FanFic.nl

Bad boys for life.

Hoofdstuk 39

Dan heb je zomaar een incident.' Ze zwijgt even veelbetekend. 'Die kankerlijer moet gewoon uit m'n buurt blijven, dan ontstaat er geen onenigheid.' De psychologe zucht. 'Wat betreft kan ik je geruststellen. We hebben net besloten dat Tom overgeplaatst wordt naar een andere instelling. Er is hier te veel gebeurd en qua behandeling kan hij op een andere plek beter worden geholpen. Dat is beter voor hem, beter voor ons en waarschijnlijk ook beter voor jou. Tot Tom weg is, blijf jij op je kamer. Ik heb geen behoefte aan nog meer knokpartijen op de afdeling.'

De volgende ochtend wordt Tom overgeplaatst naar een andere inrichting. Terwijl hij in de afzonderingscel zat, hebben ze zijn kamer gecontroleerd en zijn afscheidsbrief gevonden, naast drugs die op verschillende plaatsen verstopt waren. Een zakje weed onder in zijn kast en een voorraad pillen in de afstandsbediening van de tv. Het is nog vroeg als Tom wordt opgehaald om op transport te gaan naar een andere instelling. Als hij wordt meegenomen door de groepsleiders die hem van zijn kamer halen, schopt hij hart tegen de kamerdeur van Bill. 'Ik ga je krijgen, vieze pedo! Het is jouw schuld. Jij hebt het voor mij verneukt en dat zul je weten ook. Dat vergeet ik niet en dat vergeef ik je zeker niet. Ik zal je krijgen. Hier ga je ontzettend voor bloeden. Je moet niet met mij fucken en je moet zeker niet aan kleine kinderen zitten. Daar krijg je spijt van als haren op die lelijke rotkop van je. Wacht jij maar. Tom de pimp zal je krijgen. De pimp zal zich wreken.'

Tom loopt door het kantoor. De medewerkers zitten met hun rug tegen de verwarming. Af en toe verschuift iemand een beetje. Bill steunt met zijn hoofd tegen de paal in het midden van het kantoor. 'Kun je me een beetje water geven?' Tom vraagt wie er nog meer water wilt en deelt bekertjes met water uit. 'Ik begin honger te krijgen', zegt hij. 'Hebben jullie ook honger?' Tom staat even stil voor het raam en kijkt tussen de luxaflex door naar buiten. Hij zucht en gaat op een van de bureaus zitten. Zijn benen opgetrokken onder zijn lichaam, het machinepistool op zijn schoot. 'Ik denk dat ik wel tien minuten naar dat kinderarmpje op de motorkap heb zitten kijken. Niet alleen ik. Ook de chauffeur, ook het broertje. Gewoon zitten staren naar dat armpje. Alles zat er nog aan: vier vingers, een duim. De hand was gestrekt. Alsof hij vroeg om een snoepje. Toen ben ik de auto uitgevlogen en rende ik naar de auto met Abdullah. Achter mij scheurde de taxi weg. Ik bleef rennen tot ik bij de auto was. Nou ja, wat ervan over was. Het konvooi was gewoon doorgereden. In de verte zag je de stofpluim verdwijnen. De auto was een wrak. Volledig uit elkaar gescheurd. Ik kwam het eerst bij de voorkant. Die was volledig los van de achterkant. Onder het stuur lag een been. Afgescheurd, maar de schoen zat er nog aan. De rest van de chauffeur was verdwenen. Het jongetje, ook weg. De bewaker, niets van teruggevonden. De achterkant van de auto lag een stuk verder. Het fikte als de hel. Ik kon er niet bij komen. In het zand heb ik naast de auto zitten wachten tot het vuur minder werd. Toen ben ik voorzichtig dichterbij gekropen en heb de achterdeur opengetrokken. De achterkant was volledig uitgebrand. Van Abdullah was niets meer over. Gewoon helemaal weg, stof, as. Tussen de deur van het achterportier zat alleen nog een stukje hoofddoek. Dat heb ik voorzichtig losgetrokken.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.