FanFic.nl

Stuck in Black and White

00

Ik pak het plastic tasje en loop ermee naar de bank waar Anne samen met Tomo op zit. Als ik richting de bank loop blijf ik op een afstandje staan, leun tegen de zijkant van de bus aan en kijk hoe ze met Tomo praat. En terwijl ik naar haar kijk besef ik pas hoeveel ik haar wel niet gemist heb. Hoe we uren konden praten, haar zachte, warme huid, hoe we samen konden lachen, zelfs de simpele dingen als de klanken van haar stem, haar handbewegingen en hoe ze me altijd weer kon opvrolijken mis ik diep van binnen. Ik zucht zachtjes en kijk hoe ze Tomo iets probeert uit te leggen met drukke handgebaren. Alsof ze doorheeft dat ze bekeken word stopt ze opeens met haar uitleg en kijkt glimlachend mijn kant op. Ze wenkt me en ik ga naast haar zitten. Ze kijkt me nog steeds glimlachend aan, net als Tomo die geïnteresseerd meekijkt. ‘Anne, ik weet dat ik te laat ben voor je verjaardag maar ik wou het je graag persoonlijk geven vandaar, alsjeblieft!’ Ik haal een doosje uit het plastic tasje en geeft het haar. ‘En ik moest vanochtend nog wat hebben in het winkelcentrum en ik kwam dit tegen. Ik meen me te herinneren dat je een Meneer Teddybeer had en ik hoop dat deze nu ook tot Meneer Teddybeer word gedoopt, sorry dat ik Meneer Teddybeer niet heb ingepakt maar ik had echt geen tijd.’ Zeg ik vrolijk en ze word rood als ik over Meneer Teddybeer begin. ‘Dank je James, echt waar, bedankt.’ Ik glimlach en ze neemt het doosje aan en maakt het open. Ze haalt de ketting die erin zit er voorzichtig uit en legt hem op haar handpalm. Het is een kleine zandloper met een zilveren rand eromheen waardoor hij kan draaien. Mijn vader heeft altijd grote interesse gehad voor zandlopers en is ze zelf gaan maken, een hele opgave maar hij heeft het voor elkaar gekregen. De eerste verjaardag die ik samen met haar gevierd heb gaf ik haar een kleine zandloper cadeau. Ik had meegeholpen hem te maken en zelf vond ik hem prachtig, hij was zilver en had fijne, zilveren korreltjes. Op het glas had ik teksten geschreven over onze hechte relatie, ze kreeg vochtige ogen toen ze hem uitpakte. Ik heb haar nu dit gegeven om haar te herinneren aan die mooie tijd. Wat denk ik gelukt is want ze omhelst me stevig en fluistert bedankt in mijn oor. Ik glimlach en wrijf zachtjes over haar rug waar ik van lichtjes van schrik, ik kan haar ribben voelen. Ik wist dat ze afviel door haar kanker maar dit had ik eigenlijk niet verwacht. We laten elkaar los en ze veegt haar ogen droog. Tomo pakt het kettinkje voorzichtig uit haar hand en maakt het zachtjes vast om haar nek. Ik denk dat ik nu snap wat Anne vertelde over Tomo, zijn twinkeling in zijn ogen als hij haar aankijkt, hoe vriendelijk hij haar behandeld en voor haar zorgt als, inderdaad, een soort vader al is het moeilijk te zeggen.

Reacties: