FanFic.nl

Utah Chronicles [Gestopt!]

Hoofdstuk 14: Tsubaki's Song

De twee pokémon gingen sneller, en vlogen recht op elkaar af. Jayla balde haar vuisten. De timing zou perfect moeten zijn. Als ze haar plan van te ver weg zou startten, zou het geen nut hebben. Bovendien was het een eenmalig plan; het kon geen tweede keer worden uitgevoerd. Aan de andere kant zou het ook niet uitgevoerd kunnen worden als Tsubaki te dicht bij Gurau was; Tsubaki zou dan geen tijd hebben om het plan uit te voeren. Jayla haalde diep adem, en probeerde zich te concentreren op de bewegingen van haar pokémon. Alleen observeren. Niks doen. Wachten tot het laatste moment. Jayla’s mondhoeken schoten omhoog tot een grijns. Nu. De afstand tussen de twee was precies goed. “Tsubaki, nu! Gebruik je Sing!”� riep Jayla. De Swablu twijfelde, verward door de wisseling van aanvallen. Jayla vloekte binnensmonds. Ze had het goed getimed. Perfect, zelfs. Het enige waar ze niet rekening mee had gehouden was Tsubaki. Ze had geen rekening gehouden met Tsubaki’s mogelijke reactie op haar wisseling van aanval. Natuurlijk had ze haar pokémon opgedragen om Fury Attack te doen; dat was een deel van het plan. Op deze manier zou haar tegenstander haar er niet van verdenken dat ze haar pokémon een andere aanval wilde laten doen. Het was zelfs nog beter geweest omdat Tsubaki zich er ook niet van bewust was. Op deze manier had ze de schijn perfect op kunnen houden. “Tsubaki! Nu!”� herhaalde Jayla. De Swablu leek zich te herstellen van de verwarring, en opende haar snavel om te beginnen met haar Sing aanval. Helaas voor Tsubaki was het al te laat; Gurau was inmiddels te dichtbij. “Mooi niet! Gurau, Fury Attack!”� herhaalde de trainer. De Spearow ramde op volle vaart in op Tsubaki, haar rakend met zijn scherpe snavel. Tsubaki liet een kreet van pijn horen. “Tsubaki!”� gilde Jayla naar haar pokémon. Shit. Dat was niet de bedoeling geweest. De Spearow draaide zich in de lucht, en maakte zich klaar om Tsubaki een tweede keer te raken.

Opnieuw opende Tsubaki haar snavel. Jayla begon te fronsen. Was Tsubaki nog steeds van plan om haar Sing aanval uit te voeren? Terwijl ze werd geraakt door de Spearow? Dat kon nooit werken. Ze zou alleen maar meer schade oplopen. Ze wilde niet dat haar pokémon onnodig veel schade opliep. Waarom was ze het gevecht in de eerste plaats aangegaan? Ze had weg kunnen lopen. “Tsubaki.. sorry..”� fluisterde Jayla, alhoewel ze wist dat haar pokémon het niet zou kunnen horen. Een harde klap tegen haar achterhoofd liet Jayla in elkaar krimpen. “Zero! Waar was dat goed voor?”� siste ze, kwaad kijkend naar haar Treecko. De Treecko haalde zijn schouders op, en wees de andere kant op. Jayla draaide haar hoofd, om tot haar grote verbazing in de ogen van Jamie te kijken. “Jij!”� riep ze uit. Ze strompelde achteruit, en wees met een priemende vinger naar hem. “Is het soms je hobby om mij te besluipen?”� De jongen haalde zijn schouders op, en schudde afkeurend met zijn hoofd. “Je hebt nog steeds niet geleerd dat je je moet concentreren op het gevecht waar je mee bezig bent, of niet soms?”� merkte hij op. Jayla opende haar mond op iets terug te zeggen, maar bedacht zich op het laatste moment, en maakte haar frustratie duidelijk door hardop te snuiven. Dit was al de tweede keer dat hij haar ongewenst advies gaf. En dat terwijl ze hem nauwelijks kende. Ze zou hem laten zien dat ze meer was dan ‘dat meisje dat tweede werd’. “Kom op, Tsubaki! Maak hem af!”� gilde Jayla, duidelijk opnieuw gemotiveerd. De Swablu scheen ook weer gemotiveerd te raken, en wist de nieuwe aanval van de Spearow behendig te ontwijken. “Nu!”� riep Jayla. Tsubaki haalde diep adem, en begon aan haar Sing aanval. Het was slaapverwekkend, maar dan op een goede manier. Precies zoals het hoorde. De Spearow sloot vermoeid zijn ogen, en viel als een blok uit de lucht, om vervolgens neer te stortten. Het was niet meer dan logisch dat je niet slapend kon vliegen.

Opgelucht glimlachte Jayla. Ze zouden het alleen maar af hoeven te maken. Twijfelend keek ze naar de andere trainer, alsof ze verwachtte dat hij zich over zou geven. Nee, natuurlijk niet. Ze zuchtte. Dan zouden ze het af moeten maken, toch? “Waarom twijfel je?”� vroeg Jamie. Zijn stem klonk geamuseerd. Jayla klemde haar kaken op elkaar. Was hij er nog steeds? Misschien.. ze zou hem laten zien wat Tsubaki in huis had. “Tsubaki, gebruik je Aerial Ace om het af te maken!”� beval Jayla. De half uitgeputte Swablu knikte, en maakte zich klaar om de gevecht te beëindigen. Een laatste aanval zou genoeg moeten zijn om de genadeslag te geven, toch? “Aerial Ace!”� De Swablu maakte meer vaart, en er verschenen witte strepen om haar heen. Op het laatste moment dook ze op volle snelheid naar beneden, om met zoveel mogelijk kracht als maar mogelijk was de Spearow te rammen. Ze draaide zich vervolgens in de lucht, en maakte zich klaar om de Spearow een tweede keer te raken. Dan zou het gevecht over zijn. Opnieuw keek Jayla naar de andere trainer, die op de een of andere manier nog steeds hoop scheen te hebben dat hij het gevecht zou kunnen winnen. “Waarom geeft hij het niet op..?”� fluisterde Jayla, vergetend dat Jamie nog steeds achter haar stond. “Omdat hij een trainer is, en hij slechts een van zijn taken uitvoert. Geloven in zijn eigen pokémon,”� zei hij. Jayla snoof weer. Waarom, oh waarom, moest hij perse commentaar leveren? Het maakte het er heus niet beter op. Voor de tweede keer raakte Tsubaki de Spearow, wat het gevecht definitief beëindigde; de Spearow was uitgeschakeld. “Goed gevochten, Gurau..”� zuchtte de trainer terwijl hij zijn pokémon terug liet keren. Hij grijnsde naar Jayla. “Zeker weten dat wij nog eens een rematch hebben..”� Jayla wilde haar mond openen om iets te zeggen, maar de trainer liep al weer weg. Fijn. Nog een gevecht waar ze op kon wachten. Maar, eerst haar andere gevecht afmaken. Ze draaide zich om naar Jamie. “Zie je wel dat-”� Opnieuw was ze te laat. Ook hij was al van haar weggelopen, gevolgd door een donker rood gekleurde pokémon. Wacht. Dat was een Charmeleon. Oh god. Was zijn Charmander al geëvolueerd? Nu al? Haar Swablu landde op haar schouders, en duwde haar kop tegen Jayla’s hoofd aan, zoekend naar erkenning voor haar overwinning. “Goed gevochten, Tsubaki,”� reageerde Jayla, haar pokémon afwezig over haar hoofd aaiend. Ze wilde Jamie kunnen verslaan, dat stond vast. En als ze doorging met het ontwijken van gevechten, zou dat haar nooit lukken.

Reacties: