FanFic.nl

~ Lost in Twilight.

~ Chapter 5.5

Terwijl de minuten voorbijstreken zag ik de miezerregen langzaam overgaan in zacht geplens en uiteindelijk eindigen in bakken water en hagel die uit de lucht kwamen vallen. Dat zou een leuke wandeling worden naar de boekenwinkel.. Plots zag ik tussen alle regen en hagel een bordje opduiken. Nog ongeveer tien minuutjes, schatte ik en ik haalde mijn mobiel uit mijn tas.
Ook dat was een van de dingen die eigenlijk nodig aan vervanging toe waren. Dat wil zeggen; als ik er ooit gebruik van zou maken. Aangezien hij dit jaar hoogstens twee keer uit mijn tas was geweest, vond ik het vrij onnodig om mijn koelkast-model te vervangen door een nieuwer geval. Ik had geen nepvrienden die ik de hele dag zinloze smsjes kon sturen of waarbij ik zou kunnen opscheppen over hoe duur mijn nieuwe I-phone wel niet is. De enige reden dat ik dit geval nog steeds meenam, was omdat mijn vader erop stond dat ik bereikbaar was. Niet dat ik hem aan had staan of zoiets, dat zou me veel te veel moeite kosten, maar ik had toen maar besloten er geen drama van te maken.
De tijd was sneller voorbij gegaan dan ik had gedacht en het was inmiddels al één uur in de middag. Ik hoopte maar dat het niet meer al te druk zou zijn bij de boekenwinkel, anders zou ik waarschijnlijk niet voor mijn vader thuis zijn. Snel schudde ik dat idee van me af, het was nu te laat om nog terug te keren.
Zoals verwacht stopte de bus niet veel later bij het centraal station en ik besloot hier maar uit te stappen. Vaak kwam ik niet in de stad, zeker de laatste tijd niet, en mijn oriëntatievermogen was op zijn sterkst gezegd belachelijk onderontwikkeld. Ik wist dan ook alleen de winkel te vinden, op de manier waarop mijn moeder vroeger met me liep. Dus vandaar dat ik nu uitstapte bij het station, terwijl er ongetwijfeld nog een paar haltes dichterbij zouden zijn. Ik zuchtte, ik was een zielig geval.
Zodra ik de warme, droge veiligheid van de bus achter me had gelaten werd ik al snel compleet doorweekt door de stortende regen. Even wilde ik mijn capuchon nog opzetten, maar ik bedacht me triest dat dat nog weinig nut zou hebben. Zelfs mijn onderbroek was al nat geworden van de regen voor ik het einde van de straat had bereikt. Heerlijk, dacht ik sarcastisch, precies wat ik altijd al wilde. Piepende schoenen door het vocht, het uiterlijk van een verzopen kat, dat alles was natuurlijk nog niet genoeg. Had ik een bordje op mijn rug hangen met “God’s stressbal”� erop staan ? Ik klemde mijn kaken op elkaar om het van ergernis niet uit te schreeuwen. Waar de plotselinge humeurdaling vandaan kwam wist ik niet, maar mijn situatie deed er geen goed aan. Want hier was ik dan, in een vreemde stad terwijl het zo hard regende dat ik nauwelijks een meter voor me kon kijken. Daarbij was ik tot op het bot doorweekt en was ik momenteel officieel aan het spijbelen. Misschien had het toch wel met een van die dingen te maken.
Eindelijk, na wat wel uren lopen leek, zag ik de oplichtende neonletters van de boekwinkel verschijnen en een glimlach vormde zich op mijn lippen toen ik naar de winkel spurtte.

Reacties: