FanFic.nl

Our Farewell

Chapter 1, Het Begin.

De nacht was zo helder dat ik niet in slaap kwam. Ik was namelijk bang dat ik dit wonderschone gebeuren zou moeten missen. De sterren die de maan verlichtten en de maan die de aarde deed gloeien.
Langzaam opende ik mijn raam en voelde de koude nachtbries op mijn vuurrode wangen. Het gevoel pakte mij totaal in en ik werdt met de schoonheid van de maan meegesleurd. 'Sian,' hoorde ik een prachtige stem fluisteren. En ik hoefde me niet om te draaien om te weten wie er in mijn kamer was komen staan. Daniel. Hij kwam achter me staan en gooide z'n heerlijke armen om me heen. Geruisloos draaide ik mij om, om z'n prachtige ogen te kunnen zien. Hemelsblauw. 'Daniel,' sprak ik zachtjes en Daniel legde z'n vingers op mijn lippen. 'Niet doen,' zei hij en liet me weer los. Wat ik niet begreep was, wat ik niét mocht doen. 'Wat niet?' vroeg ik en liep langzaam naar hem toe. 'Ik neem afscheid,' zei hij en drukte me weer tegen zich aan. 'Waarom?' en mijn stem klonk gevuld met verdriet. Hij draaide van me weg. 'Kan ik niet zeggen,' en liep naar de deur van de kamer. 'Wacht!' riep ik naar hem en hij bleef staan. Mijn voeten vlogen over de grond en ik wierp mezelf in zijn armen. 'Als jij gaat...' en ik brak mijn zin af. 'dan ben ik alleen...' en Daniel schrok. 'Zeg dit niet,' zei hij en streelde mijn wang. 'Je mag me niet alleen laten!' smeekte ik hem, maar Daniel liep de kamer uit.
Zo snel als ik kon rende ik achter Daniel aan. Door alle gangen van het huis, op weg naar de voordeur. Daar aangekomen zag ik dat Daniel buiten stond te wachten. De nacht was inderdaad helderschoon en ik keek vlug naar de maan. Wierp mijn blik toen weer op Daniel en rende naar hem toe. 'Neem me mee!' en ik drukte me tegen hem aan. 'Sian,' zei hij zacht en ik wist niet wat ik moest antwoorden. 'Zonder jou ben ik...' en mijn stem vulde zich opnieuw met verdriet. Wat deed hij me aan? 'ben ik niks...' Daniel pakte m'n handen en legde ze tegen z'n borst aan. 'Waarom kan je me het niet vertellen?' smeekte ik, maar kreeg geen antwoord. Daniel draaide zich weer van me weg en mijn armen liet ik langs mijn lichaam hangen. 'Ik ga,' en Daniel verdween.
En toen voelde ik het pas. Die leegte, die pijn. Niks kon het helpen, ik hóórde bij Daniel. Daniel en ik waren één. 'Daniel!' riep ik en hoorde de galm. Maar antwoord kreeg ik niet. Mijn leven was leeg en ik voelde niks meer.
Langzaam begon het te regenen en ik stortte op de grond. 'Daniel,' fluisterde ik en wreef met mijn handen over de natte, stenen grond. Hij was weg. Weg uit mijn leven... 'Daniel,' herhaalde ik en ging toen liggen. Ik wilde niet meer naar binnen toe gaan. Hier wilde ik blijven tot Daniel terugkwam. Maar diep van binnen wist ik dat, dat niet ging gebeuren.
Het begon steeds harder te regenen en ondertussen donderde het ook al. Hoe kon een nacht die zó mooi begon, zo vreselijk eindigen? Voorzichtig stond ik op en veegde de duizenden tranen weg. Liep toen naar binnen en ging voor de openhaard zitten. Het vuur was prachtig. Zo warm en mooi... 'Waarom?' vroeg ik mezelf af. Had ik iets verkeerd gedaan, wilde hij me niet meer? Ik wist dat ik geen antwoorden kon krijgen op die vragen. 'Daniel!' schreeuwde ik zo hard en gooide verschillende spullen om. 'Daniel!' en ik belandde op de grond en keek naar het eeuwige vuur. Het vuur wat nooit zou doven. Het vuur wat voor eeuwig bleef branden... Voor altijd...

Reacties: