FanFic.nl

Pandora Hearts: A lost heart

Chapter 1: Beginning.

Het was een zonnige dag. De balderen in de bomen ritseden, het water van de vijver golfde zachtjes mee met de wind. Een klein meisje en haar moeder zaten op de veranda. Terwijl de moeder rustig aan het lezen was, was het meisje aan het tekenen. Het potlood in haar hand maakte een regenboog die opeens stopte. "Mama?" "Ja, schat?" "Waar is papa?" de handen van de moeder knepen even in het boek. "Die is in 'the Abyss' schat. Dat weet je." "Maar ik heb gehoord dat 'the Abyss' een gevangenis is!...zit papa gevangen?" "Nee, schat. Hij zorgt er juist voor dat de gevangen niet ontsnappen." de moeder glimlachte gespannen. "WAUW! Dus papa is politieagent?" "zo zou je het kunnen zeggen ja." "Wow! Dat is geweldig!" het meisje liet haar potlood vallen en begon in het rond te dansen. "Politieagent!, Politieagent!, Politieagent!, Politieagent!"

10 jaar later.

"Rose?...Rose?...ROSE BEZARIUS!" ik srong overeind en sloeg daarmee mijn tafel omver. "W-Wat? Is het pauze?" vroeg ik verward. Ik hoorde gegniffel. "Nee, maar als u wilt kunt u ook een vervroegde pauze krijgen!" ik knipperde met mijn ogen en zag mijn lerares wiskunde bood voor me staan. Ik kreeg een hoofd zo rood als een tomaat. "Nee mevrouw dat hoeft niet." mompelde ik met mijn hoofd omlaag. "Ga dan nu zitten en probeer uw hoofd erbij te houden!" riep ze kwaad. "Ja mevrouw." zei ik. "Echt ik dacht dat zij nog de enige was met gezond verstand. Niet dus!" hoor ik haar mompelen. Daarmee heeft ze wel gelijk. Ik heb de hoogste cijfers van de school maar als het op opletten aankomt ben ik een enorme ramp! Iets wat veel leraren nog steeds niet in de gaten hebben. Ze worden verblind door mijn goede cijfers en mijn naam. Toch wel handig een fotografisch geheugen en een beroemde familiegeschiedenis.

"Mmmmmh, een kijken. Dacht ik het niet! Je staat weer eerste! Ik ben trots op je mijn kleine studiebol!" ik werd over mijn hoofd geaaid door mijn beste vriedin Tracy Nightray. Ook zij werd bewonderd door de leraren door haar familiegeschiedenis. "Hé, wil je weleens ophouden me te aaien!" zei ik, en probeerde haar hand weg te duwen." Sorry, dat zal niet gebeuren! Je bent gewoon zo schattig!" riep Tracy blij. "Dat ben ik niet! Ik ben gewoon klein voor mijn leeftijd!" roep ik naar haar. " Och, och daar hebben we de twee beroemde meisjes van onze school! Wat voor een schoenen zijn dat? Het nieuwste model van de kringloopwinkel!" voor ons srond Ivy Baskerville, de bitch van de school, met haar volgelingen. "Ivy, alleen maar omdat onze families jouw familie op hun nummer heeft gezet hoef je nog niet zo gemeen te doen hoor." zei ik. "Hah! Alsof ik ooit aardig zal doen tegen een Bezarius!" riep ze uit. Ik zucht. Ik had geen zin in dit kinderachtige gedoe. "Voor het geval je het niet weet we hebben dezelfde schoenen. Dat heet 'schoolschoenen' weet je nog? Kom Tracy we gaan." zei ik. En liep richting uitgang. "Ah, Rose wacht op mij!" riep Tracy en rende achter me aan. "Ik krijg jouw nog wel, Rose Bezarius." mompelde Ivy, hard genoeg zodat ik het zou horen, en liep richting kantine.

"Arh! Ik kan dat kind niet uitstaan! Wat heb ik gedaan om haar zo boos te maken! " roep ik woest uit. "Rustig nou maar Rose. Zullen we een milkschake gaan halen?" vroeg Tracy. Ik zuchte. "Oke, maar jij trakteerd!" zei ik. "Afgesproken!" riep Tracy blij en huppelde vooruit.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.