FanFic.nl

Cause I'll Be Damned If I Do Ya, Damned If I Don't!

Sing Me To Sleep...

Er hing een treurige, deprimerende sfeer op de begrafenis. Ik hield me sterk. Het moest wel. Ik mocht er niet als een watje uitzien, vond ik. Mijn moeder huilde hard uit op mijn vaders schouder toen de kist langzaam in het gat werd gelegd. In die kist, lag mijn dode broer. Een avondje stappen met zijn vrienden. Een dronken bestuurder. Genoeg gezegd.
Mijn broer was alles voor me geweest. Een hele goede vriend, een trouw persoon, en nu een dood iemand. Of hij is er nog steeds. Het zou kunnen. Dat zijn geest nu naast me staat, of toekijkt vanuit de groep mensen, afvragend waarom iedereen huilde. En waarom ik mezelf niet wilde laten huilen. Ik bedt op mijn lip zodra ik weer een traan voelde opkomen.
Hij had me gitaar leren spelen. Me aangemoedigd om verder liedjes te schrijven. Hij had geholpen met alles.
En nu was hij weg. Weg. Voor eens en altijd. Door het avondje stappen. Onze advocaat wilde in hoger beroep gaan, maar als je een dood iemand niet terug kan krijgen, wat valt er dan nog te doen? Het was alsof het gisteren was dat we het telefoontje van het ziekenhuis kregen…

De telefoon ging. Ik keek verward van mijn songtekst die ik aan het schrijven was. Ik was in slaap gevallen. Ik keek op mijn horloge. Kwart over elf ’s avonds. Wie kon er nou bellen? De tourmanager? Dat was onmogelijk.
Ik nam de telefoon op.
“Rose Bedford.”�
“Intensive Care hier. We moeten je moeder spreken, het is dringend.”�
Mijn hart stopte eventjes en ik slikte. Intensive Care? Wat kon er in hemelsnaam gebeurd zijn?
Ik gaf de telefoon aan mijn moeder en liep weer naar mijn bureau toe. “Wat? Nee! Dat kan niet! Wie? Aangereden? Oh nee! We komen er nu aan!”� Mijn moeder hing op. “Rose! Schat! We moeten naar het ziekenhuis! Tom ligt er! Hij is aangereden!”�
En toen werd ik verlamd in mijn hele lichaam. Mijn broer in het ziekenhuis? Ik deed gehaast mijn Vans aan en sprong in de auto. We reden naar het ziekenhuis toe.
Ik kon niet meer vergeten hoe Tom eruit zag. Een bebloed gezicht en veel dokters met bloedtransfusies. Zijn vrienden waren er ook. Hij had een maskertje voor waar hij door kon ademen. Zijn hele lichaam was rood van het bloed. Maar hij was erbij. Ik zag zijn zwakke ogen opnemen wat er gebeurde. “Tom!”� fluisterde ik.
“Roos!”� mompelde hij schor.
“Wat is er gebeurd!”� zei ik hysterisch.
“Ik- weet het niet.”�
“Hij is aangereden.”� Zei een zuster. Ik had geen verdere informatie nodig, behalve dat ik moest weten of hij het ging halen. De zuster had gezegd dat hij het misschien niet ging halen. De hoop zakte in mijn schoenen. Als mensen zeggen dat iemand het niet gaat halen, dan is dat negen van de tien gevallen ook zo. “Oh- oh jongens…”�had Tom gezegd tegen de bezoekers. “Ik wil nog niet doodgaan.”� Mijn moeder zei dat het ook niet ging gebeuren, maar de metingen van zijn hart gingen te snel. Teveel korte bliepjes. Teveel informatie om te verwerken.
“Jongens, ik wil nog niet dood. Ik moet nog zoveel doen. Ik heb zoveel niet gedaan…”� had Tom gezegd.
“Tom, blijf hier!”� schreeuwde ik toen de hartmetingen langzamer werden. “Ik- Ik hou van jullie. Niet gaan huilen als ik het niet haal, oké? Want ik ben er nog. Als geest. Ik hou van jullie.”� Kraamde hij uit. Hij gaat het halen, zei ik tegen mezelf, hij gaat het wel halen. Hij is een sterke broer. Mijn ouders praatten dat hij het ging halen. Ze moedigde hem aan.
En toen hoorde ik het. Tom zei niets meer. En een lange bliep kwam uit het hartmetingapparaat. We werden uit de kamer gestuurd. En daar kwam een dokter met van die schokpads aanlopen, om Tom te redden… Hem wakker te maken.
Maar hij werd niet wakker…

Ik schudde mijn hoofd. Tom had niet gewild dat ik ging huilen, dus dat deed ik ook niet. Mijn vriendin en bandlid Amy knuffelde me, en al snel volgde mijn hele band. Ik beet weer op mijn lip, maar nu erger. In stilte liepen we naar de koffers die we hadden meegenomen. We hadden besproken dat we een paar liedjes voor Tom gingen spelen op zijn begrafenis. Dat hadden we net in de aula ook gedaan, maar dat was Toms favoriete nummer. Nu was het mijn beurt. Ik had overlegd en we hadden besloten om de akoestieke versie van het nummer Lullabies van All Time Low te spelen. Dat vond ik wel passend, sinds Alex dat had geschreven toen zijn broer zelfmoord had gepleegd.

Het spelen was zwaar voor me. Het einde helemaal. Ik sloeg woorden en zinnen over, maar we zongen het met zijn vieren, dus het viel niet erg op. Misschien ook wel, maar dat maakte niets uit.
Blij dat het voorbij was deed ik de gitaar weer in zijn koffer en ik en mijn ouders gingen weer naar de aula om `Hartelijk gecondoleerd´ te ontvangen.

Ik schrok toen hij kwam opdagen. Drake Walls, mijn ex. De gast die het had uitgemaakt. Volgens vriendinnen ging hij al een tijdje vreemd met een Mary-Sue meisje, wat het erger maakte. Maar het verdriet van het verliezen van mijn broer was erger dan de haat die ik voor Drake had.
“Beetje laat, meneer.”� Zei ik onemotioneel.
“Ja, sorry. Ik wilde eerder komen, maar…”�
“Nee, laat maar ik wil je smoesjes niet horen.”�
“Nou… Eh… Gecondoleerd met Tom.”�
Bij het horen van Toms naam werd het teveel, ik kon mijn tranen niet meer binnenhouden, en huilde uit op Drake’s schouder. “Oh Drake…”�snikte ik. “Waarom moet iedereen me verlaten, waarom jij ook?”� Ik liet los. “Je bent een verschrikkelijke klootzak..!”� huilde ik. Oh, dat kwam er zwakker uit dan ik wilde. “Ga weg.”� Zei ik en draaide me om naar mijn band. Ze knuffelden me weer. “Goed gezongen, Rose.”� Zei Charley, onze bassist. “Je hebt echt veel power in je!”� zei Amy, die gitarist en tweede stem is. “Dat vind ik ook! En, hé, er is nog hoop! Morgen lekker touren met All Time Low!”� moedigde Laura, de drummer aan. “Ja…”� brabbelde ik. Ik moest en zal gaan touren met All Time Low. Want om ze op het laatste moment te vertellen dat het niet kon, was ook weer zoiets. En dan pikte een ander bandje ze in. Dat wilde ik niet. “Je hebt gelijk. Kom, dan gaan we.”�

Make it a sweet, sweet goodbye -
it could be for the last time and it's not right.
"Don't let yourself get in over your head," he said.
Alone and far from home we'll find you...

Reacties: