FanFic.nl

Met Masker...Harry vs Draco

Met Masker...Harry vs Draco XII

Tranen dreigden te vallen toen ik Harry zag liggen.
Zijn hoofd lag op Ron's schoot en Perkamentus probeerde hem wakker te krijgen. Een enorme snee lag over zijn bliksemvormige litteken en hij had moeite met ademen.
'Hij moet naar de ziekenzaal!' schreeuwde ik boven het lawaai uit.
En ik wist wie ik die avond nog even een bezoekje zou brengen...

'Harry...'
'Niet nu...Ik..kan..niet meer...vechten.'
'Dat hoeft ook niet, je bent veilig, althans voor nu...Kijk naar me, Harry.'


Het was ongelofelijk hoe snel ik gehecht was geraakt aan deze tovenaars en heksen. Mijn soort stond er ook om bekend hoe gevoelloos en gewetenloos we waren. Nou, dat gold blijkbaar niet voor mij. Toen ik Harry bewusteloos zag, bloedend en bungelend in Ron's armen terwijl we de marmeren trap naar de ziekenzaal op renden, werd ik kwaad. Zo kwaad...dat ik stopte met rennen en omdraaide om weg te gaan voordat ik iets zou doen waar ik later spijt van zou krijgen.
'
'Probeer ik...lukt niet.'
Ik kreeg m'n ogen niet open. Of eerlijk gezegd wilde ik ze niet open krijgen.
Het laatste wat ik me herinnerde was dat ik de Snaai in het vizier kreeg en erop af ging. Ik merkte op dat Draco nergens meer te bekennen was. Voor de wedstrijd had hij nog naar me gestaard met een geweldige grijns op zijn gezicht. Een grijns en een gezicht vol met -het-spijt-me-dat-het-zo-moet-gaan-loser expressie.
Toen ik de snaai bijna in m'n handen had, zag ik een flits, begon m'n litteken te steken en voelde een klap tegen mijn hoofd.
Voldemort.
De mensen om mij heen schreeuwden zijn naam.


'Scarlet, wat is er?' hoorde ik Hermelien nog vaag zeggen.
'N-Niks ga maar snel, ik..ik kom zo!'
Ik wou dat ze op zouden schieten. Harry had hulp nodig.
Hermelien aarzelde nog even toen ze mijn wijde en gefrustreerde pupillen zag.
'GA!' schreeuwde ik.
Ze schrok en rende achter de rest aan.
Ik liep naar buiten en deed m'n masker en m'n cape af.
Ik voelde de koude wind op m'n gezicht...Naar mijn idee te koud...


Ik voelde een hand op m'n gezicht. Mijn oogleden werden omhoog getrokken.
'Mam?'
Een vrouw met rood haar zweefde boven me. Ze glimlachte.
'Pap?'
Een man met zwart haar en een bril zweefde naast me. Hij knikte.


Ik keek op en zocht met mijn ogen de ramen af. Ik voelde me bekeken.
En ja, daar stond hij: Lucius Malfidus. Er stond nog iemand naast hem.
Op dat moment voelde ik me alsof de dood me gevonden had. Ik draaide me weer om en struikelde bijna over m'n cape die over de grond sleepte. Ik rende als een gek, niet wetend waar ik eigenlijk heen ging.

Ik voelde m'n moeders ogen in m'n rug branden.
Mijn grootste nachtmerrie werd dus dan toch werkelijkheid.
Ze hadden me gevonden.

Reacties:

HermoineG zei op 10 maart 2011 - 12:04:
wha-ha! LEUK!

x