FanFic.nl

What time couldn't erase (pauze)

1. Chapter 16: Unexpected.

De tijd kroop tergend langzaam voorbij, en mijn dagen vulden zich met leegte en eenzaamheid.
Ik zat voornamelijk alleen in mijn kamer, en staarde uit het raam.
Ik had Christopher voor het laatst op de begrafenis van zijn vader gezien, en toen hadden we ons voorbeeldig gedragen. Maar ik wist dat we binnenkort moesten trouwen, en nog lang genoeg samen zouden zijn, dus bleef ik nu zoveel mogelijk uit zijn buurt. Ik kon zijn blikken niet langer verdragen zonder me schuldig te voelen.
En Emmett had ik ook al een paar dagen niet gezien, en dat maakte alles moeilijker. Het gaf me teveel tijd om na te denken over ons, over of het wel goed was wat we deden.
Het had me al teveel tijd gegeven, want ik wist dat het niet goed was. Ik wist dat ik hier snel iets aan moest veranderen, maar ik wist niet wat, en ik wist niet hoe.

Lange minuten werden uren, uren werden dagen, en uiteindelijk werden dagen weken.
Ik werd wakker toen er op mijn deur geklopt werd en schoot overeind. Automatisch gleed mijn blik naar het raam en ik zag dat lichte zonnestralen mijn kamer binnenvielen. Het was nog vroeg, en dat maakte dat ik me verbaasd afvroeg wie het kon zijn.
'Kom maar binnen,' zei ik aarzelend. Het klonk meer op een vraag.
De deur ging open en mevrouw Smith kwam binnen, een uitdrukking die ik niet kon plaatsen lag op haar gezicht.
Ze bekeek me even, met dezelfde vreemde uitdrukking op haar gezicht en wenkte me nadat ze de deur achter zich gesloten had.
'Het spijt me dat het zo moet Julia, maar anders was je vast een hoop heisa gaan maken,' zei mevrouw Smith met een zucht en toen pas viel mijn oog op de witte kledinghoes die ze in haar handen had.
Alle lucht werd met een klap uit mijn longen geslagen en ik keek haar met grote ogen aan. Ik zweerde dat mijn hart stil was blijven staan, maar de paniek die ik voelde, deed me realiseren dat ik nog steeds leefde.
'Kom liefje, we hebben niet veel tijd voor de eerste gasten voor de bruifloft komen,' wenkte mevrouw Smith en ik stond langzaam op.
Ze duwde me een onderrjurk in mijn handen en stuurde me de badkamer binnen, waar ik even doodstil bleef staan.
Ik keek naar mezelf in de spiegel, en mijn ademhaling begon te versnellen.
Allesoverheersende paniek nam me langzaam over, en maakte ademhalen na een tijdje onmogelijk.
Stille tranen stroomden over mijn wangen en ik zakte neer op de ijskoude badkamervloer.
Huizenhoge pijngolven spoelden over me heen, en ik realiseerde me iets.
Gister was mijn 18e verjaardag geweest. Als verjaardagscadeau moest ik trouwen, mijn eerste dag als vrouw, werd me gelijk ontnomen.
Toen ik mezelf enigszins onder controle had, en ik mijn longen teruggevonden had, stond ik op en begon langzaam de onderjurk aan te trekken.
Ik ging terug naar mijn kamer en ging bij de spiegel staan, waar mevrouw Smith mijn onderjurk dicht begon te rijgen, en me mijn laatste beetje adem ontnam door hem veel te strak te doen.
Langzaam hielp ze me in een lange, witte jurk.
Ik zag niet hoe mooi de jurk was, ik zag slechts de pijn, en uiteindelijk totale verdoving, die dit op zou leveren, en kon me op niks anders meer richten.
Tranen bleven maar geluidloos over mijn wangen stromen terwijl mevrouw Smith uiteindelijk mijn haar deed en er een sluier in stak.
Toen pas keer ze naar mijn gezicht.
'Niet huilen.' Haar stem klonk streng en geïrriteerd, maar toen ik de tranen tegen probeerde te houden en ze zag dat het niet lukte, ging ze plotseling tegenover me zitten en pakte mijn handen.
'Ik weet dat het zwaar is Julia... Ik weet het... Ik weet dat je dit waarschijnlijk niet wilt horen, en ik weet dat je er weinig aan hebt: maar ik heb precies hetzelfde meegemaakt... In het begin voel je je pijnlijk, alles doet je herinneren aan hoe het eerst was, en daarna voel je je ongelooflijk leeg... Maar nadat je door alle vreselijke fases heen gegaan bent, ga je je nieuwe leven accepteren... En liefde komt met de tijd, hoe vreemd het ook klinkt,' vertelde ze zacht.
'Waarom?' Mijn stem was doordrenkt met tranen.
'Je bent onze enige hoop om te overleven Julia.'
'Waarom ik?' snikte ik.
'Je ouders waren speciaal Julia... Je komt uit een rijk, en belangrijk gezin... En toen je ouders overleden, moesten wij beloven dat we je het beste leven zouden schenken dat we je konden geven. Je ouders waren goede vrienden van ons, en het waren jouw eigen ouders die besloten dat ze wilden dat je met Christopher zou trouwen... Op hun sterfbed vroegen ze het ons, en we willen hun laatste wens inwilligen.'
Haar woorden drongen langzaam tot me door, maar ik wilde ze niet geloven.
Zo konden mijn ouders niet geweest zijn!
Mijn moeder was zo niet geweest!
En met een pijnlijke steek in mijn hart, vroeg ik me af of ik haar laatste wens in moest willigen... Of ze dat van me kon vragen.

Reacties:

1 2

Hermelien zei op 28 feb 2011 - 18:23:
Ik zit met tranen in m'n ooghoekken te zwijgen.
* slikte *
Dit was té mooi voor woorden, Zo prachtig beschreven !
Je moet heel snel verder want dit is zo prachtig !
x