FanFic.nl

Our Farewell

Chapter 3, Briefje.

Het verhaal van Daniel en mij bleef doelloos in m'n hoofd zwerven. De dromen die ik had waren vreselijk pijnlijk en ik gaf me over aan de pijn in mij.
Iedere nacht keek ik buiten om te zien of Daniel terugkwam, maar telkens weer zag ik niks. Mijn moeder had gezegd dat het leven doorging, maar Daniel was mijn leven.
'Sian!' m'n moeder schoot m'n kamer in met een brief in haar hand. Ze kwam naast me op bed zitten en gaf me de brief. De brief was prachtig met een lint verbonden. Een rood lint nogwel, mijn lievelingskleur. En er was maar één iemand die wist wat mijn lievelingskleur was. Daniel. Zo snel als ik kon opende ik de brief en las wat erop stond.

Mijn allerliefste Sian,
'De maan die de zon deed overwinnen' dat was je eerste zin aan mij. Onthoud hem goed en ik zal je snel weer zien. Het is moeilijk uit te leggen. Geloof me. Sian, als je dit leest wil ik niet dat je het met iemand deelt. Dit zijn onze geheimen.
Je moet doorgaan met je leven, zodra je mij ziet, mag de tijd stil staan. Maar daarna moet je verder. Ik wil niet dat je, je leven door mij laat verwoesten. Ik zal elke nacht over je waken.

Daniel.

Het briefje was kort, maar ik voelde me een stuk beter. 'Wat staat erin?' vroeg m'n moeder en wilde het briefje pakken. 'Het is privé!' en ik trok het briefje terug. Ik deed precies wat er in de brief stond: met niemand delen.
M'n moeder stond op, liep m'n kamer uit en ik rende naar het raam toe. 'Daniel' riep ik zodra ik het raam had geopend. Maar een antwoord kreeg ik niet. Doelloos staarde ik in het rond. 'Daniel!' riep ik nogmaals maar weer geen antwoord.
Uitgeput sloot ik het raam en ging naar beneden. Beneden zat m'n moeder diep in gesprek met m'n vader. 'Je weet dat hij haar nooit meer ziet!' en m'n vader wierp z'n blik op mij. M'n moeder stopte gelijk met schreeuwen en draaide zich ook om. 'Sian,' zei m'n vader en wenkte dat ik moest komen. 'Pap,' zei ik met dezelfde monotome toon. 'Je weet dat je Daniel misschien nooit meer ziet...' en hij keek me met doordrongen ogen aan. Denk eraan wat er in het briefje stond: met niemand delen. zei een stemmetje en ik schudde m'n hoofd. 'Ik weet het,' loog ik en zuchtte diep. Acteren kon ik wel, maar liegen...
M'n vader lachtte en gebaarde dat ik weer kon gaan. Zo liep ik naar buiten in de hoop Daniel te zien. Want hij zei dat ik hem weer zou gaan zien.
Buiten liep ik richting het bos waar Daniel en ik elkaar hadden ontmoet. Het bos zag er nu doods uit. Maar dat kwam ook omdat het winter was. Onderweg bleven bepaalde zinnen uit het briefje in m'n hoofd hangen. ' 'De maan die de zon deed overwinnen...' ' zei ik tegen mezelf en het leek wel of ik iemand hoorde lachen. Onrustig keek ik rond om te zien wie er zo'n prachtige lach had. 'Hallo?' fluisterde ik en hoorde geritsel in de bosjes. 'Hallo,' zei een verleidelijke stem en er kwam een belachelijk lange jongen naar me toe gelopen. Hij was spierwit, blond haar en lichtblauwe ogen. 'Naam?' vroeg ik en de jongen lachte. 'Luke,' antwoorde hij en liep mijn kant op. De jongen Luke was prachtig en had dezelfde mooie ogen als die van Daniel. 'Jou naam?' vroeg hij verleidelijk en kwam dichterbij. 'Sian,' antwoorde ik braaf en liep weer verder. Luke volgde mij en ik begon me aan hem te irriteren. 'Wat moet je?' en m'n stem klonk scherp. 'Jou helpen,' en Luke pakte m'n schouder vast. 'Kan ik je helpen?' ik draaide met m'n ogen en zuchtte. 'Wat betekend 'de maan die de zon deed overwinnen'?' vroeg ik en ik zag dat Luke nadacht. 'Geen idee, is het een uitspraak?' zei hij toen en liep weer door. 'Ik zei het tegen,' en ik brak m'n zin af. 'een dierbaar iemand.' Luke draaide zich om en keek moeilijk. 'Wie was het?' vroeg hij nieuwsgierig. 'Het meest dierbare in mijn leven...' en de tranen sprongen in mijn ogen.

Reacties: