FanFic.nl

Battlefield of love -Gerard Piqué-

~1. Prologue

Verbaasd staarde ik voor me uit en liet ik de menigte langs me heen glijden. Mijn ogen waren gefixeerd op dat ene punt. Dat ene punt wat mijn leven had veranderd. Ik voelde paniek in mijn onderbuik opborrelen. Dit was wel het laatste wat ik hier nog verwacht had. Hoe ze daar zat op een parkbankje.
Meer mensen liepen me voorbij en ik hoorde sommige mompelen dat ik van het midden van het voetpad weg moest gaan.
Haar vuurrode haren wapperden vrolijk in de wind terwijl ze een glimlach op haar gezicht toverde. Ze had nog steeds dezelfde vrolijke uitdrukking. Ik voelde de spieren in mijn buik pijnlijk samentrekken. Waarom moet dat in godsnaam allemaal nu?
Ik stond nog steeds op het zelfde plekje aan de grond genageld toen ik een klein meisje op haar af zag rennen. Ze opende haar armen en het meisje poogde een sprongetje. Ik zag hoe haar kleine handjes zich in haar haren wurmden en ze zette haar voetjes aan weerskante van haar heupen op de bank. Ik voelde een steek van jaloezie ten opzichte van het meisje. Ik had ooit mijn handen in diezelfde rode haren gewurmd, al waren ze nu langer en kwamen tot halverwege haar rug.
Ik zag de glimlach op haar gezicht groter worden toen het meisje haar hoofdje tegen haar borst legde en vrolijk begon te praten. Haar slanke vingers gleden door de blonde haren van het kleintje.
De blonde haren fascineerden me. Het kon onmogelijk haar kind zijn. Rood kan onmogelijk blond geven, denk ik dan toch…
Ik beet peinzend op mijn onderlip. Het was uitgesloten om naar haar toe te gaan. Niet na alles wat er gebeurd was. Ik voelde frustratie door mijn aderen stromen. En het woord ‘waarom’ bleef maar door mijn hoofd spoken. Waarom is ze hier? Waarom zie ik haar nu? Waarom is het ooit verkeerd gegaan? Maar vooral. Waarom dat kind? Als het er niet zo kwetsbaar en onschuldig uit had gezien had ik het misschien wel iets aan kunnen doen. Puur uit frustratie.
Ik schrok op van het kleintje dat van haar schoot wipte en met een onhandig looppasje het parkpaadje afliep. Mijn ogen volgde de kleine beentjes en eindigde bij een groot gestalte. Ik zag hoe het kleintje van de grond werd gelift en om zijn nek vloog. Opnieuw wurmde ze haar handjes in zijn haren. Zijn blonde haren. Mysterie opgelost.
Zoveel woorden die nog niet uitgesproken waren, zoveel dingen die haar nog wilde zeggen. Zoveel dingen, die er nu niet meer toe zouden doen.

“Gery?”� Ik voelde een brute duw tegen mijn schouder en geschokt keek ik op.
“hu?”� vroeg ik verbaasd en zag Cesc naast me staan.
“Cesc?”� Met grote ogen keek ik hem aan. “Wat doe jij hier?”�
“Jou zoeken misschien?”� een grijns verscheen op zijn gezicht, “Wat zou ik hier anders moeten doen. Het is hier rot verlaten in vergelijking met de rest van de stad.”�
Zijn grijns verdween al snel bij het zien van mijn pijnlijk betrokken gezicht.
“Gerard? Wat-?”� Hij schudde zijn hoofd en keek me bedenkelijk aan. “Wat is er?”� De bezorgdheid was duidelijk te horen in zijn stem. Ik wilde antwoorden dat er niets aan de hand was, maar dat was gewoonweg onmogelijk. Mijn ogen waren nog steeds gefixeerd op de plaats waar de jongeman met het meisje stond. Hij hield haar lachend in de lucht.
“Cesc, man. Je weet dat ik je vertrouw hè.”� Mijn stem klonk serieus, té serieus. Het paste niet bij mij. En dat vond Cesc blijkbaar ook, er doorklonk een straaltje paniek in zijn stem.
“Gerard.”� Zijn stem was dwingend, “Je maakt me bang door zoiets te zeggen. Wat is er?”� Ik voelde zijn hand mijn bovenarm omklemmen. Ik keek hem over mijn schouder aan “Ze is hier.”� Ik slikte hoorbaar.
“Wie? Wie is hier?”� Zijn blik stond nog steeds niets begrijpend. Ik knikte met mijn hoofd richting het parkje aan de overkant. Ik zag zijn blik naar de overkant van de straat glijden. Hij speurde het parkje af en zijn blik bleef op het perfecte plaatje hangen.
Zij klemde haar handen om zijn nek. Hij had zijn ene hand om haar heup. Het kleine meisje zat op zijn andere arm tussen hen in met haar beentjes om zijn middel geklemd. Ze krijste het uit van plezier.
“Uh-”� Ik hoorde Cesc naast mij stotteren. “Is dat-? Ik keek hem doordringend aan.
“Ja, het is Emily.”�

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.