FanFic.nl

Bad boys for life.

Hoofdstuk 45

In naam van Allah en de Islamitische Revolutie. Insha' Allah.' Tom kijkt rond naar de gezichten van de medewerkers van het kantoor. Met grauwe gezichten van de medewerkers van het kantoor. Met grauwe gezichten staren ze naar de grond. 'Kop op, mensen', zegt Tom. 'Het komt vast goed. Ik kan me niet voorstellen dat uw regering zulke prachtige mensen als u zal laten vallen. Kijk, was u nu moslim geweest, dan hadden ze waarschijnlijk het vuur allang geopend, maar zulke brave burgers als u... Daar doen ze alles voor. Zo meteen heeft Bill hier een speciale verantwoordelijkheid, want hij gaat de pizza's op de gang halen. Hij kan er dus voor kiezen om de benen te nemen en niet terug te komen. Maar u hebt geluk, want zoals ik Bill ken, is hij een echte heer. Hij komt altijd voor het belang van dames op. Is het niet, Bill?' Bill kijkt Tom spottend aan. 'Dus, Bill, het leven van deze dame ligt in jouw handen', zegt Tom, terwijl hij op de vrouw wijst die kort geleden moest plassen. Hij loopt naar haar toe en houdt de loop van zijn machinepistool tegen haar hoofd. 'Als jij vindt dat je niet terug hoeft te komen, dan vermoord je daarmee deze vrouw. Ik schiet haar direct in het hoofd als jij wegblijft. Haar leven ligt in jouw handen, dus doe je besten kom terug.' De vrouw begint zact te snikken. 'U hoeft niet te huilen, mevrouw. Bill is een echte gentleman. Hij weet met meisjes om te gaan', zegt Tom cynisch. Bill kijkt Tom zonder enige emotie aan. Dan laat hij zijn ogen naar de snikkende vrouw glijden. 'Mevrouw, wees niet bang. Ik kom terug.' Zijn stem klinkt kalm en rustig. 'Heel goed, Bill, laat haar niet in de steek', zegt Tom en wendt zich dan weer tot de hele groep. 'Als Bill de pizza's heeft gehaald, zal hij die aan jullie voeren. Ik kan dus niet garanderen dat iedereen warme pizza krijgt. Ik hoop voor iedereen dat dit niet ons galgenmaal wordt, maar dat de minister-president daadwerkelijk belt om een eind te maken aan deze ellende.'

Bill schiet 's ochtends wakker. Hij kijkt op zijn wekker. Het is vier uur. Het duurt even voor hij zich realiseert waar hij is. Zijn slaapkamer is helemaal leeg. De wc-pot is gerepareerd, maar verder zijn alle spullen van zijn kamer verdwenen. Hij ligt onder een harde blauwe deken die niet in stukken is te scheuren en heeft een blauwe jurk van hetzelfde materiaal als pyjama. De weken zijn voorbijgegleden, maar zijn lichaam doet nog steeds pijn van de dag dat Miriam vertrok. Sindsdien heeft hij een bijzonder programma gekregen. Bill wordt los van de afdeling begeleid. Hij blijft twintig van de vierentwintig uur op zijn kamer. De overige momenten krijgt hij individueel les of komt een sporttrainer met hem sporten. Ook individueel. Doet hij actief mee met de les, dan mag hij alleen wat lezen. Regelmatig gebeurt het dat jongens langs zijn kamerdeur lopen en hard tegen de deur schoppen. 'We krijgen je wel, pedo', zeggen ze dan. Bill gaat in het donker rechtop zitten en kijkt door het raam. De patio is leeg en donker. In een hoek staat een witte plastic tuinstoel met een afgebroken poot. Hij hangt zielig tegen het hek alsof hij ieder moment om kan vallen. Bill stapt uit bed en loopt rondjes over de koude vloer. Hij houdt zijn armen om zich heen geslagen alsof hij zichzelf wil verwarmen. Af en toe staat hij stil en leunt met gebogen hoofd tegen de muur. Door het gebrek aan activiteiten slaapt hij slecht. Overdag zit hij vaak de dommelen en 's nachts kan hij niet slapen. En zeker vannacht niet.

Om zeven uur wordt er op zijn kamerdeur geklopt. Georg, de groepsleider, komt binnen. 'Man, wat zie je eruit, heb je wel geslapen vannacht?' 'Nou,' zegt Bill, 'niet zoveel.' 'Ik zal je kleren even pakken, ga jij ondertussen douchen en jezelf opkalefateren, want het is vandaag een belangrijke dag. Hoe netter je eruitziet, hoe beter dat is.' 'Weet je, die kankerrechter kan de tyfus krijgen, iedereen kan de tyfus krijgen, ze bekijken het maar', bromt Bill en hij sloft naar de douche.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.