FanFic.nl

Our Farewell

Chapter 4, Ontmoeting.

De dagen verstreken en ik leek de pijn te kunnen verwerken. Misschien kwam het omdat ik erover heen was, of omdat ik Luke had ontmoet. Onze vriendschap groeide namelijk ook. Ik vertelde hem steeds meer over mezelf en over alles wat ik had meegemaakt. En het rare was, hij begreep me.
'Waar denk je aan?' vroeg Luke met de meest verleidelijke stem. 'Niks,' loog ik, er speelde al genoeg in m'n hoofd af. Luke keek me fronsend aan, maar z'n blik veranderde al snel toen hij over een ander onderwerp begon. 'Vanavond volle maan.' mompelde hij en zuchtte. Mijn blik werd gevestigd op de prachtige maan en toen bedacht ik me wat. Het briefje van Daniel!
Zo snel als ik kon stond ik op en rende naar huis met Luke achter me aan. 'Wat ga je doen?' riep hij en bleef doorrennen. 'Niks, ga naar huis!' antwoorde ik snel en rende m'n kamer op. Het briefje lag op m'n bureau en ik las het nogmaals.

'De maan die de zon deed overwinnen.' Was je eerste zin aan mij.

En toen begreep ik het. De plek waar ik Daniel ontmoet had. Ik trok een leuk T-Shirt en een schone broek aan, rende de deur weer uit op weg naar het bos.
Daniel en ik hadden elkaar ontmoet op een mooie open veld en alle herinneringen kwamen weer naar boven. Hoe ik mijn eerste kus kreeg en hoe hij me vasthield.
Terwijl ik verder rende begon ik steken in mijn zij te voelen, maar was ervan overtuigd dat ik Daniel eindelijk weer zou zien. M'n voeten vlogen over de bladeren die op de grond lagen en de verlangens naar Daniel werden steeds sterker.
En toen ik bij het veld aankwam stond hij daar. In de verte met z'n rug naar me toe, te staren naar de maan. Met ingehouden adem liep ik naar hem toe. Daniel draaide zich om en lachte naar me. 'Sian,' fluisterde hij en drukte me tegen zich aan. 'Daniel,' en de tranen gleden over m'n wangen. 'Niet huilen,' zei hij en veegde de tranen weg. Maar ze bleven maar stromen. 'Waar was je nou?' en ik drukte mezelf nog dichter tegen hem aan. Maar hij beantwoorde mijn vraag niet en begon over iets heel anders. 'Je bent wel slim,' en hij ontbloote z'n prachtige tanden in het maanlicht met de meest geweldige glimlach. 'Daniel,' fluisterde ik en liet hem los. Daniel ging op de grond zitten en ik ging naast hem zitten. 'Je weet dat ik de vraag niet kan beantwoorden,' zei hij plots en slaakte een diepe zucht. 'en je weet dat ik van je hou.' toen hij dat zei schoten mijn ogen automatisch zijn kant op. 'Waarom ging je dan weg?' smeekte ik hem te antwoorden maar hij slaakte weer die ik-kan-het-niet-zeggen zucht. 'Ik heb het je net uitgelegd!' riep hij deze keer nog bozer en ik deinsde achteruit. 'Het spijt me,' fluisterde ik met angst in mijn stem. 'Sian,' fluisterde hij en trok me weer naar zich toe. 'Het spijt mij ook,' en deze keer kuste hij me. Het was niet zomaar een kus, deze kus was intens en duurde langer dan de meeste anderen.
Toen hij me weer losliet sloeg ik m'n armen om hem heen. 'M'n moeder denkt dat ik je nooit meer zal zien.' zei ik en schrok van de scherpte in mijn stem. 'Dan heeft ze het mis,' antwoorde hij en snoof de geur van m'n haar op. 'je haar ruikt heerlijk,' en hij lachte. 'Dankje,' antwoorde ik en voelde me, raar genoeg, vereerd dat hij dat zei. Hij was tenslotte de Daniel waar ik verliefd op werd.

Reacties: