FanFic.nl

Scream (till you feel it) [Afgelopen]

15.

Het was midden in de nacht toen Bill wakker werd van een nachtmerrie. Hij ademde hevig en het duurde even voor hij zichzelf weer kon kalm krijgen. Hij hield zijn rechterhand op zijn hart en met zijn linkerhand steunde hij tegen de muur. Even keek hij naar rechts, als hij Noa niet had wakker gemaakt, maar zij lag niet in bed, ze zat aan haar bureautje.
“Noa?”� vroeg Bill zacht. Hij sloeg zijn lakens weg en vergat dat hij net een nachtmerrie had gehad. Noa keek huilend naar de foto op haar bureautje. Bill nam zijn stoel en ging langs haar zitten. Hij legde zijn linker arm rond haar en met zijn rechter arm streelde hij haar hand. Noa keek hem met betraande ogen aan.
“Ik heb niemand meer Bill. Ik ben zo alleen nu,”� fluisterde ze.
“Je bent niet alleen, je hebt mij.”�
Noa wilde iets zeggen, maar in de plaats snikte ze luid. Bill nam haar hand en trok haar mee naar zijn bed. Noa kroop helemaal in Bill zijn armen. Ookal was Bill zo mager, toch voelde zijn armen zo beschermend aan rond Noa haar lichaam. Ze legde haar hoofd in Bill zijn nek. Bill ging zachtjes over haar rug en zei allerlei sussende woordjes. Een tijd lang bleven ze zo zitten op Bill zijn bed. Noa die tussen Bill zijn benen zat en haar hoofd lag in zijn nek. Haar armen had ze rond zijn middel geklemd. Bill had zijn armen dan weer rond haar geklemd en met zijn rechter hand ging hij op en neer op haar rug. Toen Noa gekalmeerd was wilde ze opstaan en gaan slapen, maar Bill hield haar tegen.
“Wil je bij mij slapen?”� vroeg hij zachtjes. Noa glimlachte kort.
“Natuurlijk. Ze kropen onder de lakens. Bill sloeg zijn armen rond Noa alsof ze een teddybeer was. Noa vond het alles behalve erg en legde haar hoofd op Bill zijn borst. Zijn naakte huid voelde koud aan.
“Heb je het wel warm genoeg?”� vroeg Noa.
“Ja hoor,”� glimlachte Bill. Zeker als jij bij me ligt. Maar dat zei hij niet hardop.

Na het ontbijt liep Bill zenuwachtig op en neer. Noa begreep zijn nerveuze vertoning niet echt.
“Bill doe kalm, je irriteert me echt!”� zei Noa. Ze was op gestaan en hield nu Bill vast bij zijn schouders.
“Waarom ben je zo nerveus?”�
“Heb ik dat dan niet verteld?”� vroeg Bill verbaasd? Hij fronste even.
“Mij heb je niets verteld, wat is er aan de hand?”�
“Ik heb zo mijn eerste therapie,”� murmelde Bill. Hij was nog altijd verbaasd dat hij het was vergeten te vertellen, maar hij had ook zo veel aan zijn hoofd, dus nam hij het zichzelf niet kwalijk.
“Oh mijn gott, had me dat verteld!”� riep Noa. Ze keek Bill bezorgd aan.
“Sorry, ik had er helemaal niet meer aan gedacht en ik moet aan zoveel denken en ik ben niet meer eens onderweg en ik word er gewoon allemaal gek van.”�
“Wat bedoel je met ‘Ik ben niet meer eens onderweg?’”�
“Toen ik nog rondtoerde met mijn band kwam er zoveel stres op me af. Ik moest aan alles denken. Mijn gezondheid, mijn stem, mijn lichaam en ik moest toch wel op Tom letten dat hem niets zou overkomen. En dan hadden we nog een super strak tijdsschema. Als ook maar iets uit schema was, werd David, mijn manager, al gek. Vreselijk hoe hij kon uitflippen tegen ons als we ook maar een vijftal minuutjes uit schema waren. Hij was altijd hysterisch aan de telefoon en dan begon hij nog te zagen dat ik moest afvallen en vanaf toen begon alles.”�
“Hij heeft veel te veel druk op jou gezet, dat is niet gezond, als ik hier ooit weg kom spreek ik wel een hartig woordje met hem,”� glimlachte Noa. Bill grijnsde en omhelsde Noa. Hij kon het zich al helemaal voorstellen. Noa die uitflipte tegen David. Bill grinnikte om de beelden.

Er werd op de deur geklopt. Bill sprong recht.
“Ik kom je halen,”� glimlachte de dokter. Bill glimlachte nog eens richting Noa die hem een bemoedigende glimlach gaf. Redelijk nerveus liep Bill met de dokter door allerlei gangen waar hij nog nooit eerder was geweest. Ze gingen een lokaal in. Er stonden zetels en een tafel en stoelen en het leek wel een woonkamer.
“Ga maar zitten hoor,”� zei de dokter die al op de bank was gaan zitten. Bill ging op een andere zetel zitten. Hij voelde zich zo ongemakkelijk hier omdat hij hier nog nooit was geweest. Het was een totaal nieuwe omgeving die hij even moest aanvaarden.
“Ik zie aan je dat je je hier niet op je gemak voelt, klopt dat?”� vroeg de dokter.
Bill knikte. Hij loog al niet, een goed begin.
“Sluit je ogen en haal eens diep in en uit,”� zei de dokter. Bill keek hem dom aan.
“Doe het nou!”� Bill haalde zijn schouders op en sloot zijn ogen.
“Nu diep in en uit ademen.”�
Bill deed wat de dokter hem vroeg. Hij haalde diep in en uit. Na vijf minuten voelde Bill langzaam zijn stress weggaan en voelde hij zich een stuk beter.
“Open je ogen maar weer,”� zei de dokter. Bill deed dat.
“Hoe voel je je?”�
“Beter,”� gaf Bill toe.
“Ik zou dat elke dag voor het eten doen, maar dan wat langer, het zou kunnen helpen.”�
Bill knikte en hoopte dat hij het niet zou vergeten.
“We kunnen misschien alles even opschrijven?”� stelde de dokter voor alsof hij Bill zijn gedachtes kon lezen. Bill knikte. De dokter haalde een notitieblok en een pen tevoorschijn en begon te schrijven.
“Zijn er zo nog dingen waar je rustig van wordt?”� vroeg de dokter. Bill dacht na. Van Tom, daar werd hij kalm van. Vroeger werd hij vaak lastig gevallen op school en dan verstopte hij zich huilend op de toiletten op school. Tom kroop dan bij hem in een kotje en knuffelde Bill stevig. Ze zaten dan op de grond en Bill lag tegen Tom dan aan en hoorde zo zijn hartslag, daar werd hij rustig van.
“Als ik zing,”� zei Bill zacht. Dat was nog niet eens gelogen. Als hij voor een optreden stress had en het even niet meer aankon begon hij te zingen en dat leidde zijn gedachtes even af.
“Dan moet je meer gaan zingen,”� glimlachte de dokter. Hij schreef het ook weer op.
Na het lijstje begonnen ze te praten over Bill zijn probleem. Hij was bang om te eten, dat was duidelijk.
“Zijn er geen dingen die je graag eet?”� vroeg de dokter. Bill dacht na. Waren er nog dingen waar hij niet vanaf kon blijven. Eigenlijk niet. Hij vond niets meer lekker. Zelfs pizza niet meer en dat was zijn favoriete eten wat hij vroeger wel elke dag kon eten.
“Nee,”� zei Bill eerlijk. Meteen was er een frons in zijn voorhoofd gekomen. Bill besefte dat hij nog een lange weg te gaan had.

Reacties: