FanFic.nl

Een geheim of een leugen?

Wierook en thee.

De politieagente reed vrij rustig. Ik werd er gek van. Kon ze niet even meer gas geven? Ze was toch niet voor niets een politieagente? Ik pulkte ongeduldig aan de mouwen van mijn vest. “Het politiebureau is hier de hoek om. We zijn er zo.”� Ze glimlachte me bemoedigend toe. Ze had gemerkt dat ik er zo snel mogelijk wilde zijn. “Dank u.”� De auto ging de hoek om, en daar was inderdaad het politiebureau. Ze parkeerde op een plek, gereserveerd voor de politieauto’s en schakelde de motor uit. “Kom maar mee. Dan breng ik je naar hem.”� Zei ze. Ik stapte de auto uit, en liep achter haar aan naar binnen. We liepen door wel duizenden gangen leek het. Als iemand me de weg terug had gevraagd, had ik het echt niet geweten. Toen bleef ze stilstaan. Ze deed een deur open, en zei: “Ga maar naar binnen. Hij zit nog even te wachten.”� Toen gaf ze me een dikke knipoog. Ik kreeg er rillingen van, maar besloot dat ze wel aardig was. Ik stapte naar binnen. De kamer was bijna helemaal leeg. Op een stoel en een tafeltje na. “KELLY!”� Riep Mike vol verbazing. Hij stond op liep naar me toe, en omhelsde me. Ik sloeg mijn armen om hem heen, en legde mijn hoofd op zijn schouder. “Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien.”� Fluisterde ik zacht. Tranen liepen over mijn wangen. “Alles is nu goed. Zo makkelijk kom je niet van me af.”� Fluisterde hij terug. Hij streelde zachtjes over mijn haar. Toen liet hij me los. Er kwam iemand de kamer binnen. “Ik zie dat je bezoek hebt.”� Zei de man. Het was een politieagent. “Je mag zo weg. Alleen even je handtekening zetten onder je getuigenverklaring en klaar is kees.”� Zei hij. De man leidde ons naar een klein bureau, waar Mike ondertekende. Daarna mocht hij gaan. Hij pakte mijn hand, en nam me mee. Weg van het drukke politiebureau.

Hand in hand liepen we door de stad. We hadden geen van beiden zin om al naar huis te gaan. “Het spijt me zo dat ik je in de steek liet!”� Zei ik schuldbewust. Mike stopte met lopen, trok me naar zich toe en zei: “Kelly, het maakt me niet uit, wat er met mij was gebeurd. Zolang jij maar veilig was. Ik was blij, dat je weggelopen was.”� Hij gaf me een glimlach die het me moeilijk maakte om hem niet te geloven. “Maar…”� “Nee, geen gemaar. En wat maakt het nu nog uit. Alles is goed.”� Hij boog naar voren, en drukte een kus op mijn voorhoofd. Mijn hart ging weer als een gek tekeer.
“Ik denk dat we nu wel eens naar je moeder moeten gaan. Straks maakt ze zich nog zorgen dat je zo lang weg blijft.”� Ik knikte. “Ja, laten we maar gaan.”�

Eenmaal aangekomen bij mijn huis, deed ik de voordeur open en liep met Mike naar binnen. We stonden nog geen twee seconden in de gang of mijn moeder kwam al naar ons toe. Ze hield haar hand voor haar mond, liep op Mike af en gaf hem een knuffel. Ik schaamde me echt dood, maar toch vond ik het ergens ook wel lief. “Is alles goed met jullie? Het was vast vreselijk! Kom, ik maak wat te drinken voor jullie.”� Ze praatte maar door terwijl ze naar de keuken liep. “Let maar niet op mijn moeder. Ze is een beetje van streek.”� Ik voelde mijn wangen rood worden en hoopte dat mijn moeder ook nog even normaal kon doen. “Je moeder is lief.”� Zei hij alleen. Zijn glimlach liet mijn hart smelten, en ik wist dat ik de gelukkigste mens op aarde was. “Komen jullie nog? De thee is klaar!”� Riep mijn moeder vanuit de keuken. Mike liep het geluid achterna, en liep de woonkamer in. Het rook er naar heerlijke bosbessenthee. Ik liep rechtstreeks naar de keuken, om mijn moeder te helpen met de thee. “Als jij de koekjes nou een pakt lieverd, dan neem ik de thee mee.”� Ik knikte en pakte de koekjestrommel. Terwijl ik naar de woonkamer liep, hoorde ik voetstappen op de trap. Ik liep snel verder, en zette de koekjes op de tafel neer. “Wat ga je doen Kelly?”� Mike keek me vragend aan. Ik wuifde alleen even kort met mijn hand om daarna de gang in te lopen. Keira kwam rustig als altijd de trap afgelopen met haar koptelefoon op. Ze swingde rustig met de muziek mee, haar ogen gesloten, en danste als het ware de trap af. Ik keek haar lachend aan, en dacht aan alles wat we hadden meegemaakt. Ze was zich totaal niet bewust van mij en botste dan ook tegen me op. Ze deed, nog steeds de rust zelve, haar koptelefoon af, en keek wie haar in de weg stond. Toen ze mij zag, kwam er eerst geen geluid uit. Totdat ze dan uiteindelijk haar tong terug had gevonden, en ze schreeuwde als het ware: “HOE GAAT HET MET MIKE?”�. Dit gezegd hebbende liet ze haar mond een perfecte cirkel vormen, en sloeg er zeer deftig een hand voor. Ze stond bijna te stuiteren, zo nieuwsgierig was ze. Mike, die de schreeuw vanuit de gang had gehoord, kwam de gang in geslenterd. “Ja, ik ben volledig veilig teruggekeerd en ik mankeer niets.”� Hij keek Keira eerst aan, en daarna mij, en zond me een van zijn verrukkelijke glimlachen. Maar voordat ik ook maar twee seconden van die glimlach kon genieten, was Keira al als het ware op hem gesprongen. Mijn moeder was intussen ook de gang opgekomen vanwege al het kabaal. “Wat is er aan de hand?”� Vroeg ze. “Keira is een beetje op hol geslagen.”� Zei ik, en ik knikte in de richting van Keira, die Mike nog steeds omklemde. “Ik wilde jullie niet storen hoor…”� zei mijn moeder, haar lachen inhoudend, “maar, ik denk dat de thee straks al koud is.”� Mike zette Keira op de grond neer en liep naar me toe. “Dan moeten we maar snel die thee drinken, toch?”� Hij keek me met zijn puppyoogjes aan en ik kon alleen maar knikken. Keira verstoorde het moment door zich tussen ons door een weg te banen naar de woonkamer. “Kom tortelduifjes,”� zei ze zo bekakt mogelijk, “op naar de verrukkelijke thee.”� Ze trok er ook een heel bekakt gezicht bij. Het was hilarisch en ik begon vreselijk te lachen. Mike liep de woonkamer in en ik kwam er, al proestend, achteraan. We gingen zitten, dronken onze thee, en vertelden Keira en mama wat we hadden meegemaakt. Het was een heerlijke middag en de rustgevende geur van de wierook, rook ik nog de volgende ochtend.

Reacties: