FanFic.nl

Bad boys for life.

Hoofdstuk 26

'Maar als die Abdullah zo heilig vredelievend was, wat doe jij hier dan in die achterlijke jurk, met je bommetjes en je pistooltje?' Bills stem klinkt schor en treiterend. 'Dat zal ik je vertellen', zegt Tom, terwijl hij naast de telefoon op het bureau gaat zitten. 'Ik mocht dus na jaren eindelijk op verlof. Eerst verlenging gehad wegens de overplaatsing. Als je bent overgeplaatst kun je eigenlijk weer opnieuw beginnen. Ze moeten je leren kennen, zeggen ze, dus je begin je weer in fase 1. Je mag niks, moet weer alles vragen, geen enkel privilege. En zeker in mijn geval duurde het echt eindeloos voor ze er genoeg vertrouwen in hadden om me op verlof te laten gaan. Echt eindeloos lang wachten, eindeloos lang. maar goed, uiteindelijk mocht ik dan toch op verlof. In het weekend van mijn eerste verlof kwam ik op een feestje een gozer tegen, ook een moccro, en die was anders dan al die gasten die ik vanuit Oosterdel kende. Hij was, hoe zal ik het zeggen, zacht maar toch sterk. Zuiver. Ik had nog nooit zo'n gozer ontmoet. Dat soort jongens kom je gewoon niet tegen in de bajes. Mijn broer wilde na dat feest ergens een kraak zetten om geld te ''verdienen'' en verder te kunnen feesten, maar die gozer bleef maar op me inpraten. Dat je dat niet moest doen, dat het tegen de Koran is om te stelen, dat de islam van je vraagt dat je je netjes gedraagt en dat je je aan de regels houdt. En niet dreigend, he, zoals die ouwe imam uit Oosterdel die altijd zei dat je een goede moslim moest worden omdat het anders verkeerd zou aflopen. Deze gozer was anders. Hij had innerlijke kracht, alsof er een zon in hem zat die van binnenuit scheen. Ik kreeg echt respect voor die vent. Hij vertelde hoe hij dat deed. Hoe hij zich aan de Koran probeerde te houden, niet de dingen te doen die haram zijn, maar om te leven als een goede moslim. Ik zat zo te ouwehoeren met die gozer dat m'n broer op een gegeven moment met z'n vrienden vertrokken was. Hij wilde niet langer wachten en het gekke was, het maakte me op dat moment niet veel uit. Ik kom 's nachts thuis, geen broer. Ik denk: die is gaan stappen, heeft waarschijnlijk veel geld ''verdiend'' en is nu aan 't feesten. Volgende ochtend, nog geen broer. Ik denk nog dat hij bij een of ander chickie is blijven slapen, alhoewel hij niet zo'n slaper is.

't Is meestal neuken en naar huis. Staat om tien uur opeens de politie voor de deur. Ik schrok me echt de tyfus. Moeder wakker gemaakt, moeten we met z'n allen gaan zitten, want ze hebben slecht nieuws. Hebben m'n broer en z'n vrienden geprobeerd overval te plegen en had die gast van die tent een pipa. Twee vrienden in het ziekenhuis en m'n broer een bullet in z'n kop. Nog twee uur heeft hij geleefd en toen was hij hartstikke dood. Men... het was allemaal fucked up. Zat ik daar 's ochtends in mijn onderbroek. Mijn moeder gillen door het huis, agenten die over de vloer die zijn kamer overhoophaalden. Ooms en tantes, en die tantes gingen ook allemaal tekeer en ik zat daar op mijn eerste verlof en dacht: ik word gek. Dat wil ik niet. Zo wil ik niet leven. Als dat mijn toekomst is, dan wil ik geen toekomst. Ik wil niet meer mijn hele leven bang zijn voor de politie, altijd achterom moeten kijken, me nooit veilig voelen. En ik wil zeker niet op mijn zesentwintigste eindigen met een bullet in mijn kop. Ze hebben hem nog de auto ingetrokken. Daar kreeg hij de stuipen, vertelde z'n vriend later. Z'n ogen waren helemaal weggetrokken en wit en toen moesten zij met zelf een kogel in de arm en in de schouder met hem naar het ziekenhuis. Dus die ene gozer rijden en die andere m'n broer op zijn schoot. Omdat hij zo misselijk werd van die witte ogen wilde hij het hoofd van mijn broer optillen en hem een beetje de andere kant op laten kijken, maar toen hij het hoofd optilde, was de achterkant ervan helemaal verdwenen. Zat hij met z'n vingers in de hersens can mijn broer. Die kreeg gelijk de stuipen. Toen ik dat hoorde, kon ik alleen maar denken: wat als ik die gozer niet gesproken had, die zei dat ik naar Allah moest luisteren. Die zei dat ik een beter leven moest leiden. Die zei dat ik het recht had om gelukkig te worden. Wat als ik niet was blijven ouwehoeren en was meegegaan. Had mijn broer dan nog geleefd omdat we met z'n vieren waren geweest? Had die gast dan niet geschoten omdat we met te veel waren? Of had hij juist wel geschoten en zou ik dan ook gewond zijn geraakt? Of dood. Dan had mijn moeder twee zonen kunnen begraven. Het was zo fucked up, man. Moet je je voorstellen. Je eerste verlof. Je weet dat je 's avonds weer terug moet en ondertussen is je broer dood.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.