FanFic.nl

Avatar: Legend of the Benders

Kaiya's friend? Another airbender.

''Ik zei toch dat het zou werken,'' weerklonk de stem van Kaiya in Yama's oren, terwijl ze wat water door haar gezicht haalde. ''Laat me niet lachen,'' mompelde ze. Ze waren wel vaker bijna gesnapt, maar Kaiya had hen eruit weten te praten. Het verbaasde haar wel wat voor een woordenschat de luchtmeester eigenlijk had. Yama bekeek de oranje met geel gemixte kleren die ze nog steeds aanhad. Het liefst had ze haar eigen kleren weer aangehad, maar dat was nu nog steeds te link. Je kon maar nooit voorzichtig genoeg zijn. ''Zullen we weer?'' hoorde ze de stem van Kaiya opnieuw zeggen. Ze knikte en liep toen naar Kosoku toe, die Kaiya op zijn rug had. ''Loop je weer?'' Opnieuw knikte ze. Lopen kon geen kwaad. Daarbij zou het er raar uitzien, ook al zat Kaiya vaak genoeg bij haar achterop, toen zij Kosoku berijdde. De luchtmeester gebaarde Kosoku dat hij weer kon lopen, wat hij dan ook deed. Yama liep langs hem op, terwijl ze de staf gebruikte als wandelstok. Kaiya had hem aan haar gegeven, omdat het zo geloofwaardiger overkwam. Er werd haar wel gezegd er voorzichtig mee om te gaan, omdat het iets belangrijks zou zijn. Ze moest toegeven dat dat ook de waarheid was, aangezien de staf een hulpmiddel was bij het luchtsturen. Maar misschien was deze bijzondere stok verbonden aan herinneringen. Wat voor herinneringen zouden dat dan zijn? Fronsend keek ze naar het bruine voorwerp in haar handen, maar zuchtte toen. Het was tevergeefs. Ze kon niet zomaar raden wat er allemaal in andermans leven afspeeldde. Ze zou het natuurlijk ook kunnen vragen aan Kaiya, maar dat deed ze niet. De blonde luchtmeester vroeg ook nooit naar haar verleden, maar die kon je wel bedenken. De dochter van de koning, altijd overladen met cadeau's. Een verwend nest, daar moest zij altijd bij zoiets aan denken. Alhoewel zij dat niet was. Zij mocht bijna nooit naar buiten met haar vrienden spelen. Makoto had haar vader één keer over weten te halen, maar dat duurde ook niet lang. Hoe zou het eigenlijk met hem gaan? Vijf dagen waren voorbij toen ze elkaar voor het laatst zagen...

Merkend dat haar blik naar de grond was gezakt keek ze op. Meteen viel het haar op dat verderop een dorpje lag. Daar konden ze vast wel wat te eten vinden. Yama richtte haar blik op Kaiya, maar vlak voordat ze haar mond open wilde doen, gromde de maag van de blondine. Dat was duidelijke taal. Een kleine grijns verscheen op Kaiya's gezicht, terwijl ze probeerde niet te blozen. Tevergeefs. ''Dat vat ik op als een ja,'' sprak nu de prinses en grinnikte. Zoals ze nu op dit tempo liepen kwamen ze er vast laat in de middag aan. Even dacht ze na, maar kwam tot de conclusie dat ze beter achterop Kosoku kon zitten. Vlug sprong ze achter Kaiya op Kosoku, waarna ze gebaarde dat ze Kosoku kon laten rennen. Vrijwel meteen liet ze het struisvogelpaard in zijn hoogste versnelling lopen, waardoor Yama zich even vast moest grijpen aan Kaiya's kledij. Als ze geluk hadden vonden ze misschien nog een slaapplek in het dorp.

Tevreden liep Kaiya vooruit met de zak waar fruit inzat. Ze hadden geluk dat zij nog net genoeg geld op zak had, maar bij de volgende keer dat ze honger kregen hadden ze een probleem. Kaiya had Kosoku aan Yama gegeven, zeggend dat het nu haar beurt weer was om wat te lopen. Beide hadden haar scheef aangekeken, maar uit ervaring wisten ze om er niet naar te vragen. Dan kregen ze vast weer zo'n spontaan antwoordt waar ze niets aan hadden. ''Hé, kijk eens uit waar je-'' Verrast door de stem keek Yama op, bijna automatisch naar Kaiya die naar achter wankelde, maar nog net haar evenwicht kon bewaren. De knul die voor haar stond en stil was gevallen om haar aandachtig te bestuderen was een stuk groter dan haar. Dat was lang niet alles. Ook hij droeg de gekleurde kleren die Yama nu aanhad. Daarbij was een blauwe pijl op zijn hoofd herkenbaar. Overduidelijk een luchtmeester. ''Hmn?'' Bijna tegelijk fronste zowel Yama als de knul, terwijl hij de hoed van Kaiya's hoofd omhoog trok. ''Laat los, idioot, dat zit nog vast aan mijn hoofd.'' Meteen kreeg ze spijt van haar woorden. ''Tch. Vermommingen zijn ook niet je sterkste kant, of wel?'' Vervolgens liet hij de hoed los en gooide hij zijn blik naar Yama, die langzaam ernaartoe kwam gelopen met Kosoku. Ze sprong van hem af en bekeek nu de luchtmeester van top tot teen. ''Ken ik jou?'' vroeg hij brutaal. Ze wilde iets zeggen, maar hield haar mond. Nu een conflict veroorzaken zou geen goed idee zijn. Zij was een aardemeester, geen luchtmeester. Als het conflict uit zou lopen in een gevecht had ze een groot probleem. Niet dat dit dorpje zo groot was en zoveel inwoners had, maar toch. ''Hé, ik vroeg je wat, dan hoor je antwoordt te geven.'' Fronsend keek ze de luchtmeester in zijn grijze ogen aan. ''Wat als ik nou géén antwoordt erop wí­l geven.'' Een grijns verscheen op zijn gezicht. ''Zoek je ruzie?'' Wat was dit voor een luchtmeester? Hadden ze hem wel respect bijgebracht? Als ze het zich goed kon herinneren waren luchtmeesters vredelievende personen. Deze knul had dat totaal niet. ''Je gaat me toch niet vertellen dat die bij jou hoort..?'' Yama keek naar de wijzende vinger die op haar gericht stond, terwijl de jongen zijn blik op Kaiya had gericht. 'Die'? Hij mocht het misschien nog niet weten, maar 'die' had een naam. Zoals ieder ander. Kaiya gaf geen antwoordt op zijn vraag, maar keek van hem weg. Het was overduidelijk dat ze elkaar kende, maar het was nog duidelijker dat Kaiya hem nieteens had willen kennen. Wat er ook aan de hand was, Kaiya was haar een uitleg verontschuldigd.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.