Natasha en ik zaten op de hotelkamer, alleen... De jongens hadden een concert en ze zouden zo terug komen, had één van de bodyguards ons verteld. Ik wist nog steeds niet precies wat er aan de hand was tussen Natasha en Tom, maar alles was nu weer in orde. Natsha praatte er niet over, dus vroeg ik er ook niet naar. Plots hoorden we een mobieltje gaan en we gingen snel opzoek. Ik vond hem als eerste en ik drukte op het groene telefoontje. "Hallo?" klonk een vreemde, maar toch bekende stem aan de andere kant van de lijn. "Ja..., m-met de telefoon K-Kaulitz." zei ik voorzichtig. "Dag..., David Jost hier. Is Bill daar soms?" Mijn gezicht betrok meteen, dus het was toch niet iemand die ons zou kunnen bevrijden... Er klonk een hoestgeluidje aan de andere kant van de lijn omdat het volgens David te lang duurde om te antwoorden. Het haalde wel mijn gedachten er terug bij, "Neen, die is op een concert. Dat zou jij als manager toch wel moeten weten." Ik duwde de gsm bruusk af, had geen zin om nog met die saaie vent te praten. Ik ging terug in de zetel naast Natasha zitten en ik zapte wat op de tv. Niks... Dat was hier altijd zo, er was altijd niks. Ik ging omgekeerd in de zetel hangen en Natasha negeerde het. Ze was het gewoon, want thuis lag ik altijd ondersteboven in de zetel. Weer ging die stomme telefoon... "Ga dan opnemen." zei ik en ik keek afwachtend naar m'n zus. Zij op haar beurt keek me dommig aan, "Waarom ik?" Haar stem ging luider naarmate haar zin vorderde. "Zie ik eruit alsof ik zin heb om hem op te nemen?"... Mijn zus zuchtte, want ze wist dat ze tegen mijn standpunt niks kon inbrengen. Ik hoorde haar wat praten en hoe meer de persoon aan de andere kant van de lijn vertelde. Hoe meer tranen er zich in haar ogen vormden... Dit kon niet goed zijn!