FanFic.nl

Bad boys for life.

Hoofdstuk 36

En terwijl ik bezig ben, openen de militairen gewoon het vuur op de taxi. Eerst met een mitrailleur en toen...' Tom begint te huilen. 'Toen schoten ze erop met een granaatwerper. Onze taxi scheurt de weg af, de woestijn in, en achter een rotsblok zie ik vanuit mijn ooghoeken de taxi met Abdullah, de chauffeur, zijn zoontje en de gids erin ontploffen. Een enorme knal. Terwijl wij daar in onze taxi achter het rotsblok zitten te schreeuwen, te vloeken en te gillen valt er opeens iets met een klap op de motorkap. Het was het armpje van het zoontje van de chauffeur.'

'Nog twee dagen, dan ben ik weg', zucht Miriam, 'en ik mag het eerste halfjaar niet op bezoek komen. We kunnen elkaar alleen maar schrijven en bellen.' 'Ja,' zegt Bill, 'fijn is anders. Misschien vind je wel een leuke jongen bij begeleid wonen. Dat is misschien nog wel beter ook.' 'Je bent gek, Bill. Wij zijn NTB: niet te breken. Ik wacht wel op je, hoor, tot je klaar bent.' 'Ik hoop het,' zegt Bill, 'ik hoop het.' De laatste weken zijn Bill en Miriam min of meer onafscheidelijk geworden. Ieder moment dat het kan, zoeken ze elkaar op. Zeker nu Tom Miriam volledig links laat liggen, zijn Bill en Miriam vaak samen. 'Wanneer komt jouw zaak voor?' 'Eind van de maand', zegt Bill. 'En je mag nog steeds niet zeggen waarom je zit?' 'Ze hebben gezegd dat het heel slecht voor mijn zaak is als dat uitkomt, dus ik hou mijn mond gewoon maar. Wat heb je eraan?' ''t Klinkt wel spannend, alsof je voor de geheime dienst werkt of zo.' Miriam kijkt Bill peilend aan, zoals ze vaak naar hem kijkt om zijn stemming af te lezen. ''T Is een stuk minder interessant dan jij denkt. Als de rechtszaak is geweest, zal ik het allemaal wel vertellen, maar tot die tijd hou ik het maar voor mezelf. 'Ben je al aan het inpakken?' 'Man, ik ben al klaar, alles staat al ingepakt. Ik heb de helft van m'n spullen al aan mijn moeder meegegeven. 'Oooooh,' kreunt Bill, 'ik wil ook weg. Wat een zinloos gedoe hier, dat wachten op niks. Wachten tot iemand de sleutel in het slot steekt en zegt dat je weer naar buiten mag. Terug naar je vrienden die er dan niet meer zijn, terug naar je school waar je dan veel te oud voor geworden bent, terug naar een leven waar je allang niet meer in past. Moet je je voorstellen dat je hier een paar jaar zit. Wat er dan gebeurt met je. De wereld verandert, maar jij blijft stilstaan. Je maakt niets mee van ontwikkelingen. Kijk naar Tom, die heeft niks meegekregen van mp3 en ipod. Hij heeft niet eens een msn-naam omdat toen hij hier binnenkwam msn'en nog helemaal niet populair was.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.