FanFic.nl

Story of a girl... who lost her world. [ Five-shot ]

3. Meeting her secret admirer

Met elke stap zag ze de fietsenstalling dichterbij komen en haar hart leek op het punt te zijn aangekomen om compleet door te slaan. Hij hamerde als een gek in haar borstkas en ware het niet dat ze te druk was met de impact van het moment, dan zou ze gek zijn geworden.
De persoon die tegen de metalen paal aanleunde, stond echter met de rug naar haar toe, waardoor de spanning zich tot op het laatste moment opbouwde. Maar Jaimie nam alles wat ze wel zag zorgvuldig in zich op, bang om ook maar iets van het perfecte moment te vergeten.
Afgetrapte sneakers, een lichte, uitgewassen jeans en bruin haar dat tot in het begin van de nek viel. Alles kwam haar vreemd bekend voor, maar ze kon ze niet thuisbrengen. Wie was de jongen ? Verschillende gezichten schoten in haar gedachtes voorbij, maar geen van allen leken in het plaatje te kloppen. ‘Eh.. hallo ?’ Ze beet op haar lip en hees haar tas nog wat beter over haar schouder heen.
De jongen zette zich nonchalant af van de paal en draaide zich naar Jaimie om, een pluk van zijn donkere haar uit zijn ogen vegend. Het was Alex. Alex, de jongen met de donkerbruine haren, de baluwe ogen om in te verdrinken en een lach die elk meisje liet kwijlen. Alex, de jongen die haar drie uur geleden nog had gered van haar dagelijkse hel. En Alex... Anna’s vriendje.
Jaimie’s mond viel een stukje open en ze keek hem niet begrijpend aan. Was hí­j haar Valentijn ? ‘Alex.. ik, heb jij..’
Hij haalde een hand door zijn haar en keek het meisje aan op een manier die ze niet kon plaatsen. Het was een blik vol sympathie en.. medelijden. Maar nog voor hij of Jaimie hun mond konden openen, klonk een lach door het fietsenhok die haar nekharen overeind deden staan.
‘Jaimie, Jaimie, Jaimie toch. Je had toch niet serieus gedacht dat er ook maar í­emand iets zou sturen aan jou, toch ?’ Anna glimlachte terwijl ze naast haar vriend ging staan en hem een zoen op zijn wang gaf. ‘Ahw, wat lief. Ons kleine eendje dacht eerlijk waar dat er toch nog iemand om haar gaf. Maar liefje, heb ik je nu nog niet genoeg duidelijk gemaakt dat dat niet zo is ? Niemand houdt van depressieve, lelijke emo’s, niemand houdt van domme, dikke trollen. Niemand houdt van.. jou.’
Jaimie deed angstig een stap achteruit, maar op dat moment werden haar beide armen vastgegrepen en wist ze dat ze geen kant meer op kon. Tevergeefs trok ze met haar armen, maar de greep bleef muurvast.
‘Geen wonder dat je moeder zelfmoord heeft gepleegd. Ze kon simpelweg niet leven met zo’n mislukkeling als dochter.’ Ze glimlachte en ging voor het bange meisje staan. ‘Maar goed, laten we het daar niet over hebben.’
‘Laat me gaan,’ beet Jaimie het populaire meisje toe. ‘Godverdomme, laat me gaan.’ Weer rukte ze aan haar armen en draaide met haar lichaam, maar het had geen zin.
‘Niet zo onbeleefd.’ Met die woorden belandde een harde vuist in haar maag, maar door de greep om haar armen kon ze niet anders dan blijven staan en de pijn verbijten. ‘Je gaat wanneer ik daar zin in heb. En toevallig ben ik nog lang niet uitgespeeld.’ Weer een klap van het blonde meisje, dit keer raakte hij haar wang. De tranen sprongen in Jaimie’s ogen van de pijn, maar het deed nog niet half zo pijn als hetgene wat ze binnenin zich voelde. Het was allemaal een grap geweest, een groot leugen om haar nog maar eens een keer kapot te maken. Er was inderdaad niemand die om haar gaf, slechts haat en teleurstelling. Ze sloot haar ogen, klaar om alle pijn te verduren die de vuisten van Anna haar nog zouden brengen. Het maakte haar niets meer uit.

Reacties: