FanFic.nl

Stand Alones Schrijfwedstrijden

Here without you, baby

Het gras kriebelde in zijn rug terwijl ze daar lagen, haar hand in de zijne en hun gezichten gericht naar de hemel. Inktzwart, rode lichtjes van overvliegende vliegtuigen en zwakke, witte prikjes sterren. Een mooie sterrenhemel was iets anders, maar ze namen er genoegen mee.
De wind golfde over hen heen, deed de grassprietjes en de kledingstukken heen en weer wiegen. Haar haren werden uit haar gezicht geblazen, een laagje vocht vormde zich over haar blauwgroene ogen.
'Alles oké?' vroeg hij bezorgd, ze knikte terwijl ze op haar lip beet, haar ogen sloten zich, het vocht duwde zich onder haar oogleden vandaan.
'Zeker?' vroeg hij nog eens, gaf korte kneepjes in haar hand. Ze trok haar vingers uit zijn greep, legde haar beide handen op haar buik en voelde haar ademhaling op en neer gaan. Weer knikte ze, terwijl de druppels verdriet over haar wangen gleden.
Hij draaide zich op zijn ene zij, leunde op zijn arm en keek haar aan. Ze was nog steeds beeldschoon, zelfs met het tastbare verdriet op haar kersenrode wangen. Voorzichtig veegde hij de tranen weg, het ruwe eelt op zijn vingers deed haar rillen. Ze opende haar ogen weer.
'Ik hou van je.' fluisterde hij, keek haar meelevend aan. Ze knipperde zachtjes, veegde met haar vingers in haar ogen. Een geeuw glipte over haar lippen, ze had al tijden niet meer geslapen. Of, toch niet goed. 's Nachts lag ze wakker, keek ze naar de jongen die ze haar vriendje mocht noemen. Toen nog wel, maar nu deed ze het al een tijd niet meer.
'Ik ook van jou.' zuchtte ze, duwde zich op haar ellebogen en kuste hem. Hij voelde haar verdriet, het smolt op zijn tong en droop door zijn keel zijn lichaam in. Zijn maag veranderde in een klomp ijs, hij klemde zich aan haar vast als aan een reddingsboei.
Haar adem streek over zijn hals toen ze zijn kaakbeen kuste, toen pulkte ze zijn omhelzing los en schoof wat achteruit. Haar benen tegen haar romp geklemd, keek ze hem aan.
'Is er iets?' vroeg hij, en merkte tegelijkertijd dat hij zijn lip tot bloedens toe had gebeten. Hij opende zijn mond. Op elk normaal moment zou ze nu gaan gniffelen, maar ze wist wat er aan zat te komen, dus lachte ze maar niet.
Met een plop sloot hij zijn mond weer.
'Ik...' begon ze, zuchtte en viel weer stil. Het was moeilijk. Verdomd moeilijk. 'Wat er nu komt, is even min makkelijk voor mij.'

Daar lag hij dan. Eenzaam. Alleen.
Hij voelde zich leeg. Leger had hij zich nooit gevoeld. En alles dat ze had gezegd, donderde door zijn lichaam heen.
'Manager wilt het niet.'
'Fans komen op de eerste plaats.'
'Aankomende tour.'
'Nieuw album.'
Maar vooral het laatste had pijn gedaan. Want na al de praatjes, de hele uitleg, tóen kwam het. Daar waar ze al de hele tijd over zat te denken, hetgeen ze al heel de tijd wilde zeggen, gecamoufleerd onder tranen en speeches.
'Het is gedaan.'
Hij had nooit kunnen zeggen dat hij zich in zo'n korte tijd zo erg aan haar zou zijn gaan hechten. Maar toch, het was gebeurd.
Hij keek naar de hemel, er vlogen nog steeds rode lichtjes over, en er waren nog steeds sterren met een matig schijnsel. Maar over alles lag een doffe glans, alsof alles z'n waarde had verloren. De sterrenhemel die eerst nog wel voldoende was, was nu niets meer dan de waarheid, vol in zijn gezicht. Alles schreeuwde haar naam, maar zijn binnenste nog het meest.
Hij slikte, de tranen liepen over zijn wangen, en hij sloot zijn ogen. Het liefst van al wilde hij nu regen, maar ach, hij kreeg toch nooit wat hij wilde.

Ze zat op de rieten schommelstoel op het balkon, de wind wiegde haar zachtjes naar voren en achter. Ze voelde nattigheid op haar wangen branden, maar het was beter zo. Zo maakte ze veel mensen gelukkig.
Want wat de fans ook mochten verkondigen, hoe 'blij' ze ook waren als ze iemand had, ze wilden haar toch vrijgezel hebben. Dan kon ze én meer tijd aan haar muziek besteden én hadden de obsessieve mensen ook weer een beetje hoop. Ze liet haar hoofd op haar handen steunen.
De schuifdeuren kraakten, twee sneakers vulden plots haar blikveld. De warme handen van haar manager, Troy, lagen op haar schouders.
'Kom, genoeg getreurd. Het is beter zo.' Ze knikte en stond recht. Hij keek haar glimlachend aan, en duwde haar toen haar hotelkamer in, en daarna de gang op.
'De tourbus wacht. Zeg hem adieu, de tour is nu het belangrijkste.' Weer knikte ze, liep door de gang en stapte de lift in. In de spiegel in de lift fatsoeneerde ze haar haar en veegde de uitgelopen make-up weg.
'Hoelang zijn we onderweg?' vroeg ze, haar stem schor en raspend.
'Ongeveer zes uur. Genoeg om te slapen.' stelde hij haar gerust. Ze haalde diep adem.
De lift stopte, ze stapte uit en liep de hal door. Voor het bordes stond het enorme gevaarte, ze slenterde de treden af en hupte de bus in. Alles voltrok zich in een waas van zinloosheid.
Na de chauffeur begroet te hebben, wandelde ze helemaal door tot het einde, waar zij haar slaapkamer had. Ze kroop onder de dekens en rolde zich op tot een bolletje.
Ze had nog zes uur tijd om weer Lady GaGa te worden, want ze wilde haar fans niet nog langer teleurstellen...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.