FanFic.nl

Teenagers

Teenagers

Vandaag is het eindelijk zo ver, mijn nichtje komt langs. Ze woont een paar uurtjes bij ons vandaan, en we hebben haar al een hele tijd niet gezien. De laatste keer was ze nog in de fase van een of ander popgroepje waar je na één nummer niets meer van hoort. Maar dat was zo’n 4 jaar geleden. Ze komt bij ons logeren voor zo lang haar ouders nog moeten werken in de zomervakantie. Over een half uurtje halen we haar op van het station. Wacht eens… Over een half uurtje? ‘Tom! We moeten opschieten! Over een half uur moeten we al op het station zijn!’ Schreeuw ik naar boven. ‘Zo snel al? Ik kom eraan.’ Zegt hij en komt de trap af stormen. Dat klinkt ongeveer hetzelfde als wanneer er een olifant de trap af loopt. Het is mooi weer, dus we nemen geen jassen mee. ‘Rij jij of rij ik?’ Vraagt Tom. ‘Rij jij maar.’ Zeg ik. We stappen in de auto en gaan er vandoor.
We hebben geen files, dus we zijn redelijk snel op het goede parron. ‘Hoe laat zou Melissa hier aankomen?’ Vraagt Tom. Ik kijk op mijn horloge. ‘Ze kan elk moment hier zijn.’ Zeg ik. ‘En we hadden hier afgesproken? Dus we zijn er zeker van dat we elkaar vinden.’ ‘Jep. Beetje zenuwachtig?’ Vraag ik. ‘Een beetje.’ Geeft hij toe. ‘Stel nou dat ze het hier niet naar haar zin heeft.’ Daar begint hij weer. ‘Waarom zou ze het niet naar haar zin hebben?’ Vraag ik. ‘Geen idee, maar ik wil gewoon dat ze zich niet verveelt.’ Zegt hij. ‘Geloof me, na die verrassing is verveelt ze zich echt niet meer.’ Zeg ik. ‘Oja, die concertkaarten. Hoe wist je eigenlijk waar ze van hield?’ Vraagt hij. ‘Misschien omdat we opgebeld zijn door haar moeder, en misschien heb ik toen wel gevraagd van wat voor soort muziek ze houdt. En misschien heb ik wel backstage pasjes kunnen regelen.’ Zeg ik aan een ruk door. ‘Oja.’ Soms is het hoofd van Tom echt net een zeef, er gaat van alles in, maar het is er ook zo weer uit.
‘Daar komt de trein!’ Zegt Tom hyper. ‘Rustig joh, ik zie dat de trein eraan komt.’ Zeg ik. De trein komt tot stilstand. Er komen allemaal mensen uit, maar geen van hen herken ik. Langzaam maar zeker loopt het perron leeg. Dan zie ik nog een meisje rond lopen met haar koffers, ze krijgt ons ook in het oog en krijgt gelijk een big smile van oor tot oor. ‘Tom, wakker worden uit je trance.’ Zeg ik. ‘Huh, wat? Oja.’ ‘Ook een goeie morgen.’ Zeg ik.
Bill, Tom! Ik ben echt zo blij om jullie te zien!’ Zegt Melissa vrolijk en komt op ons af gerent. ‘Hee Melis! Dat is een tijd geleden. Hoe heb je ons eruit kunnen pikken?’ Vraagt Tom. ‘Heel simpel; Je zoekt 2 gasten die het meeste afsteken in vergelijking met de rest van de menigte. Grote kans dat je goed zit.’ Zegt ze. ‘Daar zit wat in. Maar zullen we gaan? Ik vind het thuis een stuk gezelliger dan hier.’ Stel ik voor. ‘Is goed, ik wil wel weten waar jullie nu wonen. Wisten jullie trouwens dat heel veel fans nog denken dat jullie in Loitsche wonen?’ Lacht ze. ‘Echt? Dan lopen ze wel heel erg ver achter.’ Zegt Tom. Op de terugreis naar huis wordt Melis constant ondervraagt door ons, maar zij wil ook een paar dingen over ons en de band weten.
Al snel zijn we thuis. Tom helpt Melissa met haar koffers naar boven te brengen. ‘Hoe krijg je dat voor elkaar? Bij mij doet ‘ie dat nooit.’ Zeg ik tegen haar. ‘Je weet toch dat ik het kan verstaan?’ Zegt Tom die boven aan de trap staat. ‘Maakt mij dat wat uit dan?’ Vraag ik.
Morgen avond is het de avond van het concert, ik ben benieuwd wat ze ervan vind. Ze is in de afgelopen 4 jaar behoorlijk veranderd. Maar dat kun je wel verwachten als je een 10-jarige met een 14-jarige vergelijkt.
Tom en ik zijn van plan om haar er morgen mee te verrassen. Vanavond zetten we de wekker, en morgen vroeg vertrekken we.
Nog half slapend sla ik mijn wekker uit. Het liefste blijf ik nog even liggen. Dan realiseer ik me weer waarom de wekker stond, het concert. Snel kleed ik me om, als ik klaar ben gaat Tom de badkamer in om zich om te kleden. Hij gaat naar beneden om het ontbijt klaar te zetten. Ik sluip de kamer van Melissa in. In haar kas t vind ik als snel een shirt van MCR. Die leg ik bij haar andere kleding die ze als had klaargelegd, en haar gewone shirt leg ik weer in de kast.
‘Melis, wakker worden.’ Zeg ik, maar het haalt niets uit. ‘Melis, wake up..’ Niets. Oké, dan op de manier die altijd bij Tom lukt. Ik trek haar dekens weg. ‘Houd… Bill, waarom heb jij die dekens vast?’ Vraagt ze. ‘Zodat je wakker wordt. Ga je je omkleden, Tom is beneden met het ontbijt bezig. ‘Hoe laat is het?’ Vraagt ze terwijl ze in haar ogen wrijft. ‘Veel te vroeg.’ Ik geef haar haar kleren. ‘Gisteren had ik toch een ander shirt neergelegd?’ ‘Kleed je nou maar om.’ Zeg ik een beetje aandringend. Ik ga naar beneden om te kijken hoe het met Tom gaat. Hij is al aardig op weg. Ik help hem. Wanneer we net klaar zijn komt Melissa naar beneden. ‘Ik dacht dat jullie altijd uitsliepen.’ Zegt ze. ‘Dat doen we normaal ook.’ Zegt Tom. ‘Waarom nu dan niet?’ Ik kijk op mijn horloge. ‘We moeten opschieten.’ Onderbreek ik haar. We eten snel het ontbijt op en gaan dan met Toms auto naar het concert. Onderweg hebben we best vaak files, dat was ook de reden dat we zo vroeg weg moesten. ‘Waarom willen jullie me niet zeggen waar we heen gaan?’ Vraagt Melissa. ‘Omdat… Het dan niet meer leuk is.’ Zeg ik. ‘Flauw.’ Zegt ze. ‘Wat vind je van deze band?’ Vraagt Melissa na een tijdje. Ze geeft me een oordopje van haar ipod aan. Dit nummer heb ik gehoord toen ik ging opzoeken wat My Chemical Romance voor band was. ‘Ik vind het wel klinken.’ Zeg ik. ‘Maar het is wel heel anders dan de muziek die jullie maken.’ Zegt ze. ‘Hoezo?’ Ik probeer maar even een gesprek aan te knopen. ‘Hmm… Het is sowieso wat harder. En ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, maar het is gewoon een wereld van verschil. Het enige wat jullie band en die van hen met elkaar gemeen hebben is dat de leadzangers zwart haar hebben en zich soms opmaken.’ Lacht ze. ‘Ik vind het ook raar staan bij Bill hoor.’ Plaagt Tom. ‘Jij moet op de weg letten.’ Zeg ik spottend. ‘Hoeft niet, we staan toch stil.’ Zegt hij. ‘En waarom rijd die auto voor ons dan?’ Vraag ik. ‘Oh, ik zat niet helemaal met mijn gedachten daarbij.’ Mompelt Tom. Eindelijk kunnen we weer wat verder rijden.
Na nog een paar keer opgehouden te zijn, komen we eindelijk in de buurt van de concerthal. ‘Wow. Hier zou My Chem een concert geven.’ Zegt Melissa. ‘Wie?’ Vraag ik. ‘My Chemical Romance.’ Herhaalt ze. ‘Aha.’ Tom moet nogal ver weg parkeren, de parkeerplaats staat helemaal vol voor het concert. ‘Kom je?’ Vraag ik. ‘Jaja… Ik kom al. Ik was even aan het raam geplakt om te zien of de band ergens te bekennen was. Maar die zie je meestal niet. Een vriend van mij heeft ze weleens gezien. Toen heeft hij ze aangesproken en speciaal voor mij om handtekeningen gevraagd. Dat vond ik echt zo aardig van hem.’ Vertelt ze. We gaan naar de achterkant van het gebouw, naar de backstage ingang. Melissa staan met open mond te kijken als we gewoon binnen worden gelaten. Een of andere brede man leid ons door allemaal gangen. Uiteindelijk komen we uit in de concertzaal, maar dan helemaal vooraan.
Het licht wordt gedempt en achter ons begint iedereen te schreeuwen. Melissa kan nog steeds niet geloven wat haar overkomt, maar als Bob Bryar, de drummer, begint met afslaan staat ze ineens heel druk mee te doen. Melis gaat helemaal op in de muziek. Tom en ik zijn echt blij dat het goed bevallen is.
‘Dit was echt zo’n gaaf concert,’ Zegt ze vrolijk als het afgelopen is. ‘Het is zo jammer dat het zo snel voorbij is.’ ‘Dat vinden wij ook als we optreden, maar denk je echt dat je nu al van ons af bent? Mooi niet.’ Zegt Tom. We lopen weer door allerlei gangen. ‘Daarnet liepen we hier niet, weet je zeker dat we goed lopen?’ Vraagt ze. ‘Nee, maar we hopen het wel.’ Lach ik. Uiteindelijk komen we precies waar we zijn willen, en dat is niet de uitgang. ‘Jongens, volgens mij lopen we echt verkeert. Dit klopt niet.’ Zegt ze. Toch gaan we naar binnen. Daar zit de hele band te wachten op mijn nichtje. ‘Hey. We zijn er.’ Zegt Tom. Als Melissa haar neus om het hoekje steekt worden haar ogen groot. ‘Kom maar verder hoor.’ Lacht Gerard, de zanger van My Chem. Nog steeds weet ze niet wat ze moet doen, maar ze doet maar wat hij zegt. ‘Hee, jij bent vast Melissa.’ Zegt Frank vrolijk en komt op ons af. ‘J-ja, dat klopt.’ Stottert ze. We moeten allemaal lachen omdat ze zo zenuwachtig is. Na een paar minuten komen Mikey, Bob en Ray ook binnen. Hoe meer te tijd verstrekt, hoe meer Melissa zich op haar gemak voelt. We maken een paar foto’s van haar en praten wat. Volgens mij heeft ze het heel erg naar haar zin.
Na een half uurtje komen een paar brede mannen ons vertellen dat het voorbij is. De band moet weer verder. En wij worden dus naar huis gebonjourd.
‘Dat was echt een geweldige verrassing!’ Roept Melis vrolijk als we buiten staan. Ze vliegt ons om de nek. ‘En je weet nog niet eens wat we de rest van de vakantie gaan doen.’ Zeg ik. ‘Maakt niet uit, het word vast geweldig.’ Zegt ze.

Reacties: