FanFic.nl

Bad boys for life.

Hoofdstuk 46

In het witte licht van de douchecel ziet Bill zichzelf in de spiegel. Zijn gezicht is mager geworden in de maanden dat hij in Oosterdel verblijft. Zijn lichaam is gespierder. Was hij een paar maanden geleden nog een jongetje toen hij Oosterdel binnenkwam, nu is hij een jongeman. Zijn ogen zijn donkere gaten in zijn gezicht die omringd worden door blauwe wallen. De bos haar waar hij mee binnenkwam, heeft hij afgeschoren. Stekeltjes staan steil overeind. Bill laat het water van de douche op zijn hoofd kletteren. Hij voelt zich eindeloos moe nu eindelijk de dag van zijn rechtszaak is aangebroken. Vandaag is dan eindelijk zijn laatste dag. Als de rechter zijn verhaal heeft gehoord, zal hij naar huis kunnen en in zijn eigen bed slapen, weer naar zijn eigen school en vrienden gaan en zijn leven weer oppakken. Misschien kan hij zelfs weer met Miriam in contact komen en haar uitleggen hoe het allemaal is gegaan. Het water in de douche wordt kouder en Bill stapt eronder vandaan.

'Wat wil je op je brood?' vraagt Georg. Bill vraagt om een paar boterhammen met kaas. 'Ik zal ook wat brood meegeven voor onderweg,' zegt Georg, 'want je weet het nooit met die busjes, soms ga je via Groningen naar Amsterdam. Ze rijden de route die hen het beste uitkomt, dus je weet het nooit.' Voordat Bill de bus instapt, moet hij zich uitkleden en wordt hij gecontroleerd. 'Geen stiften, rookwaren, aanstekers of blikjes in de bus', zegt de busbegeleider, een reus van een kerel met een druipsnor. 'En geen gezeik, want daarvoor ben ik niet in de stemming, dus wees gewaarschuwd.' De bus bestaat uit acht minicelletjes. Iedere stoel zit in een apart hokje en wordt afgesloten. Bill moet in de voorste minicel stappen en gaan zitten. De bus rijdt via de poort het terrein af en draait al snel de snelweg op. 'Gaan we rechtstreeks?' vraagt Bill aan de bestuurder.

'We moeten eerst nog langs de Bijlmerbajes, daar moeten we ook nog een paar gasten ophalen.' In de Bijlmerbajes worden twee mannen ingeladen. De oudste is ongeveer veertig jaar en zit onder de tatoeages. De jongere is rond de dertig en spreekt alleen Spaans. Bill voelt zich niet op zijn gemak met de getatoeëerde veertiger in het hokje direct achter hem. 'Zo vriend,' zegt deze, 'waar moet jij voor voorkomen?' 'Oh eh... diefstal', verzint Bill ter plekke. 'O,' zegt de man. 'dat valt wel mee. Ik moet voor dubbele roofmoord, dus dat wordt wel twintig jaar. Heb jij wat te roken? Bill antwoordt ontkennend. 'Man, ik heb zo'n trek in een peukie. M'n geld is op, dus ik heb al dagen niet gerookt', zegt de man achter hem. 'Weet je waar ik ook trek in heb? In een lekker jong wijfje. Zo eentje met van die grote, zachte tieten. Die ik dan helemaal gek kan neuken. Ik zit al een jaar in voorarrest. M'n vrouw is twee keer op bezoek geweest en kon het toen niet meer aan, zei ze. Bleek ze gewoon een ander te hebben. Als ik vrijkom, mol ik die vent. Bill voelt langzaam een koude rilling langs zijn rug omhoog trekken.

In het gerechtsgebouw wordt Bill door de gangen naar een wachtcel begeleid. Het verkeer zat mee, dus zijn ze uren te vroeg. In de wachtcel stinkt het naar oude urine. Op de muren staal allerlei boodschappen geschreven. Bill is te zenuwachtig om ze allemaal te lezen. Hij bladert door een weekblad waar de nietjes uitgehaald zijn. De bladen verschuiven doorlopend. Na ongeveer een halfuurtje komt een bewaker koffie brengen. Bill gaat op de bank zitten en drinkt de lauwe koffie met kleine slokjes. Hij kijkt naar de muren van de cel. Dan valt zijn oog op een regel in de hoek van de wachtcel. Het staat er zo te zien al een tijdje. De inkt is verbleekt door schoonmaakmiddelen en het licht, maar er staat nog steeds duidelijk te lezen: 'Da pimp was here.' Bill komt van de bank omhoog en loopt naar de hoek van de wachtcel. Hij kan een grijns niet onderdrukken. Wat een toeval. 'Dat je er dan maar lang mag blijven, ouwe', zegt hij zachtjes grinnikend voor zich uit. 'En dat als je er ooit uit komt, ik je in ieder geval nooit meer hoef te zien, of te horen, of te weet ik veel wat.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.