FanFic.nl

Our own Humanoid world

59. 5 juli 2010, avond.

Jorinde her point of view
We zaten weer eens een film te kijken. Niemand volgde echt. Makbule zat Bill zijn haar weer eens te doen, Tosca zat Tom met een kussen te slaan en Andreas keek al minuten lang diep in mijn ogen. We deden het spelletje diep in elkaars ogen kijken zonder te lachen. Ik had het al een paar keer opgegeven, maar Andreas was hier duidelijk goed in.
“Ik verveel me,”� bromde Bill die een paar vlechtjes uit zijn haar haalde.
“Ik eigenlijk ook,”� gaf ik toe. Ik drukte snel een zoen op Andreas zijn mond zodat hij zich niet beledigd kon voelen.
“Ik eigenlijk ook, want Bill zijn haar is stom, het is veel te kort om iets mee te doen,”� bromde Makbule.
“Zeg sorry dat ik korte haren heb,”� bromde Bill.
Ik kroop recht.
“Zeg kindjes, geen ruzie maken, maar Bill hebben jullie geen gezelschapspelletjes?”� Ik trok de eerste beste kast open.
“Muziekkamer,”� zei Bill. Ik knikte en sleurde Bill mee om te helpen kiezen. En om mij de weg te wijzen.
“Waar eigenlijk?”� vroeg ik toen we in de muziekkamer stonden. Die kamer stond vol met awards, gouden platen, gitaren en Bill zijn micro’s en nog een hoop dingen. Ik keek even mijn ogen uit.
“Pas nog op of ze vallen er nog uit,”� grinnikte Bill. Ik stak mijn tong uit en trok de enige kast open die er stond. Die stond vol met spelletjes. Ik ging ervoor zitten en keek eens wat ze allemaal hadden. Ze hadden niet veel interessante.
“Laten we dan maar monopoly doen,”� zei ik terwijl ik de doos eruit haalde. Natuurlijk stond die weer vanonder en viel de rest ook uit de kast.
“Handig ben je dus totaal niet,”� zuchtte Bill. Hij gaf me een por en grinnikte om mijn gezicht.
Bill ruimde alles weer op en nam toen de monopoly doos van me over.
“Je weet maar nooit, misschien laat je het weer vallen,”� plaagde hij.
“Doe niet zo! Zo erg ben ik nu ook weer niet!”� Ik gaf Bill een rake por waardoor hij schrok en de doos liet vallen. Ik lachte.
“Nu is het jou schuld!”�
“Ik zou maar beginnen rennen als ik jou was!”� In nog geen twee seconden was ik weg.
“Help!”� gilde ik terwijl ik door de zitkamer rende en bijna gevloerd werd door Tom die mijn been wilde grijpen toen ik voor hem door liep. Bill kwam nu ook de zitkamer in. Hij duwde de doos in Makbule haar handen en kwam mij achterna.
“Heeeeeeeeeeeeelllppp hij gaat me vermoorden!”� gilde ik. Ik sprong over de zetel, maakte een schijnbeweging, maar Bill was me te snel af. Hij liet me vallen, maar hij had pech dat Tom er nog zat. Ik viel recht op Tom, waardoor hij geplet werd. Bill had het allemaal niet gezien en sprong lekker op ons.
“Help! Ik wordt verkracht!”� gilde Tom. Ik hoorde Tosca lachen.
“Moeten jullie me dan het bevrijden?”� vroeg Tom zielig.
“Nee,”� zei Tosca droog.
“Maar nu mag je wel van me af gaan Bill,”� grinnikte ik.
“Oké,”� zei Bill. Hij kroop recht.
“Maar ik blijf nog even liggen.”�
“Ja, hallo, dat ziet ge van hier!”� Tom kroop recht en nam me over zijn schouder.
“Help, hij gaat me verkrachten!”� gilde ik hysterisch.
“Geen nood! Ik kom je redden!”� riep Andreas. Hij deed alsof hij op een paard zat, tot hij Bill zag en dan sprong hij op Bill zijn rug.
“Hup Billpaard! Red mijn prinses!”� riep Andreas. Bill maakte een hinnikend geluid en ging toen mij en Tom achterna. Ik zag dat Makbule en Tosca in de zetel waren gaan zitten met een zak zure maantjes.
“Interessant,”� zei Tosca tegen Makbule.
“Ik geef hen een acht voor de moeite,”� grinnikte Makbule.

Tom liep nog steeds met mij over zijn schouder rond. Bill kreeg ons maar niet ingehaald. Zijn kippenarmen konden Andreas niet houden.
“Allé kip! Komt er nog wat van!”� riep ik. Bill liet Andreas vallen en kwam achter mij en Tom aan.
“Ik ben geen kip”� riep hij.
“Sneller Tom!”� riep ik voor ik Tom eens goed porde in zijn zij.
“Zeg komaan,”� zuchtte Tom die nog maar eens sneller begon te lopen. Ik grinnikte om Bill zijn gezicht. Ik had hier een mooi uitzicht van op Tom zijn schouder. Bill was het duidelijk beu en nam een snelle sprint en sprong. Hij belande net achter ons, op Tom zijn veel te lange broek waardoor Tom bleef haken en op de grond vloog en ik ook nog eens een halve meter verder op de vloer belande. Ik kreeg een spontane lachbui waardoor iedereen me nogal vreemd aankeek. Toen ik opkeek zag ik dat Bill op Tom lag, hij was dus ook gevallen.
Ik kreeg er alleen nog maar meer de slappe lach van.
Opeens begonnen Makbule en Tosca te klappen.
“Whoow, mooi toneel stuk,”� grinnikte Tosca.
“Zeer mooi gedaan, ik vond vooral het einde grappig, toen iedereen op zijn gezicht ging.”�
“Wat leuk zeg, een staande ovatie,”� glimlachte Bill. Hij kroop naar Makbule toe en vloerde haar, om haar eens goed te bedanken.
Ikzelf kroop naar Andreas en nestelde me in zijn armen.
“Nee, wij gaan niet knuffelen!”� riep Tosca toen Tom op haar afkwam.
“Dat was ik nog niet eens van plan,”� zei Tom.
“Maar goed, het is je geraden!”� dreigde Tosca.
“Wat doen we nu?”� vroeg ik.
“Ik heb best wel honger,”� zei Andreas.
“Ik ook, ik ga pizza bestellen,”� zei Tom. Hij verdween de keuken in om te bellen.
“Bill?”�
“Ja?”�
“Heb je oude babyfoto’s hier?”�
“Nee en moest ik die hebben, zou jij die zeker niet te zien krijgen Joor.”�
“Maar?”�
“Neen.”�
“Komaan, babynaaktfoto’s zijn toch schattig?”�
“Nee.”�
“Jawel.”�
“Nee.”�
“Wel!”�
“Zaag niet zo.”�
“Ik zaag niet.”�
“Tuurlijk wel.”�
“Jongens, hou op,”� zuchtte Makbule.
“Sorry,”� zeiden ik en Bill in koor.

Reacties: