FanFic.nl

Best friends are Forever

7.4: In love with you (Adalain)

Adalain POV.
Bij de Cullens was het geweldig. Daar aangekomen konden we onze ogen niet geloven van wat we zagen. Zo groot was het huis. We kregen een uitgebreide rondleiding, waarmee Rosalie niet zo gelukkig was. Jasper ontweek ons zo veel mogelijk leek het wel, daar voor in de plaats kregen we van Alice allemaal een knuffel. Ook Carlisle en Esmee stelden zich netjes voor. Alles ging perfect zou je kunnen zeggen en iedereen dat nooit iets perfect gaat, zonder dat het slecht afliep.

Tegen het middaguur zaten we met zijn allen, Alice, Edward, Emmett, Jennifer, Amorey en ik, buiten. Toen plotseling Alice wegzakte. Edward keek haar zeer geconcentreerd aan. De schrik was bijna van zijn gezicht af te lezen. Emmett, Jennifer, Amorey en ik keken hun verwachtingsvol aan. Toen Alice weer bij was, keek Edward haar nog steeds verschrikt aan. Carlisle en de rest die toe straks binnen waren gebleven, stonden allang buiten achter ons. Wetend dat er iets mis was. In een razend tempo werd van alles afgesproken. Alice bleef maar zeggen dat het al te laat was. Voor we met onze ogen konden knipperen, stonden ze ineens in een cirkel op ons heen. Tussen de benen door kon ik zien wat er gebeurde. Een man kwam uit het bos. Hij droeg een zwarte cape. Ik herkende hem gelijk. “Hee, jou ken ik”�, zei ik iets te enthousiast. Iedereen draaide zijn hoofd naar mij om. Beschaamd keek ik naar mijn voeten. “Ada, waar ken je hem van?”� vroeg iemand. Ik kon niet zien wie, ik staarde nog steeds naar mijn voeten. “Toen ik gisteren even wat frisse lucht ging scheppen in onze achtertuin stond hij daar”�, vertelde ik kleintjes. “Hij was gelijk weer weg, toen ik hem zag.”� Iedereen keek hem weer aan. “Wat moet je hier, Dimitri?”� gromde Emmet “Ik kom gewoon op bezoek”�, antwoordde hij luchtig. “Net nu, das wel heel toevallig”�, reageerde Edward.

Ik was helemaal in mijn eigen wereldje. ‘Dimitri’, zeiden mijn gedachtes. Die naam zal ik nooit meer vergeten. Hij was prachtig. Zijn witte huid stak goed af tegen zijn zwarte cape. Zijn bloedrode ogen vielen duidelijk op. Ik kon mijn ogen niet van hem afhouden. Ik wist dat hij mensenbloed dronk, maar dat maakte niet veel meer uit. Het liefst wilde ik naar hem toe rennen, me achter hem verstoppen en bij hem blijven voor altijd. Ook wist ik dat dat niet kon, maar iets in me vertelde me dat hij me niet aan zou vallen. Toen hij mijn blik ontmoette verdween zijn aanvalshouding. Ik glimlachte. Blij met het gevoel dat door me heen trok. Ik was verliefd en het was echt iets voor mij om dat op de vijand te worden.

Reacties: