FanFic.nl

Battlefield of love -Gerard Piqué-

~2. There's no fool like an old fool.

“Britt!”� Gilde ik terwijl ik zo snel mogelijk naar haar toe liep. Mijn zware schoudertas hobbelde achterop wat het niet echt makkelijker maakt om vooruit te geraken. Haar blonde haren zwiepte over haar schouders heen toen ze zich omdraaide. Ik liet mijn tas op de grond vallen en maakte een kattensprong recht in haar armen.
“Emily!”� Haar stem klonk kinderlijk hoog en ik klemde mijn benen rond haar middel. Ze had het duidelijk moeilijk met haar evenwicht te houden. Wat wil je als je ineens zo belaagd word.
Ze zette verwoed steeds sneller passen achteruit maar tevergeefs eindigde we allebei op de grond.
“Je bent echt zo’n idioot!”� gilde ze terwijl ik lachend van haar afrolde.
“Heb je me dan niet gemist?”� Vroeg ik verontwaardig. Ik rekte me overdreven uit en liet mijn arm in Britts gezicht vallen.
“Au!”� klonk het naast me en ik kon een giechel niet meer onderdrukken. Ongecontroleerd probeerde ze mijn arm weg te slagen. De lachstuip werd alleen nog maar erger waardoor Britt haar lach ook niet meer in kon houden. Aan de overkant van de straat hoorde ik een groepje jongens van school naar ons fluiten. Ik herkende Aaron aan zijn bruine warrige haren.
“Hè lelijkerd! Kom dat hier eens doen! Ik draai je zo binnenste buiten!”� Riep ik zo bedreigend mogelijk naar de overkant van de straat. Ook daar weerklonk een lachsalvo.
“Vanavond schat! Niet nu!”� riep hij grijzend terug.
“You wish!”� lipte ik overdreven naar het groepje waarbij ik mijn meest bitchyface trok. Ik zag een van zijn vrienden hem een speelse duw geven en weg lopen. Ik keek de jongens grijnzend achterna.
Toen ik naast me keek was de schaterlach verdwenen. Britt stond met haar ellenlange benen al recht. Ze stak haar hand uit en trok me ook recht.
“Nou hoe zit het?”� Ik kruiste mijn armen voor mijn borst en keek haar afwachtend aan. Ze keek me vragend met opgetrokken wenkbrauwen aan en ik voelde een van mijn mondhoeken naar boven trekken.
“Het antwoord op mijn vraag?”� Ik bleef haar strak aankijken. Ik zag aan haar gezicht dat ze het begreep.
“Natuurlijk heb ik je gemist, gekkie!”� Ze liep naar me toe en plette me bijna in een knuffelgreep.
“Oké, ik snap het.”� Piepte ik terwijl alle lucht uit mijn longen werd gedrukt. Ze liet me los en ik bedacht me ineens dat mijn tas tien meter verder nog lag. Met een vreemd huppeltje liep ik naartoe. Ik wilde mijn tas pakken toen ik mijn horloge rond mijn pols zag bengelen.
“Oh god. Rennen, Britt!”� Ik snelde haar voorbij, “We gaan te laat komen!”� Riep ik over mijn schouder en ik zag haar ook in actie schieten.

“Emily blijft jij even langer na de les?”� Ik keek geschrokken op van mijn noties. Het feit dat ik opschrok was eigenlijk ook weer eens het bewijs dat ik niet aan het opletten was. Mijn mond ging al open om te vragen waarom toen mevrouw Schmitt haar mededeling ook tegen de rest van de klas verkondigde.
“Iedereen moet deze week om de beurt even wat langer nablijven.”� Ging ze verder, “Aangezien er dit jaar een groot evenement in Duitsland plaats vind is het aan jullie om daar je eindwerk over te maken.”� Ik keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. In mijn ooghoek ving ik een blik van Britt op, die twee banken verder zat, maar ze trok ook haar schouders op toen ik haar vragen aankeek.
“Aangezien niemand van jullie ook maar enig idee lijkt te hebben wat dat evenement is zal ik het maar zelf moeten zeggen.”� Mevrouw Schmitt keek geïrriteerd en liet een overdreven zucht. Ik keek haar even geïrriteerd terug aan, ik haat het als mensen je kleineren omdat je iets niet weet.
“Het wereldkampioenschap voetbal.”� Preekte mevrouw Schmitt ongestoord verder. Ik voelde de klas rond me verstijven. ‘Hallo? We zijn een meisjesklas!’ lag op mijn lippen maar ik kon zelf nog steeds niet geloven wat ze net zei. Een cosmeticabeurs of een wereldtentoonstelling, tot daar toe. Of zelfs een autosalon zou nog beter zijn. De domme trutten die daar halfnaakt rond lopen moeten alleen maar even poseren als een of andere showboy met hun op de foto wil. Daaruit bestond ‘werk’. Maar dit, dit zou me mij carrière gaan kosten.
“Voetbal? Serieus voetbal?”� Ik spuugde de woorden zowat uit, alsof ik wou dat ze niet te lang in mijn mond zouden zitten.
“Juffrouw Reavers.”� Riep ze me tot de orde. “Zo een attitude dulden we hier niet. Als u het nu al niet akkoord bent met onze normen, waarden en manier van werken dan stel ik voor dat u, u nu onmiddellijk gaat uitschrijven en een andere school zoekt.”� Met open mond staarde ik haar aan waarna ik koppig mijn arme kruiste en mijn hoofd liet hangen. Ze wist dat dit mijn enige kans was om verder te studeren, en ze maakt er misbruik van.
“Machtsmisbruik.”� Hoorde ik Angelina achter mij mompelen. Mijn lippen krulde zich in een zelfvoldaan lachje.
“Wat zei u daar, juffrouw Wagner?”� Ik zag mevrouw Schmitt strak over mijn hoofd heenkijken, richting Angelina.
“Angelina zei dat we zeker ons best zullen doen.”� Sprong haar buurvrouw haar bij. Een giechel steeg op uit de klas. Dat heb je nu eenmaal met een meisjesklas.
“Jullie kunnen gaan. Juffrouw Reavers, u blijft even na.”�

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.