FanFic.nl

Stranden vol uilen (Lucas/Edwin)

Stranden vol uilen

Titel: Stranden vol uilen.
Schrijver: Ik. (Veanar = Schuilnaam!)
Samenvatting: Lucas en Edwin zijn op het strand. Edwin komt daar een oude bekende tegen.
Koppel: Lucas/Edwin.
Afwijzing: Dit is een fanfictie: Ik ben niet de eigenaar van GTST en verdien hier geen geld mee. Voor meer informatie over fanfictie:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Fanfictie
Woorden aantal: 769
Schrijvers Notities: Kort maar krachtig, toch? :p Gebaseerd op wat Edwin zei na Lucas&Edwins eerste keer, namelijk dat er meer mensen met Edwins tatoeage rondlopen!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Lucas likte aan zijn vingers. Zijn sundae ijsje was gaan smelten. Het restant van het ijs droop langs het schepje over zijn vingers heen. Het was heerlijk koud, maar plakkerig.

Lucas sloot zijn ogen en voelde een zacht briesje door zijn haar gaan. Zomerblonde plukjes kietelden tegen zijn gezicht.

Hij zette zijn ijsje neer op zijn handdoek en keerde zich om zodat hij op zijn zij lag.
Zijn voet bleef steken in het hete zand en korreltjes kleefden aan zijn natte voeten.

Edwin lag op zijn buik en had zijn ogen dicht. Zijn lengte zat hem weer eens tegen. Zijn benen waren te lang om op het badlaken te liggen. Zijn kuiten zaten onder het zand en zijn schouders waren rood. De nachtuil op zijn arm kon zich niet verstoppen voor de zon.

Lucas hief zijn hand op tegen de felle zon, waardoor er een donkere schaduw over zijn gezicht viel.
Hij glimlachte en kon het niet laten om zijn hand over Edwins rug te laten glijden.

Er verschenen kuiltjes in Edwins wangen en hij opende langzaam zijn ogen.
Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en rekte zich uit, vermoeid door de hitte.

Lucas boog zich voorover om Edwin te zoenen.

In de verte kraaiden de meeuwen, en stortte de branding tegen de kust.

--

Een groepje jongens gooiden waterballetjes naar elkaar. Kinderen sjeesden gevaarlijk door het water met surfplankjes.

Het water was koud, en zoals Edwin net zelf ontdekt had, erg zout.

Lucas leek het te proeven. “Herinner me er aan je nooit meer in het water te duwen als je je mond open hebt,”� zei hij toen hij zich terug trok uit hun kus. Hij wikkelde zijn armen rond Edwins middel.

“Maar alleen als ik mijn mond open heb?”� zei Edwin met zijn wenkbrauwen hoog opgetrokken.

Lucas’ blauwe ogen schitterden in het zonlicht.

Edwin zag dat Lucas’ haar nog droog was en grijnsde. Maar net toen hij er iets aan wilde doen, gebeurde het al.

Een plons water kletste tegen hun schouders.

Ze keken allebei op naar wat de plons veroorzaakt had. Een rood balletje.
Lucas liet Edwin los en bukte zich om het balletje op te rapen.

Met grote stappen stapte een van de jongens op hen af. Hij hield zijn hoofd naar beneden.

Iets in Edwins buik schommelde hevig heen en weer. Wacht eens..

Vanaf de jongens arm keken grote ogen van inkt hen aan. De jongen had een tatoeage. Een tatoeage van een uil.

“Sorry! We gooiden iets te hoog. Mag ik ons balletje terug?”�
De jongen hief zijn hoofd op om ze aan te kijken.

Lucas en Edwin zagen hoe zijn ogen groot werden. Hoe ze op Edwins tatoeage bleven hangen. Op Edwins gezicht. En tenslotte op hun verstrengelde handen.

“Edwin?”� zei de jongen. Hij wreef zijn rode haar uit zijn ogen. Uiteindelijk lachte hij. “Jou heb ik lang niet gezien!”� Hij ving het balletje behendig toen Lucas het naar hem gooide.

“Ja, zeg dat wel,”� zei Edwin. Hij voelde hoe Lucas een kneepje in zijn hand gaf, en zijn glimlach werd iets echter.

“En eh, wie ben jij?”� de jongen gebaarde naar Lucas, en hij wreef zijn hand door zijn haar. Hij beet op zijn lip en stuurde een snelle blik naar Edwin.

“Ehm,”� begon Lucas, maar Edwin viel hem in de rede.

“Dit is Lucas. M-mijn vriend.”�

Lucas lichtte nog steeds elke keer op als Edwin dit zei. Zijn schouders stonden recht en zijn hoofd stond hoog. Hij glimlachte. “Hoi.”�

“Hoi,”� zei de jongen terug, en hij knikte. “Leuk je weer gezien te hebben, Edwin.”� Hij glimlachte en zwaaide toen hij weg liep.

Edwin beet op zijn lip. Lucas hield zijn hoofd schuin en keek Edwin aan.

Edwin haalde diep adem. “Mensen mogen weten wie ik ben. Maar het is raar. In Meerdijk weet iedereen het al van ons.”�

Lucas glimlachte breed. Het was waar. Roddels spreidden zich snel door Meerdijk.
“Was dat een vriend van je?”�

“Een van mijn beste,”� zei Edwin, en hij zuchtte. “Maar we zijn allemaal een beetje uit elkaar gegroeid na Jeroens dood.”�

Lucas knikte. En hij klopte zachtjes op Edwins schouder. Zijn vingertoppen bleven even staan in de rode huid.
“Kom. Ik smeer je wel in.”�

Edwin glimlachte en hij kuste Lucas op zijn mond.

Op het strand zwaaide Noud en Nina naar ze. Lucas zwaaide terug.

Lucas draaide zich om en keek Edwin aan. “Wie er het eerste is!”�
Hij gaf Edwin een onverwachte duw en knipoogde naar hem.

“Hey!”�

Lucas begon te lachen en zette het op een lopen. Het geluid van geplons en Edwins lach zaten hem op de hielden.

--

Eind.

Reacties: