Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Our last days [Afgelopen] » 1.
Our last days [Afgelopen]
1.
Bill had de lakens tot onder zijn kin getrokken. De tranen waren opgehouden, maar het troebele zicht dat hij had, was nog niet verdwenen. Hij staarde naar de voorbijgaande wolken voorbij zijn ziekenhuis kamer. Het was ondertussen zijn ‘thuis’ geworden. Hij was hier al lang. Twee jaar geleden kreeg hij leukemie, een bloedkanker. Hij was genezen, maar herviel.
Met een zucht draaide hij zich weer op zijn rug. Hij kreeg pijn in zijn zij van zo te liggen. Die verdomde chemotherapie ook. De dokter kwam binnen, met Hilke op de voet. Hilke was zijn adoptiemoeder. Ze had gehuild, dat was duidelijk te zien. Ze ging op de stoel langs Bill zijn bed zitten en nam zijn bleke gezicht tussen haar twee handen. Weer liep er een traan over haar gezicht. Ze deed geen moeite om het weg te vegen, maar drukte in plaats daarvan haar lippen op Bill zijn kale schedel. Hij keek haar redelijk emotieloos aan. Al zijn verdriet leek ineens weg te zijn. Hilke ging even met de dokter praten. Bill deed een poging om recht te zitten. Het lukte hem vrij goed, maar hij ging weer snel liggen tegen zijn kussens. Hij kreeg een felle steek in zijn hoofd. Hilke kwam weer bij Bill zitten. Ze nam zijn hand vast en ze bekeek zijn bleke gezicht. Zijn wangen waren vreselijk ingevallen en dat was niet het enige gedeelte van zijn lichaam dat mager was. Hij was flink wat kilo’s afgevallen. In de paar maanden dat hij beter was, was hij wel wat kilo’s bijgekomen, maar veel was het niet. Bill kwam niet snel aan, afvallen dan weer wel.
Later op de middag kwamen twee vrouwen langs. Ze stelde zich voor als Rosa en Lien. Bill was hun namen al weer snel vergeten en concentreerde zich waarom ze kwamen.
“Hallo, we zijn van de make a wish fondation,”¯ zei Rosa. Hilke glimlacht en schudde de handen van beide dames. Bill glimlachte enkel kort. Ze vertelde een heel verhaal. Bill volgde hen al niet meer. Pas toen ze begonnen over een laatste wens, volgde Bill weer.
“Is er iets wat je nog wil doen Bill?”¯ vroeg Lien. Bill dacht na. Er was nog zo veel wat hij wilde doen, maar toen kwam hij op een idee. Hij wilde zijn tweelingbroer ontmoeten. Bill zette zich wat rechter en schraapte zijn keel.
“Wel, ik ben geadopteerd en ik weet dat ik nog een tweelingbroer heb rondlopen. Ik zou hem graag ontmoeten en mijn laatste dagen met hem doorbrengen,”¯ zei Bill zachtjes. Hij hoopte dat hij Hilke hier niet mee kwetste, maar ze glimlachte enkel. Ze nam Bill zijn hand vast.
“Ik sta volledig achter je keuze,”¯ zei ze. Bill wist niet als het gemeend was, maar hij had nu geen zin in hoofdpijn door zich zorgen te maken.
“En hoe heet die broer van jou, dan kunnen we hem gaan zoeken?”¯
“Tom Kaulitz,”¯ zei Bill. Hij wist niet veel van zijn tweelingbroer. Hij wist dat Tom heel erg op hem leek omdat ze een eeneiige tweeling waren en dat hij tien minuten ouder was als hem. Het ergste vond Bill dat hij was afgestaan bij de geboorte, alsof hij niet goed genoeg was. Alsof ze wisten dat hij toch wel vroeg dood zou gaan.
Plots voelde Bill zijn maaginhoud omhoog komen.
“Ik moet overgeven,”¯ murmelde Bill. Hilke hielp hem uit bed en ondersteunde hem tot de wc. Daar kwam alles eruit. Tegenwoordig kon hij zijn eten niet goed meer binnenhouden, maar dat kwam van de chemotherapie. Bill wankelde op zijn benen en steunde op de wasbak. Hilke hield hem vast bij zijn middel. Bill spoelde zijn mond en poetste zijn tanden. Hilke begeleide hem voorzichtig weer naar zijn bed. Met een opgeluchte zucht dat hij lag, ging Bill liggen. Hij legde zich goed in zijn matras en trok de lakens goed. Zijn lichaam trilde en zachtjes sloot hij zijn ogen. Hij was er zo moe van geworden. Misschien was hij wel blij dat hij zou sterven. Dan deed alles tenminste niet meer zo een pijn.
Het was laat toen Hilke naar huis ging. Bill keek naar de sterren. Hij had gevraagd aan Hilke als ze het gordijn wat open liet en als ze Bill zijn bed naar het raam wilde verschuiven. En dat had ze natuurlijk gedaan. Bill keek naar de sterren. Als hij iets meer naar rechts zou gaan liggen, kon hij ook de maan zien. Met een vredige zucht dommelde Bill in een diepe slaap. Hij droomde van een pijnloos en gelukkig leven. Hij stelde zich zijn broer voor hoe hij er nu uit zou zien. Hij zag hem precies zoals hij, maar dan met haar en zonder make-up. Hij wist zeker dat hij de enige jongen was van zijn leeftijd met make-up. Nu droeg hij het al een tijd niet meer, maar hij bleef er van houden om zich op te maken. Soms op dagen als hij zich even beter voelde maakte hij zijn ogen op en dan kreeg hij weer dat voldane gevoel dat hij er goed uitzag. Het gevoel duurde altijd maar voor enkele seconde, want dan kwamen er herinneringen op van school. Hij was er niet echt geliefd. Hij was nogal in zichzelf gekeerd en wie wilde er nu vrienden worden met een jongen met zwart geverfde haren en make-up?
Hij was vaak het slachtoffer van pesterijen. Hij bleef ook niet gespaard aan blauwe plekken, gescheurde lippen en bloedneuzen. Ze vonden het leuk om hem eens in elkaar te slaan. Bill begreep hen plezier er niet van. Toen op school werd bekend gemaakt dat hij kanker had, was iedereen plots heel vriendelijk toen ze hem kwamen opzoeken. Enkel om te slijmen, maar toen hij weer beter was, begon alles opnieuw en toen hij herviel, begon het geslijm opnieuw. Tot een week geleden. Ze kwamen niet meer slijmcadeaus brengen en lieten hem gelukkig met rust. Bill wist dat de dokter tegen hen had gezegd dat zijn toestand achteruit ging en dat ze niet meer bij hem mochten komen zodat hij geen infecties kon oplopen. En erg vond Bill dat niet. Hij wilde geen vrienden die hem op het laatste moment van zijn leven ineens kwamen steunen. Hij had al jaren het alleen kunnen volhouden, dus kon hij dat nu ook.
Met een zucht draaide Bill zich zachtjes om in zijn slaap. Hij wenste dat hij nooit meer pijn had.
Reacties:
Arme Bill.
Tosca is hier voor je, kay? *hug*
Oh. You left me speechless.
En ik had dit al gelezen en uitgebreid gereageerd.
Dude, het is zo mooi <3 Ik kan echt met hem meevoelen.
owwww..... Mag ik Bill knuffelen??
PPLEEAASSEE???
En, hoe durft ge mij nie te zeggen dat ge hieraan begonne waart??!!!!
En, en, oeh, dan is filosofie toch ergens goed voor ^^
(kijk naar het uur, ik heb nu dus filosofie, maar Solon en Draco en die andere intressere mij nie xd)
Snel verder!!!
awwh.. echt super zielig xxx