FanFic.nl

Trip to hell!

50.Don't leave me

"Bill!" hysterisch schreeuwde ik zijn naam. Mijn lichaam maakte hevige stuiptrekking, terwijl ik uit alle macht tegen de pijn vocht.
"Let it stop! Please! Let it stop hurting me!"
"Shht, Keisha. It's okay. I'm with you. I will help you. Calm down."
"Let it stop!" hysterisch gegil verliet mijn lippen. Bill, die ondertussen naast me neergehurkt was, probeerde me te kalmeren. Maar het had helemaal geen effect.
"Keisha, it's okay. I will help you. But please stop screaming and tell me where it hurts, so I can help you." de woorden van Bill drongen maar half tot me door. De pijn in mijn lichaam was veel te prominent aanwezig om nog te kunnen negeren. Plots namen twee zachte handen mijn gezicht zacht vast en dwongen me om Bill aan te kijken. Met een wazige blik keek ik Bill aan, die me bezorgd aankeek.
"Where do you have pain?"
"In my head"
"Can you turn your head a bit, so I can see what's wrong with your head." hoewel de helft van Bills woorden niet echt tot me doordrongen, had ik het deze keer wel verstaan. Een zachte knik was dan ook genoeg om mijn antwoord aan Bill duidelijk te maken.

"Tom!" Bills geschreeuw zorgde ervoor dat het leek alsof mijn hoofd in tweeën spleet. Huilend drukte ik mijn handen op mijn oren zodat ik zijn geschreeuw niet meer zou moeten aanhoren.
"Tom! Come overhere! It's an emergency!" hevig gesnik verliet mijn lippen terwijl ik er alles aandeed om Bills geschreeuw te negeren.
"Please let it stop!" mijn stem klonk hysterisch. De pijn in heel mijn lichaam en dan voornamelijk in mijn hoofd, was onmenselijk.
"Bill!" weer verliet een afschuwelijke gil mijn lippen. Bill die naast me neergehurkt zat, stond meteen recht en liep naar de deur. Met een snelle beweging maakte hij het slot open en begon hij luid om hulp te schreeuwen. Pas toen ik oorverdovend begon te gillen, liep Bill terug de kamer in. Meteen knielde hij terug naast me neer, en nam hij meteen mijn hand vast.
"Ssht, Keisha. It's okay. I'm here." sussend streelde hij door mijn haar.
"Please, Bill. Let it stop!" snikkend keek ik Bill aan. Hopend dat hij me uit mijn lijden zou verlossen.

"On three"
"One...Two...Three..." hysterisch gegil verliet mijn lippen toen Bill en Gustav me voorzichtig optilden en me voorzichtig in de zetel legden. Huilend greep ik naar mijn hoofd toen een immense pijnscheut door mijn hoofd zinderde. Ik begon nog heviger te huilen toen ik een grote wonde op mijn achterhoofd voelde.
"Keisha, don't touch the wound." Tom, die net de kamer in was gelopen, had gezien dat ik aan de wonde zat. Meteen kwam hij naar me toegelopen met een handdoek in zijn handen. Voor me hield hij halt en boog zich over me.
"Keisha, can you lift your head?" met veel moeite probeerde ik mijn hoofd een beetje op te tillen. Tom legde meteen een handdoek onder mijn hoofd en bond hem zacht rond mijn hoofd zodat het zou helpen om het bloed te stelpen. Meteen nadat hij het rond mijn hoofd had gebonden, legde ik mijn hoofd terug neer. Ik sloot mijn ogen, toen ik zag hoe de omgeving rond me begon te draaien. Dit was geen goed teken.

"Keisha, do you have pain somewhere else?" het duurde even voor de betekenis van de vraag tot me doordrong.
"Not really, I just feel dizzy." ik hoorde hoe Gustav luidop vloekte en iets tegen Bill zei. "Keisha, can you open your eyes?" een zucht verliet mijn lippen.
"Why?"
"Open your eyes, darling." ik hoorde aan Bills stem dat het belangrijk was. Vermoeid opende ik mijn ogen, maar op het moment dat ik dat deed voelde ik een ongelooflijke pijnscheut door mijn hoofd zinderen. Meteen sloot ik terug mijn ogen terwijl een luide kreun mijn lippen verliet.
"Keisha?" ik hoorde hoe Bill dichter naar me toe kwam. Plots namen twee zachte handen mijn gezicht vast.
"Open your eyes, darling."
"It hurts."
"Where does it hurts?"
"In mij head." met hevige snikken en stoten kwam het antwoord dan uiteindelijk toch over mijn lippen.
"Keisha, you really have to do it. it's important that you open your eyes." met veel moeite probeerde ik mijn ogen te openen, maar meteen toen ik ze open had voelde ik weer een afschuwelijke pijnscheut door mijn hoofd gaan. De omgeving rond me draaide, net als Bill die zich over me had heen gebogen. Zwarte vlekken verschenen en werden steeds groter. "Help me!"

Hevig gesnik verliet mijn lippen toen Tom me naar de balie van het ziekenhuis droeg. Bill die mijn hand vast had, kneep bemoedigend in mijn hand. Meteen toen we het ziekenhuis binnenliepen, liet Bill mijn hand los en liep hij zo snel hij kon naar de balie om daar hulp te vragen. Tom liep met me achter Bill aan en hield toen uiteindelijk halt, iets voor de balie. "Please, put me down. You're hurting me!"
"Sht, Keisha, the doctors will help you immediately."
"Let it stop." huilend drukte ik mijn gezicht in Toms T-shirt.
Waarom moest dit mij altijd overkomen? Waarom kon niemand anders dit meemaken?

"Don't leave me." huilend kneep ik harder in Bills hand. Een verpleegster reed het ziekenhuisbed waarop ik lag, richting de operatiekamer. Bill keek me wreef sussend over mijn hand, terwijl hij mee liep naast het ziekenhuisbed. De vrouw stelde een vraag aan Bill, maar ik verstond er niets van. Ik zag hoe we de operatiekamer steeds sneller naderde. Net voor de verpleegster de operatiekamer wou binnengaan, hield ze halt en zei ze iets tegen Bill. Bill antwoordde snel maar knikte uiteindelijk toch. De vrouw zei nog kort iets en draaide zich toen om naar mij.
"I am sorry, miss, but you're boyfriend may not come with you." ik voelde paniek opkomen. Als Bill niet mee mocht, zou ik helemaal alleen overblijven. Ik voelde hoe Bills hand zacht uit de mijne gleed. In paniek greep ik zijn hand strakker beet.
"Don't leave me!"
"I am sorry Keisha, but I can't." huilend keek ik Bill aan. Hij mocht me echt niet alleen laten. Ik verstond hun taal niet, dus ik kon onmogelijk weten wat ze met me zouden doen. Nee, Bill moest bij me blijven, kost wat kost. Hij moest mijn tolk zijn en mijn steun.

"Please Bill, I need you."
"It's okay, Keisha. The doctors will help you." ik voelde hoe Bills hand langzaam helemaal uit de mijn gleed. Ik wou zijn hand terug vastnemen, maar hij liet het niet toe.
"Don't leave me! Please! I need you." hulpeloos keek ik Bill aan. Hij moest echt bij me blijven.
"It's okay, Keisha. They're just going to help you. After the operation I will be back. I will wait for you."
"An operation?!" ik begon helemaal te paniekeren. Wat gingen ze met me doen.
"Stay calm, darling. They only want to help you. I love you, Keisha." Bill drukte zacht een kusje op mijn voorhoofd waarna hij langzaam bij me vandaan stapte.
"No! Come back! Don't leave me! Bill!" hysterisch huilend probeerde ik om Bills aandacht te trekken en hem zo terug naar me toe te laten komen, maar dat deed hij niet.
"Bill, please?"

"Calm down, miss. Everything will be okay. We only want to help you." de verpleegster keek me vriendelijk aan.
"I will give you something against the pain, and then we will start with the operation. Okay?" huilend knikte ik.
Hoewel ik doodsbang was voor wat ze met me gingen doen, besefte ik dat een operatie de beste oplossing was. Zo konden ze me enkel helpen.
Ik keek even weg toen de verpleegster me een prik gaf. Normaal zou ik nu heel het gebouw bijeen geschreeuwd hebben, maar deze keer was het anders. Deze keer had ik te veel pijn om de prik nog te voelen. Het duurde niet lang vooraleer ik voelde hoe de vloeistof zijn werk begon te doen. Ik voelde hoe ik langzaam maar zeker meer in de kussens wegzakte en ik steeds minder besef kreeg van wat er rond me gebeurde. Zo had ik zelfs niet door dat de kamer vol met dokters was. Ik wou nog iets zeggen maar ik had er de kracht niet meer voor. Ik wou nog vragen wat ze juist met me van plan waren, maar de woorden kwamen niet over mijn lippen.
"Everything will be okay, miss. We will help you."

Hulp van buitenaf...Misschien zou nu hun geheim eindelijk ontrafeld worden...Misschien zou ze nu eindelijk bevrijdt kunnen worden uit deze hel...

Dit stuk is zoals jullie al lazen in de "ik-vorm" geschreven en is beter gestructureerd, laat me zeker weten of het jullie bevalt of niet.
Vergeet zeker niet om mijn standalone: Een wens te lezen. Het is geschreven voor een schrijfwedstrijd, dus jullie meningen zijn steeds welkom.

Reacties: