FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[46] Tom – Big Time Trouble

‘Bill?’ vraag ik, als ik na een tijdje nog steeds geen antwoord heb gekregen. Eerst hitst die jongen me helemaal op, en dan dit!
Ik steek mijn hoofd om de badkamerdeur om te kijken waar hij blijft, en voel meteen mijn maag samentrekken. David.
Van alle mensen op de wereld die er hadden kunnen zijn, staat net Dí¡vid in onze kamer.
In een fractie van een seconde heb ik door hoe de vork in de steel zit, en dat alleen door naar Bill te kijken. Zijn gezicht is bleker dan normaal, in zijn ogen lees ik angst en afgrijzen.
Het is een hele tijd ijzig stil. David kijkt van hem naar mij en weer terug naar mij, terwijl ik in zijn ogen zie hoe het hem steeds duidelijker wordt. De kleren rond het bed, mijn redelijk beschamende naaktheid, de douche die aan het lopen is en... oh hell, wie weet wat hij allemaal nog mee kreeg. En net leek het me nog zo'n goed idee extra geil hem te roepen.
Dit is zo niet oké! Hij weet het. Van mij, van Bill.
Wij. Wij mag niet, het is slecht en illegaal en het kí¡n niet. En nu weet David het. Onze manager weet het.
Wat gaat dat voor effect hebben op de band? En op ons? Wat gaat hij doen met ons?
Ik durf er niet aan denken, maar de situatie maakt dat ik niet anders kan. Alles is plots onzeker. Net was ik nog een gelukkig man, weliswaar een tikkeltje duf van het net ontwaken en enorm opgewonden omdat ik zou gaan douchen met Bill, en nu... Nu ben ik niets.
Na een hele tijd opent David zijn mond. Een seconde, twee seconden, drie seconden. Zijn mond gaat weer dicht.
De David die normaal gezien altijd wel wat weet te zeggen, die zijn kalmte altijd kan bewaren en die zich in stress-situaties weet overeind te houden, dí­e David staat nu met zijn mond vol tanden. Ik trek me voorzichtigjes terug de badkamer in en gris mijn boxer van de grond. Ik wil hem liever niet provoceren met mijn gebrek aan kleding, de situatie is nu al pijnlijk genoeg.
Als ik mijn boxer aan heb, loop ik de kamer in. Bill en David staan nog steeds op dezelfde plek, en er duikelt nog steeds een gespannen sfeer door de lucht.
‘David...’ begin ik, maar dat had ik beter niet gedaan. Hij pint zijn blik vast in mijn ogen.
‘Jij! Jij, en die broer van je. Hoe lang? Hoe lang is die nonsens al bezig?’ Het verbaast me hoe verdomd kalm hij spreekt, terwijl de slagader in zijn hals gevaarlijk klopt en zijn gezicht een ietwat rode kleur heeft.
‘We...’ Ik zucht diep en kijk naar Bill. Hij kijkt naar zijn in elkaar gevouwen handen, ik zie tranen naar de grond vallen en te pletter storten voor zijn voeten.
Oh, kon ik nu maar naar hem toe, maar dat zal het er zeker niet beter op maken.
‘David, kijk. Het is nog niet zo lang, en-’ Hij maant me tot stilte aan met een redelijk grof gebaar en zegt dan dat Bill en ik moeten gaan zitten. Ik doe maar wat hij zegt, ik wil hem niet nog kwader maken.
‘Het is nog niet zo lang zo, dus ik kan het nu al vanaf de wortels vernietigen. Want dit gaat niet langer door. Het is verkeerd, en bovendien slecht voor de verkoopcijfers als de media er ooit achter zou komen.’
Bill kijkt geschokt omhoog, hij is gestopt met huilen maar ziet er nog steeds niet bepaald blij uit. Ik kan alleen maar mijn ogen sluiten en zijn woorden laten doordringen.
Verkeerd. Verkéérd. We zijn potverdomme verkeerd. Voor die ene keer dat ik eens verliefd ben, écht verliefd ben, mí¡g het niet.
‘Maar David, niemand komt er ooit achter! Je kan ons dit echt niet aandoen!’ Hij is nu even te boos om te beseffen dat wij degenen zijn die iets verkeerd hebben gedaan, die tegen alle wetten van de natuur in zijn gegaan. Ik kan het hem echter niet kwalijk nemen, ik ben ook boos, het zij iets minder dan Bill. Maar hij is dan ook altijd degene met de hevigere gevoelens geweest, dat valt niet te betwisten.
‘Dat kan ik dus wel, ik ben jullie manager. En zolang jullie onze band levend willen houden, doen jullie wat ik zeg.’ Zijn woorden komen hard aan. Hij heeft ons bij onze zwakke plek, de band. Gustav en Georg zouden ons het niet in dank afnemen als de band zou stoppen. Ze zijn dan misschien niet zo in de spotlight als mijn broer en ik, ze hebben het soms beter met de band voor dan wij. Waar wij genieten van de extraatjes, het geld en het succes, daar genieten zij van nog van het muziek maken, al die mensen die mee zingen en hen even op handen dragen. Voor het gevoel van gewild te zijn, daar doen ze het voor, en al de rest kan hen gestolen worden.
Ik kan hen dat niet afpakken, dat kí¡n ik echt niet. En buiten dat is de band ook het enige waar mijn broer voldoening uit kan halen, waar hij zich voor kan inzetten en waar hij zijn tijd in kan steken. De band betekent te veel om op te geven, en dus betekent dat dat mijn broer en ik... gedaan zijn.
Bill is ondertussen terug op bed komen zitten, met een akelig doods gezicht staart hij voor zich uit.
‘Vanaf nu is er niets meer tussen jullie. Geen relatie, geen geflikflooi of gezoen of weet ik veel wat jullie allemaal doen - en vertel het me ook niet, voor ik over mijn nek ga! Jullie zijn een gewóne tweeling.’ Hij verlaat onze kamer met slaande deuren.
Ik wil mijn armen om Bill heen leggen en hem fluisteren dat alles wel weer goed zal komen, maar hij slaagt mijn handen weg en gaat liggen.
Ik sta recht en slik, mijn keel doet pijn. Voor ik de gang op loop, zie ik nog net hoe Bill opgekruld in een bolletje ligt te huilen op het bed. Achter me slaat de deur dicht.

Reacties: