FanFic.nl

Bad boys for life.

Hoofdstuk 52

Om zijn nervositeit te verbergen over het arrestatieteam dat op de trap staat te wachten, pakt Bill een paar van de pizzadozen. 'Zal ik ze snijden?' vraagt hij aan Tom. 'Ik vind het prima,' zegt deze, 'zolang niemand z'n mond brandt, vind ik het best.' 'Maar waarom ben je niet gewoon daar gebleven?' zegt Bill zo nonchalant mogelijk. 'Daar kon je toch geweldig strijd voeren voor Allah, Mohammed en de hele santenkraam?' 'Misschien was ik ook wel gebleven als ik niet het idee had gekregen dat hier de kern van de strijd ligt. Hier begint de oorlog. Hier komt het geld vandaan. Ik leefde daar eigenlijk best een simpel gelukkig leven. Dacht steeds minder aan hier, deed m'n dagelijkse dingen en voelde me gewoon goed. De pijn over Abdullah en zo, over de tijd die ik in Oosterdel verloren heb, dat soort dingen nam af omdat je de hele dag bezig bent. Je hebt geen tijd om te piekeren. En ik vond Saidah steeds leuker worden. Dat scheelde ook. Nabil vond dat volgens mij niks. Zo'n vreemde Europese snoeshaan die met z'n dochter loopt te flirten, dus stuurde hij haar een tijdje naar familie. Dat merk je daar dan niet he, dat gebeurt gewoon. Toen de winter aankwam, was ze op een dag opeens weg. Dat gebeurde wel vaker, maar nu bleef ze weg. Eerst dacht ik dat ze naar een andere vallei vertrokken was. Ze verhuisden regelmatig om niet ontdekt te worden, maar iedereen bleef daar in het dorp. Dus verzamel ik op een avond al m'n moed en vraag aan haar broer als we weer bij de rivier zitten waar Saidah is. Hij kijkt me lang aan zen zegt dan: ''Saidah is visiting family. In the south. She will not be back for winter.'' Ik begrijp hem in eerste instantie niet, maar dan legt hij uit dat Saidah vertrokken is naar familie in Kabul om een bruiloft van een nichtje bij te wonen. Haar moeder is zogenaamd te oud om de lange gevaarlijk reis te maken en daarom is Saidah met een andere familie meegereisd om de bruiloft te vieren. Ik denk dat haar moeder als het nodig was een beer met blote handen kon slachten, maar het was een mooi excuus om ons een tijdje uit elkaar te halen.

Ach, dat gaat daar zo. Dus Saidah is vertrokken en mijn leven gaat gewoon verder. Ik ben daar min of meer de dokter geworden dankzij mevrouw Admiraal. Heb van Nabil een of ander medisch boek gekregen dat buitgemaakt is bij een aanval op de Amerikanen en studeer min of meer via zelfstudie medicijnen. Ik weet echt een hoop, hoor. Schotwonden, open wonden, breuken. Het maakt niet uit. Dokter Tom kan iedereen helpen.' Hij lacht even, een korte droge lach. 'Het rare daar is dat de tijd heel anders verloopt. Er is maar af en toe stroom. Radio en tv doen het nauwelijks omdat daar nergens een zendmast is en alle signalen worden weggevangen door de bergen, dus nieuws komt heel langzaam en mondjesmaat en je leeft er in een heel kleine wereld. Je weet niet of er een tsunami is, of een aardbeving. Je weet niet dat er in Hoogeveen een overval is gepleegd of in Vlissingen een ster dronken achter het stuur heeft gezeten. Er zijn geen kranten of magazines. De informatie die je krijgt, is oud en komt druppelsgewijs binnen. Iedereen denkt dan ook dat het goed is gegaan tot weken later het bericht komt dat er iets verschrikkelijks is gebeurd. Saidah komt terug, samen met de oom. De rest van de familie komt niet mee terug. En net zoals ik niet heb gemerkt dat ze is vertrokken, merk ik ook niet dat ze terug is gekomen. Ze is er opeens weer. en ik weet niet wat het is, maar ze doet anders. Er is iets veranderd, maar ik krijg het niet te horen. Op een van die spaarzame avonden dat de generator het doet, komt het hele dorp samen. Er is een video over de bruiloft. De mensen in het drop zijn helemaal niet blij. In doodse stilte kijken ze allemaal. Dat is niet normaal. Als er op andere momenten een film of zoiets wordt gedraaid maakt iedereen echt een klereherie. Nu niet, nu is alles doodstil. Iedereen zit stil te kijken naar de film over de bruiloft. Blije mensen in prachtige kleren. Saidah kijkt blij in de camera alsof ze op vakantie is. Een beetje zoals kinderen kijken die op schoolreis gaan. Ze maakt grapjes met degene die achter de camera staat. Dan zie je beelden vanuit een rijdende auto. Het landschap glijdt voorbij. In de verte wiegen kamelen door de woestijn. De camera filmt de bergen en daarna gaat de film over in een feestmaal. Lachende menen, dansende mensen. De camera draait door de kamer en zoomt in op het raam.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.