FanFic.nl

If only they knew.

Hoofdstuk 1

Het waren deze dagen dat Edwin moeite had om zich op zijn schoolwerk te concentreren. Al dagen had hij een raar gevoel in zijn buik, kon het nog wel zo met Wiet? Eerst had het echt op liefde geleken voor hem, maar elke keer als Lucas langs heen keek kwamen de kriebels weer omhoog. Hij had er nooit echt over na willen denken, maar wat als hij verliefd was op Lucas?
Zuchtend staarde Edwin uit het raam. Hij kon het gewoon niet geloven, na dat hele gedoe met Jeroen had hij zichzelf beloofd nooit maar dan ook nooit meer verliefd te worden op een jongen. En hier zat hij dan, smoorverliefd op Lucas en hij kon het niet eens toegeven.
“Meneer Bouwhuis, letten we ook nog op in de les?”� Klonk de strenge stem van zijn Nederlands leraar vlak naast zijn oor. “Of willen we weer nablijven? Je begint een nieuw record jongen.”�
Edwin moest toehoren hoe de meisjes achter in de klas hem weer eens uit lachte, maar het maakte hem de laatste tijd niet echt meer uit. Niets meer, hij kon alleen nog maar aan Lucas denken.

“Meneer ik was alvast de platen voor biologie aan het bestuderen. 2 in 1, kan toch niet beter?”� Mompelde Edwin zachtjes. Hij wist dat hij meer beleefd moest doen, dat had zijn vader er gister nog lang in gestampt met een uren durende preek.
“Oké. Nu is het echt genoeg. Ik zie je na je laatste les hier weer bij het lokaal.”� Edwin kon niets meer dan zijn leraar toe lachen, dit zou nog leuk worden. De leraar zou zijn ouders vast weer bellen. Hij kon merken dat zijn moeder heel goed doorhad dat er wat met hem aan de hand was, maar hoe kon hij haar vertellen dat hij homo was? Haar eerste kindje zou nooit een gelukkig getrouwde man worden, een vader van een dochter en een zoon? Nee, haar oudste zoon dacht na over een relatie met een twee jaar oudere man. De stiefzoon van zijn vaders opkomende rivaal. Mensen die niet konden zien dat het slecht ging tussen Anton Bouwhuis en Ludo Sanders, waren of blind, of gewoon heel erg dom. Nee hij kon het ze gewoon niet vertellen.

“Nou, meneertje Bouwhuis. De hoeveelste keer is het nou al dat je hier zit?”� Edwin kon zijn oren niet geloven, de directeur was er bij geroepen? Kom op! Hij staarde alleen uit het raam, alweer. Edwin rolde stiekem met zijn ogen en zuchtte alweer.
“Ik heb het niet echt bijgehouden meneer. Ik denk dat mijn gedachten ergens anders liggen.”� Bekende Edwin eerlijk. Hij wist dat het liegen ooit eens op moest houden, waar was beter om daarmee te beginnen dan bij de directeur.
“Dat heb ik inderdaad van meerdere leraren begrepen, we dachten eerst dat een gesprek tussen jou en je ouders wat opheldering zou geven, maar blijkbaar niet. Ik wil je ouders uitnodigen om met zijn allen rond de tafel te gaan zitten.”� Edwin kon zich niet herinneren wanneer iemand voor het laatst zo aardig voor hem was op deze school. Hoewel zijn voorstel Edwin beangstigde, kon hij de toon in de stem van de meneer voor hem wel waarderen.
“ Ja misschien is dat wel het beste meneer, maar ik denk niet dat mijn ouders mij kunnen helpen. U heeft toch ook wel eens een periode gehad waarin u het moeilijker had?”� Edwin’s laatste zin leek nog meer de aandacht te trekken van de directeur.
“Ja maar natuurlijk jonge man, maar mijn ouders hebben mij altijd geleerd om erover te praten. Dan kan je er misschien makkelijker mee omgaan.”�

“ Mijn ouders zullen mij niet snappen meneer, mijn vader zal mij verafschuwen en mijn broer mij haten. Ik kan het ze gewoon niet vertellen. Ik wil ze niet kwijt.”�

Reacties: