FanFic.nl

Best friends are Forever

8.5: Burning up inside (Hayden)

Hayden POV:

Overal klonk gegrom en gegrauw en scheurende geluiden. We grepen instinctief elkaars handen stevig vast en onze ogen flitsten het veld over. Maar onze mensenogen waren niet snel genoeg om het geweld te kunnen volgen. Zenuwachtig keken we rond, op zoek naar onze geliefden. Waren ze in orde?

Opeens stonden er een kleine jongen en een klein meisje voor ons. Het meisje dat Edward zo'n pijn gedaan had. Onze beschermers grauwden en sprongen voor ons. Maar het werd zwart voor onze ogen. Een totale verdoving maakte zich van ons meester. We hoorden niets meer, zagen niets meer, voelden niets meer. Toen, in een flits, werd alles weer helder en hoorde ik alles weer heel scherp. En ik voelde iets. Tanden in mijn hals, die even snel verdwenen als ze gekomen waren. Het werd langzaam warmer en warmer. Heet, té heet. Het verspreidde zich langzaam door mijn hele lichaam en ik kon niet meer op mijn benen blijven staan. Ik zakte door mijn knieën en gilde het uit van de pijn. Het brandde. Het voelde alsof ik langzaam verschroeid werd vanbinnen en degene die me aan het verbranden was, deed dat langzaam zodat het meer pijn zou doen. Ik kon me niet meer bewegen. Mijn ogen flitsten angstig rond, op zoek naar iets dat dit vuur kon blussen.
'Doe dan iets!' De paniekerige, en bekende stem kwam van ver, klonk onwerkelijk. Alsof hij hier niet was. Ergens, vaag in mijn geheugen verscheen zijn naam in de mistbanken in mijn hoofd: Jacob.
Was hij hier? Was hij bij me? Ergens vaag voelde ik een hand de mijne pakken. Dit werd alleen maar warmer. Opnieuw gilde ik het uit.
'Het gif moet eruit,' snauwde iemand.
'Nou, snél dan!' gromde iemand anders.
Er ontstond een korte discussie over wie het eigenlijk uit zou zuigen.
'Schiet nou maar op, straks is ze net zo'n stinkende bloedzuiger als jullie!' Koele lippen tegen mijn huid die in brand leek te staan. Een stem die zachtjes tegen me praatte: 'Het komt wel goed, lieverd. Het komt wel goed. We zijn er, we zijn bij je. We gaan je redden.' Langzaam verdween het branderige gevoel uit mijn vingertoppen, vingers en handen. Langzaam verdween de pijn uit het uiterste van mijn ledematen en trok zich terug naar mijn hals. Ik kreunde zacht toen al het vuur nog één keer samentrok bij mijn hals en daarna was alles weg.
Ik opende mijn ogen. Bezorgde gezichten zweefden boven mijn gezicht. In de ogen van mijn vriendinnen stonden tranen. Een glimlachje krulden zich om mijn lippen. Ik leefde nog.

Reacties: