FanFic.nl

Story of a girl... who lost her world. [ Five-shot ]

1. Happy Valentine's Day

Een warm gevoel spoelde door haar heen toen ze de kaart van het blonde meisje aanpakte en met open mond keek ze er naar. Een roze, hartvormige kaart, voor haar ? Ze kon het niet geloven. Was er dan toch iemand die wist dat ze bestond en om haar gaf ? Met trillende vingers opende ze hem en las de tekst die erin stond geschreven met zwarte letters.

“Lieve Jaimie,
Ik vind je helemaal geweldig.
Als je mijn Valentijn wilt zijn, kom dan naar de bankjes buiten om drie uur.
Liefs,
Je geheime aanbidder”�

Haar hart klopte in de vijfde versnelling en ze beet op haar lip om niet te opvallend te glimlachen. Snel pakte ze haar zwarte Eastpack van de grond en schoof de kaart er voorzichtig in. Niemand mocht het weten, dat zou beter zijn.
Een harde, hoge lach klonk door de klas, gevolgd door de opgewonden, opschepperige stem van Anna. ‘Wat lief, Alex heeft me een bos bloemen gestuurd en een zilveren kettinkje. “Omdat je de allermooiste bent,”� staat erbij geschreven, is dat niet het aller schattigste wat een jongen kan doen.’ Met een glimlach toonde ze de ketting aan de rest van de klas en gooide toen haar lange blonde haar over haar schouder om hem om te kunnen doen.
Maar voor eens ging het eeuwige geluk van Anna Williams volledig aan Jaimie voorbij. Want nu had zij een keer geluk. Want eindelijk, na al die jaren, leek er iemand te zijn die wel om haar gaf. Maar wie zou het zijn ?
Jaimie wierp een blik op de klok, pas twaalf uur. Ze moest nog een lesuur tekenen en geschiedenis uitzitten voor ze het zou uitvinden. En de pauze, niet te vergeten. Haar maag draaide al om bij het vooruitzicht daaraan, maar ze besloot er niet te veel aan te denken. Misschien zouden ze haar dit keer met rust laten, omdat ze bij hun vriendjes wilden zijn.
Op dat moment doorbrak de bel het gepraat van de leerlingen en zo snel ze kon haastte ze zich het lokaal uit. Met grote stappen duwde ze zich door de grote menigte op de gangen heen, zo nu en dan een angstige blik achterom werpend. Opgelucht kwam ze bij haar kluisje aan en gooide er wat boeken in, pakte er wat voor na de pauze en sloeg daarna het deurtje weer dicht.
‘Hé Jaimie, fijne Valentijnsdag nog hè.’
Met een ruk was ze omgedraaid en keek in het grijnzende gezicht van Anna. De angst die bezit van haar nam was verlammend, zo erg zelfs dat ze voor een paar seconden niet kon bewegen. Haar hersenen leken in een soort coma te zijn gevallen en alles wat ze kon doen was knikken. Weg, ze moest weg.
‘Wat onbeleefd zeg, kan er zelfs geen bedankje meer van af ?’ Haar vingers omsloten Jaimies pols en haar gemanicuurde nagels drukten zich diep in het vlees. ‘Volgens mij heb ik je iets anders geleerd.’ Haar ogen boorden zich diep in die van het bange meisje en iets wat ze daarin zagen beviel haar blijkbaar, want ze glimlachte breed. ‘En, wat vind je van mijn ketting ?’
Weer lieten haar hersenen Jaimie in de steek en alles waar ze aan kon denken was de stekende pijn in haar arm die zwarte vlekken voor haar ogen bezorgde. Maar ze moest antwoorden, anders zou het alleen nog maar erger worden.
‘Anna, ik zocht je al.’
Allebei de meiden draaiden zich naar het geluid toe en tot Jaimies grote opluchting kwam Alex aangelopen. Donkerbruine haren, blauwe ogen om in te verdrinken en een lach die elk meisje liet kwijlen, dat was Alex. En niet te vergeten; Anna’s vriendje. Het kon natuurlijk ook niet anders, want allebei waren ze populair, knap en daarmee volkomen voor elkaar gemaakt, al was Alex bij lange na niet zo gemeen als zijn vriendin. ‘Hé, lief.’ Ze draaide zich om en viel hem om de hals. ‘Dankjewel voor de ketting, hij is zó mooi !’
‘Graag gedaan,’ hij glimlachte zijn prachtige glimlach naar Anna. ‘Ga je mee naar de kantine ?’ Alex sloeg een arm om haar middel en trok haar, na wat op een haast medelijdende blik op Jaimie leek, met zich mee.
Na een diepe zucht pakte het alleengelaten meisje zich weer bij elkaar en haalde een hand door haar haar. Wat had ze geluk gehad dat de jongen net langs was gekomen. Ze wilde niet weten hoe het anders zou zijn afgelopen, al wist ze wel dat het niet goed zou zijn geweest. Voorzichtig wreef ze over haar pijnlijke pols en daarna zette ze koers richting de wc’s, haar vaste plek in de pauze.

Reacties: