FanFic.nl

Start all over

Hoofdstuk 33, It's all good now.

‘’Tijd om te feesten!’’ Roept Yu. En we hobbelen met z’n 6en naar de kluisjes en schieten in onze jassen. En racen allemaal naar huis om slaapspullen op te halen en we verzamelen ons weer bij Strify’s huis. Waar ons een heerlijke lunch te wachten staat. Die de moeder van Strify voor ons heeft gemaakt. Ik kijk mijn ogen uit naar wat er allemaal op de tafel staat. ‘’Wooowww geweldig mevrouw!’’ Breng ik uit. ‘’Dat hebben jullie wel verdient dacht ik zo.’’ Grinnikt mevrouw Hudec. Iedereen gaat meteen zitten en pakt wat hij pakken kan. Ik ga naast Strify zitten en kijk een beetje verbaast naar de 5 schrokkopjes. ‘’Moeten wij niet even op Strify’s moeder wachten en even netjes beginnen?’’ Vraag ik aan Yu. Die ook gewoon is aangevallen. Maar mevrouw Hudec geeft me een knipoog. Dus ik pak ook maar een croissantje van de schaal. Iedereen zit vrolijk te babbelen en propt ondertussen nog wat naar binnen. Heerlijk, eindelijk rust. Niks meer om te leren. Geen school meer.. Alleen nog de uitslag afwachten. We praten een beetje over koetjes en kalfjes, vertellen leuke dingen over vroeger. Die ik natuurlijk allemaal niet ken. Bijvoorbeeld over dat Kiro in het zwembad was gevallen, Yu’s gymbroek tijdens de les afzakte en nog meer van dat soort verhalen. Iedereen eet zich bomvol. En er is ook niet zo veel meer over van alles wat er op de tafel lag. Ik kijk naar een laatste pistoletje die me aan licht te gapen. Hoe graag ik hem ook op zou willen eten, hij past er gewoon weg niet meer bij. Als iedereen is uitgesmikkeld, ruimen we met z’n allen de tafel af. Daarna vertrekken we naar de tuin. Het is immers prachtig weer. Romeo en Yu hobbelen meteen naar de schuur om een bal te halen en rennen het gigantische grasveld op. ‘’Is het goed als ik ook mee ga doen?’’ Vraagt Strify aan mij. ‘’Maar natuurlijk.’’ Grinnik ik. Hij drukt nog snel een kus op mijn wang en rent dan Romeo en Yu achterna. ‘’Voetballen, dat heb ik hem nou nog nooit gezien.’’ Grinnik ik. ‘’Doet ie heel soms, in een rare bui.’’ Antwoord Kiro. Shin, Kiro en ik wandelen verder door de tuin. Maar al snel blijft Shin achter onder de Kersenboom. Zijn favoriete plekje in de achtertuin van Strify. Ach, achtertuin..Paradijsje eigenlijk . Jippie, wie blijven er nu nog over? Precies, ik en Kiro. Het is alweer een poos geleden dat wij iets echt zonder de rest hebben gedaan. ‘’Hoe gaat het nu eigenlijk..tussen jullie?’’ Vraagt Kiro ineens. ‘’Goed..’’ Mompel ik. ‘’Ik weet dat hij me nog steeds niet volgt, maar het gaat zo veel beter. En dat komt niet echt door hem.. Maar door mij. Omdat ik hem nu een eerlijke kans wil geven, hem niet meer met jou vergelijk, hem dingen minder snel kwalijk neem.’’ Rolt er in een keer uit. ‘’Ik zie het aan je. Ik ben blij dat de oude Anne weer terug aan het komen is.’’ Antwoord Kiro, en hij slaat een arm om mijn schouder. Dit keer als echt vriendschappelijk. Zonder dat ik er iets achter zoek. Nee, da’s niet waar. Het is er nog steeds. En zal waarschijnlijk ook nooit verdwijnen. ‘’Ik ook, ik werd echt gek van mezelf. Elke keer als ik er bijna was, gebeurde er weer iets. Helemaal over, dat zal het nooit gaan Kiro. Er zal altijd, altijd een dikke scheur achter blijven. En daar kan niemand iets aan doen.’’ Zeg ik. ‘’En dat neem ik je ook niet kwalijk Kiro. Het is jou keuze geweest. En als ik zie hoe jij en Ricky met elkaar om gaan, denk ik dat het een goede keuze is geweest. Hoe hard ik er ook van baal.’’ Zucht ik. ‘’Meen je dat?’’ Vraagt Kiro. ‘’Ja dat meen ik. Niet dat ik echt naar jullie 2 kijk ofzo. Dat kan ik maar beter laten.’’ Zeg ik zacht. ‘’Dat is oke.. Ik ben zelf ook zo blij dat ik geen foute keuze heb gemaakt. Vanaf het moment dat we die Mark in het ziekenhuis tegen kwamen, ging het fout. Heb ik er mee lopen tobben. Ergens wist ik gewoon dat hij wel gelijk had. Hoe graag ik ook wilde dat het niet zo was. En toen viel me Ricky op. Je wil niet weten hoe schuldig ik me voelde. Maar zodra ik bij jouw was, vergat ik dat weer. Daarom heb je het ook nooit door gehad. Omdat het bij jouw gewoon goed was. Er ontbrak niks. Maar toch was er iets wat Ricky kon toevoegen. Het heeft me zo veel dagen, en zoveel slapenloze nachten gekost om er uit te komen. Ik was opgelucht toen ik je het vertelde, omdat ik toen eindelijk een keuze gemaakt had. Maar tegelijkertijd kapot. Omdat ik van je hield. Omdat ik het eigenlijk je niet aan kon doen. Niet voor jou, en niet voor mezelf. Maar Ricky heeft mij geholpen. Zoals Strify jou helpt.’’ Ik krijg een brok in mijn keel. Ik wist dat het hem moeite heeft gekost, maar niet dat het zo veel heeft gekost. Dat het al langer gaande was. ‘’Ik ben blij dat ik dat ook is eindelijk verteld heb.’’ Zegt Kiro terwijl hij me aankijkt. ‘’Ik blij dat ik het weet. En dat jij het weet. Is dat er weer uit.’’ Zeg ik. ‘’Zo is dat…’’ Mompelt Kiro. ‘’Laat ik mijn hele verhaal maar niet gaan vertellen. Naja het gaat ongeveer zo: Hoe, Waarom, zo ineens, wereld stort in, hij was perfect, hoe moet ik verder, kan niet zonder, verschrikkelijk, hel en kut.’’ Zeg ik zonder na te denken. ‘’O, sorry.. dat maakt het er voor jou ook niet gezelliger op. Ander onderwerp.’’ Zeg ik er meteen achter aan als ik Kiro’s blik zie. Ik weet dat hij het niet leuk vind om te horen. En dat het hem zo spijt voor wat hij me heeft aangedaan, aan doet. Maar ik voel dat het nu goed is, goed is tussen ons. Dat wil niet zeggen dat ik alles in een klap vergeten ben, nee dat zeker niet. Maar ik weet dat we beiden verder kunnen. En dat we weer normaal kunnen doen tegen elkaar. Hoe vaak we dat al wel niet gezegd hebben, maar elke keer niet gedaan. Ik denk dat ik nu eindelijk ook de moed kan vinden, om me nu 100% op Strify te storten. Zonder dat ik me schuldig voel. Niet dat Kiro niet door mijn hoofd zal blijven spoken. Maar ik voel dat ik het nu aan kan. Dat ik er klaar voor ben. ‘’Thanks..’’ Zeg ik. En ik sla mijn armen even om hem heen. ‘’Ik heb het gevoel dat we dat nu kwijt zijn.’’ Mompelt Kiro. ‘’Same here.’’ Zeg ik. En we lopen verder door te tuin. Beetje babbelend. Totdat we terug zijn bij de voetballende jongens. Ik moet er wel om grinniken. Strify in actie. Dat is zeer zeldzaam. Niet dat hij sporten haat. Maar je zult het hem niet vrijwillig zien doen. Het lijken wel een stelletje aasgieren die achter hun prooi aan hollen. ‘’Kiroooo, Anneee! Doen jullie mee?!’’ Roep Yu. ‘’Ik haat voetbal dat weetje!’’ Gil ik terug. Kiro daar in tegen hobbelt het veld op. Ik plof onder een boom neer en sla het tafereel tevreden gade.

Reacties:

dreamerangel zei op 27 feb 2011 - 17:12: