FanFic.nl

Best friends are Forever

7.2: Let's go visit our sweethearts (Jennifer)

Jennifer's POV:
Mijn mobieltje trilde weer en ik glimlachte toen ik het sms’je van Emmett zag.
Sinds hij gisteravond weg was gegaan toen het hele feest afgelopen was, was ik al met hem aan het sms’en en ik kon nu steeds niet wachten op het volgende sms’je.
Snel gingen mijn vingers langs de toetsjes van mijn Blackberry. Mijn lange, donkerrode nagels waren eigenlijk te lang om lekker te typen op de toetsjes, maar ik had er een hekel aan als mijn nagels kort waren dus liet ik ze lekker zo.
Ik sms’te dat ik hem miste, en met een misselijk gevoel in mijn maag besefte ik dat het niets anders was dan de waarheid. Toen ik op verzenden gedrukt had leunde ik even met mijn hoofd tegen het koele glas van mijn raam en liet één been uit het raamkozijn zakken waar ik in zat.
Stiekem was ik bang. Toen ik gisteravond in mijn bed had gelegen, was ik constant wakker geweest en had na liggen denken en liggen woelen. Urenlang had ik naar de foto van mijn moeder liggen staren, en kon de slaap niet vatten.
Waar was ik mee bezig?
Had mijn moeder me niet genoeg gewaarschuwd?
Had ze me niet vaak genoeg vertelt hoe ongelukkig ze was in Miami?
Dat ze terug wilde naar Forks?
Dat ik het nooit zover moest laten komen als zij?
En was ik nu niet precies bezig met voor iemand vallen hier in Forks?
Ik schudde, mijn ogen even stijf dichtgeknepen, mijn hoofd en liet toen mijn blik door mijn kamer dwalen.
Op mijn bed lag het pakje sigaretten en ik voelde al twee uur een enorme drang er één op te steken. Nu ik mezelf toegestaan had opnieuw na te denken en de pijn weer toegelaten had in mijn systeem, voelde ik nog veel erger de drang er één op te steken.
Ik kauwde nadenkend op mijn lip. Ik had Emmett beloofd te stoppen en wilde mijn belofte niet breken… maar aan de andere kant: Wat als hij er gewoon niet achter zou komen?
Een grijns gleed over mijn gezicht en ik griste een sigaret uit het pakje.
Ik zette mijn raam op een kier en inhaleerde rustig.
Veel beter zo.
Mijn mobiel trilde opnieuw en mijn blik gleed langs het sms’je.
Of ik nog rookte…
O shit.
Ik aarzelde voordat ik langzaam intypte dat ik vandaag officieel zou stoppen. Ik drukte op verzenden en legde met een zucht mijn mobiel weg.
Toen ik de sigaret uitdrukte schoot er plotseling een idee door mijn hoofd. Ik rende naar beneden, waar Amorey en Ada op de bank zaten.
‘Ik heb een idee,’ grijnsde ik opgewonden.
‘Vertel,’ lachte Ada.
‘Wat als we nou bij de Cullens op bezoek gaan?’ stelde ik voor.
Amorey’s gezicht lichtte op. ‘Ik ga mee!’
Ada lachte. ‘Ik ga ook wel mee.’
We besloten over een halfuurtje te gaan dus rende ik de trap op en besloot te gaan douchen, aangezien Emmett nooit zou geloven dat ik gestopt was met roken als ik ernaar rook.
Toen ik klaar was met douchen liep ik naar mijn kledingkast en daar aarzelde ik een tijdlang, paste onnoemelijk veel verschillende outfits en draaide uiteindelijk tevreden een rondje voor de spiegel.
Ik had een lang, wijd, wit shirt aan, met zwarte letters, die één schouder bloot liet.
Met een zwart hemdje eronder, een strakke, zwarte broek en hoge, zwarte hakken vond ik het wel weer mooi.
Toen ik mijn haar had gedaan en me opgemaakt had, viste ik een zwarte tas onderuit mijn kast waar ik mijn spullen indeed en keek mijn kamer nog rond of ik niks vergeten was.
Met mijn tas over mijn arm en mijn mobieltje in mijn andere hand liep ik de trap af, waarbij ik goed uitkeek dat ik niet van de trap viel.
Dat was ook wel weer wat voor mij, om dan nu nog even op de eerste hulp te belanden omdat ik de kortste route van de trap genomen had.
Ada en Amorey waren er al en ze zagen er fantastisch uit.
Ada had een strakke, donkere spijkerbroek en een rood hemdje aan, die perfect bij haar pasten, en Amorey had een wit zomerjurkje aan wat haar fantastisch stond. Ze zagen er allebei oogverblindend uit, en opeens was ik niet meer zeker over wat ik aangetrokken had. Ik voelde de enorme drang weer een sigaret op te steken, maar liet het. Dan was het douchen ook weer voor niets geweest, en bovendien wilde ik snel gaan.
‘Gaan we?’ vroeg ik om me heen kijkend.
‘Ja,’ glimlachte Ada en Amorey stormde de trap nog op om iets te halen wat ze vergeten was.
Toen we zeker wisten dat we alles hadden, liepen we achter elkaar aan naar buiten.
Lets go!

Reacties: