FanFic.nl

Our Farewell

Chapter 2, Eenzaam...

De donderwolken deden me denken aan de nacht dat Daniel bij me weg was gegaan. Het was nu al drie weken geleden, en ik was nog steeds in strijd met de pijn. Al leek de pijn te gaan winnen. Onrustig draaide ik me om in m'n bed. Slapen, kon niet. Mijn ogen werden zwaar, maar zodra ik ze sloot zag ik Daniel. Het liefste zou ik altijd naar hem kijken, maar nu kon ik het niet. Als ik keek voelde ik de pijn.
Ik stapte m'n bed uit en liep de kamer uit, op weg naar de badkamer om wat te drinken. In de badkamer keek ik in de spiegel en zag de wallen onder m'n ogen. Ik had al dagen niet geslapen en ik voelde me steeds meer futloos worden. Er zat geen energie meer in mij... 'Sian,' m'n moeder liep de badkamer in. 'je weet dat hij niet terugkomt.' en ze sloeg haar armen om me heen. 'Laat me los!' snauwde ik en m'n moeder liet me gaan. 'Liefje,' fluisterde ze en ik kneep m'n ogen tot spleetjes. 'Niet doen,' zei ik en liep de badkamer weer uit op weg naar m'n kamer.
Daar aangekomen zag ik het licht van de maan in m'n kamer schijnen en ik ging in m'n bed liggen. Buiten hoorde ik verschillende geluiden en ik luisterde aandachtig. Zo hoorde ik het gefluit van de laatste vogels, de auto's die voorbij reden, mensen die met elkaar praatte en toen hoorde ik het, die stem. Het was Daniel!
Zo snel als ik kon sprong ik m'n bed uit en rende naar het raam toe, maar nee, hij was er niet. Maar daar in het duister zag ik een figuur. Iets wat heel erg op Daniel leek.
M'n hart maakte een sprongetje en ik rende naar beneden, gooide de voordeur open, op weg naar de duisternis. Het leek wel of ik vloog, maar toen ik daar aankwam zag ik een kleine boom. 'Daniel?' fluisterde ik en ging steeds meer de duisternis in. Niet wetend wat of wie ik daar tegen zou komen. 'Daniel?' en nogmaals geen antwoord. Toen hoorde ik luid gehijg en ik schrok. Daar in het duister zag ik een verschikkelijk monster, iets wat me met dodelijke ogen aanstaarde. 'Daniel?' en ik wou het figuur aanraken, maar toen ik dat deed verdween het plots. Was dit Daniel?
Bang keek ik om me heen om te kijken of ik het figuur nog zag. Maar nee, niks. Hijgend van angst en van het rennen liep ik terug naar m'n huis. De straat was gevuld met mensen en ze keken me allemaal aan. 'Sian!' hoorde ik m'n moeder roepen, rende naar buiten en omhelsde me. Ze drukte me zo hart tegen zich aan dat ik bijna geen lucht meer kreeg. 'Daniel,' fluisterde ik en ze liet me los. 'Sian!' en ze schrok van de scherpte in haar stem. 'Je ziet hem niet meer!' ze was er dus duidelijk van overtuigd dat hij voor altijd weg was. 'Mam,' en m'n stem klonk vol met angst. 'als je het zo zeker weet, hoef je me het niet te vertellen.' en rustig liep ik richting huis. De tranen liepen over mijn wangen en m'n gedachten waren gevuld met waanideeën. Over wat er met Daniel zou kunnen gebeuren of gebeurt kon zijn. Of waar hij nu was, of hij een ander had. Nee! Ik mocht niet aan hem denken. Ik zou mezelf alleen maar pijnigen.
Hoofdschuddend liep ik het huis binnen en rende naar boven. Op m'n kamer aangekomen gooide ik mezelf op bed. 'Daniel,' fluisterde ik nogmaals en legde de kussens tegen me aan. Ze werden gevuld met tranen en toen ik klaar was met huilen waren ze drijfnat. 'Sian?' en m'n moeder liep m'n kamer in. 'Ga weg!' snauwde ik en gooide het kussen richting haar gezicht. 'Sian,' sprak ze nogmaals en ze kwam naast me op bed zitten. 'Mam!' waarschuwde ik haar en ze stond weer op. 'Hij komt niet meer!' riep ze en liep m'n kamer uit alsof ze zich niks van mijn uitbarsting aantrok.
Toen m'n moeder m'n kamer uit was sloot ik m'n ogen. Ik voelde me eenzaam en alleen. Ik wist niet wat ik moest denken, m'n hoofd was leeg en de eenzaamheid kroop in mij. Misschien was Daniel toch voor altijd weg...

Reacties: