FanFic.nl

Best friends are Forever

8.2: On your back (Laila)

Laila pov

Ik zat op Embry's schoot op de veranda, de jongens hadden ons weer opgehaald die avond, want je zou het noorderlicht kunnen zien. Het was kil, maar zijn armen hielden me warm. Een hard gehuil verstoorde de prettige stilte en Embry en Jacob bewogen meteen, alsof het een bevel was geweest. Hij liet me los en ik schoof me van zijn schoot af. 'Wat is er?' vroeg ik hem verbaasd. 'Sam.' mompelde hij, en hij keek naar Jacob. Die keek terug en praatte zacht met hem. 'We moeten komen. Wat doen we met deze twee.' Voor ze konden overleggen onderbrak ik hen. 'Wij gaan mee.' deelde ik mee. Ze keken me raar aan. 'Jullie rennen niet zo snel als wij.' zei Jacob, met een glimlach op zijn gezicht. 'We kunnen toch op jullie rug?' bedacht ik hardop, terplekke. 'Ik bedoel, we houden gewoon jullie vacht vast.' Hayden knikte enthousiast. Ze keken elkaar aan en knikten. Hayden pakte mijn hand en fluisterde.'Is dit inprent gedoe toch ergens handig voor. Ze kunnen ons gewoon niks weigeren.' We giechelden allebei en de twee jongens rolden met hun ogen, waardoor ze eruit zagen als twee broers. 'Wij moeten transformeren.' zei Embry. 'Ik denk niet dat je dat prettig vind om te zien. dus blijf nog maar even hier.' We knikten wantrouwig, bang dat ze dan snel weg zouden rennen, ons hier achterlatend. Maar ze hielde hun beloften, en twee donkere, grote gedaantes liep op ons af. Ik aaide de Embry wolf over zijn snuit en drukte er een kusje op voor ik op zijn rug klom. Dat was nog een hele klus, want vanaf de grond lukte het niet. Snel ging ik op de leuning van het verandahek staan en zwaaide één been erover heen. Voor me deed Hayden precies hetzelfde, en toen ze zat, keek ze me een beetje angstig aan. Ik glimlachte bemoedigend en zorgde dat ik me goed vasthield. Ik knikte naar de wolf, die me bezorgd aankeek. 'Maak je geen zorgen.' fluisterde ik in zijn oor. De Embry wolf knikte likte langs mijn wang. 'Iew.' lachte ik en Embry liet een blaffende lach horen. Hij begon achter Jacob aan te rennen, diep het bos in. De bestemming kwam me niet bekend voor. Het was een groot modern huis dat in het bos lag. De mensen die vóór het huis stonden herkende ik wél. Jennifer, Amorey en Adelain stonden naast een groep vampiers. Ik rilde even bij die gedachte maar focuste. Er was niks om bang voor te zijn, dat wist ik heel goed. Ik haalde diep adem en dacht terugaan de rit van mijn leven die ik net had gehad. Embry rende sneller dan ik ooit gedacht kon hebben en ik moest me vastgrijpen om te kunnen blijven zitten. Maar de adrenaline stoot was geweldig en de wind die door mijn haren gingen deden me denken aan het rijden van een motor. Alleen dan honderd keer beter. Ik klom van de Embry wolf, net als Hayden en knuffelde mijn vriendinnen. De wolven trokken zich even terug, om zich terug te veranderen. 'We willen jullie om een gunst vragen.' zei de oudste blonde vampier ernstig. 'Wij beschermen onze familie.' zei Sam en knikte naar de vampiers. De twee gingen in overleg en ik ging op Embry zitten. 'Wat is er aan de hand?' vroeg ik hem. 'Er komt een vampierenclan die gevaar kan betekenen. We vormen een bondgenootschap om te voorkomen dat er doden vallen.' hij keek bezorgd naar mij en sloeg zijn armen om me heen. 'Ik laat je niets overkomen.' beloofde hij, want hij had waarschijnlijk de uitdrukking op mijn gezicht gelezen. Ik haalde adem en zag het groepje onderhandelaars terugkomen. 'Het is zover.' zei een meisje met kort haar met een gespannen uitdrukking op haar gezicht. Ik wilde mijn armen om Embry heen slaan, maar hij was weg. Twee seconden later stond er een grote wolf naast me. Ik nestelde me tegen hem aan en wachtte.

Reacties: