FanFic.nl

Schrijfwedstrijd e.d.

[3] Reversed

Heb je ooit omgekeerddag gevierd, waar alles omgekeerd word gezegd?

Toen mama mij verliet zei ze dat ze nooit terugkwam. Ik was me niet bewust dat het omgekeerddag was, dus wat nou als omgekeerd niet omgekeerd was? Dus ik paste me aan. Ik begon met alles omgekeerd zeggen. Dan zou het betekenen dat mama wél terugkwam.
Het zorgde er wel voor dat iedereen mij haatte. Omdat ik anders was. Maar dat slaat nergens op, toch? Dat betekent, dat, als je zwart haar heb, niet met een blondine om kan gaan? Dat betekent dat, wanneer iemand die bananen lekker vindt, niet met iemand om kan gaan met iemand die dat niet lekker vindt?
En toch gebeurde het, en niemand kon mij uitleggen waarom. Ze lachten alleen maar. Allemaal. Maar het gaf niet, zolang ik voor mama maar de beste was. Want dat was ik, dat zei ze elke dag. Tot ze wegging dan toch.

Elke avond werd er geroepen dat ik ‘verdomme’ naar beneden moest komen - noemt zich een katholiek weeshuis -, maar ik wilde niet. Niemand mocht mij, dus waarom zou ik in hun gezelschap zijn? De eerste keer, was ook de laatste. Wanneer ik vroeg of ik geen aardappels mocht, kreeg ik er ook geen. Iedereen wist van de twee hoofdnonnen hoe ik dacht en hoe ik praatte, maar toch deden ze de moeite niet. Ze vonden me niet aardig. Delilah wel. Zij is een hoofdnon. Ik heb mijn tweede naam aan haar te danken. Mijn derde aan Nenne. Zij haat mij. Hoe cliché. Maar het is de waarheid. En dus was het Delilah die elke nacht pap voor me kookte wanneer de avondklok was gegaan. Dan was er niemand beneden om haar te betrappen en te vragen waarom ze pap maakte.
En toch was het raar dat niemand zich bedacht hoe ik aan eten kwam, of waren ze me al vergeten?
Dat zou nog best kunnen. Maar goed, ik leefde van pap. Elke ochtend, middag, en nacht. Aan Delilah heb ik mijn leven te danken.

Maar ik moest naar school, zoals elk kind. Elke keer dat ik beneden kwam keken ze me aan alsof ik van Mars kwam. Of, nou ja, Venus. Sommige begonnen dan massí¡í¡l te giechelen, dingen te roepen als “Hé nieuwe,”� of “Leef je nog?”�. En wanneer ik geen antwoord gaf waren ze niet eens nijdig, dan begonnen ze alleen maar harder te lachen. Dat terwijl in alle boeken die ik las er werd gezegd dat wanneer je ze negeert en hard doet iedereen stopt. Maar bij mij werkte dat niet. Misschien omdat ze me hoorden huilen? Of zagen? Of trots waren dat ik niet kwam eten? Wat het ook was, zij hebben er altijd van genoten.

Eenmaal “thuis,”� rende ik naar boven en smeet mijn tas in een hoekje. Gooide mezelf op m’n bed en huilde. Ik heb al het vocht uit mijn lichaam gehuild, gehoopt. Gehoopt op dat mama terugkwam. Opdat ze terugkwam, om te zeggen hoe erg ze van me hield en hoe goed ik wel niet was. Als Delilah zei dat ik een goed kind was, schudde ik lachend mijn hoofd. Natuurlijk. Zij sloeg dan op haar beurt haar ogen neer, lispelde woordjes naar God, zich waarschijnlijk afvragend waarom. Niet eens waarom zij. Nee, waarom ik. En als ze me niet zo aan mama herinnerde, had het me goed laten voelen. Het idee dat wanneer ik van haar zou houden zoals zij van mij, zij mij zou verlaten was ondraaglijk.
En daarom bleef ik afstandelijk, knuffelde haar nooit terug, en bedankte haar nooit voor het eten, de moeite, en al het andere.

Ik kan met trots zeggen, dat al het hopen niet voor niks was geweest. Want op de derde zaterdag van Mei kwam ik “thuis,”� en trof geen nijdige Nenne aan, maar een blije Delilah. Ze had een lichtblauwe envelop in haar hand en reikte mij die aan. Vol verbazing pakte ik hem aan, draaide mezelf met mijn rug naar de overstaande muur en scheurde vol ongeduld de envelop open waardoor mijn naam die met zorgvuldige letters geschreven was mee scheurde. Het briefje binnenin was klein, en tot de kleinste millimeter open ruimte beschreven.

Lieve Caitlynn,

Ik weet dat ik er nooit voor je ben geweest, maar ik weet zeker dat het je goed afgegaan is. Je bent sterk, mooi, slim, en vooral, de allerbeste. Wel voor mij. En dat telt ook, toch?
Het spijt me dat ik je alleen achtergelaten heb, en zelfs nu je al een grote meid bent durf ik je niet te vertellen waarom. Maar wil je me alsjeblieft geloven, dat ik het beste voor je over had?
Slechts vijf jaar waren we samen. Maar ik weet zeker Caitlynn, ik weet zeker dat jij een prachtige jonge vrouw aan het worden bent, ook zonder mij. Laat ze niet winnen Lynn, laat hun niet de pijn in je gezicht zien. Ik hou van je.

Liefs, mama.

Ik huilde, zoals ik altijd deed, of misschien nog erger. Maar er was één groot verschil. Het was niet uit pijn of verwaarlozing. Het was uit vrolijkheid.
Het mooiste was dat ze me zagen, allemaal. De meesten begonnen met lachen, maar wanneer ik hen met een grote glimlach aankeek stierf hun lach af en keken ze me verdacht aan.

Mezelf weer in de hand rende ik naar boven, struikelde daarbij twee keer omdat ik sneller rende dan ik kon. In mijn kamer zocht ik voor papier en pen, maar kon alleen het laatste vinden.
Ik legde er me bij neer en stortte me op de grond over de envelop. Op het kleine restje boven haar adres die op de achterkant geschreven was schreef ik mijn antwoord.

Actually I’m doing really great, because everybody hates me. Because I say things reversed.
But you let me know you love me so I could show the pain in my face!
Thanks mom!

Reacties: