FanFic.nl

Bad boys for life.

Hoofdstuk 24

Tom loopt naar de enige niet-gesloopte telefoon op het bureau en pakt de hoorn van de haak. Hij luistert of iemand iets tegen hem zegt, maar hij hoort alleen de kiestoon. Dan belt hij het alarmnummer van de politie. Er gebeurt niets. 'Fuck, de telefoon is kapot', zegt Tom. 'Heeft u eerst een nul gedraaid?' zegt de geboeide vrouw. 'Anders doet de telefoon het niet. We zitten achter een centrale.' 'Oh, dank u wel', zegt Tom en legt de telefoon neer om het opnieuw te proberen. Hij draait nu eerst een nul en dan het alarmnummer. De politie neemt de telefoon op. 'U spreekt met de Islamitische Revolutie. De bank die wij in bezit hebben genomen financiert wapensystemen die onder moslims slachtpartijen aanrichten zoals u nog nooit heeft gezien. Kinderen hebben hun moeders zien ontploffen, zonen hebben hun vaders in flarden uit elkaar zien vliegen. Vanaf vandaag maakt de Islamitische Revolutie daar een einde aan. Ik eis twee dingen. Ten eerste eis ik een gesprek met de minister-president om te voorkomen dat er nu aan uw kant slachtoffers zullen vallen. Ten tweede wil ik dat u de dvd kijkt die ik in mijn bezit heb integraal laat uitzenden op tv... op alle zenders, ja. Wat erop staat? Dat krijgt u van uw minister-president te horen als ik met hem gesproken heb. Gaat u nu alvast maar de uitzendtijd regelen en zorg dat ik de minister-president te spreken krijg, dan komt de rest vanzelf. U hebt tot zes uur de tijd. Verspil uw tijd niet, want als het nog langer duurt, zullen wij onze eerste daad stellen.' En terwijl hij die laatste woorden uitspreekt, drukt Tom met zijn andere hand de haak van de telefoon in.

Tom komt luid zingend de afdeling op. Midden in de huiskamer maakt hij een traditioneel Marokkaans dansje. Hij draait in het rond en knipt met zijn vingers. 'Ik ga op verlof, ik ga op verlof, ik ga, ik ga, ik ga op verlof...' De jongens op de afdeling feliciteren hem. Bill ook, al is het wat krampachtig en ziet hij er niet blij uit. 'Gefeliciteerd man, je hebt er lang genoeg op gewacht. Wat ga je doen op verlof?' Tom kijkt Bill aan, wacht tot de anderen zijn gezicht niet kunnen zien, knipoogt dan langzaam naar Bill en zegt met effen stem. 'Oh, ik ga op familiebezoek, es kijken of ze nog allemaal leven.' De schoolbel gaat. Terwijl ze naar school lopen, wordt Tom her en der gefeliciteerd met zijn verlofstatus. Het lijkt als een lopend vuurtje rond te zijn gegaan. 'Hoe lang heb je moeten wachten op je verlof, Tom?' vraagt een jongen. 'Bijna vier jaar, vriend, vier focking lange jaren. En nu mag ik eindelijk naar buiten, de zon in, de frisse lucht. Even jullie koppen niet meer zien, zodat ik een dagje niet misselijk hoef te zijn. Op een echt bed liggen in plaats van op die geile plastic matras hier. Een hamburger eten bij McDonald's, gewoon op de bank voor de tv een broodje eten zonder mes en vork. Lekker lang douchen zonder dat het hete water wordt uitgezet. 's Nachts tien keer m'n bed uit, van m'n kamer naar de plee om te piesen. Deurtje open, deurtje dicht, deurtje nog een keer open, deurtje nog een keer open, deurtje openlaten en nog een openlaten en dan wakker worden en jullie rotkoppen niet zien, maar gewoon het lieve gezicht van een knappe dushi die is blijven slapen en me...' De jongens loopt schaterend weg.

Op school rent Miriam op Tom en Bill af. 'Wat heb ik gehoord, heb jij verlofstatus? Goed man.' Ze zoent hem op allebei zijn wangen. 'Miriam', zegt de groepsleidster van Miriam waarschuwend.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.