FanFic.nl

Battlefield of love -Gerard Piqué-

~3. Portugal, you can count me in!

Ongeïnteresseerd bleef ik zijdelings op mijn stoel zitten. Mevrouw Schmitt was ter gelijkertijd met de rest de klas uitgelopen en bleef te lang weg naar mijn zin. Ik keek geïrriteerd op de klok. Ik zat hier al vijf minuten niets te doen.
Ongestoord neuriede ik een onbestaand melodietjes en sloeg mijn recht been over mijn linker knie.
Zeven minuten.
Ik plukte aan een pluisje op mijn panty.
Tien minuten.
Een zucht verliet mijn mond en ik liet me verder onderuit zakken. Het was net twee weken vakantie geweest en nu kwam de eindsprint naar de zomervakantie eraan. In ieder geval dat is waar we allemaal op gehoopt hadden. Maar nu blijkt dat we een eindwerk moeten maken. Het wereldkampioenschap voetbal. Wanneer eindigt dat ook al weer?
Geïrriteerd verzette ik me weer. En dan nog eindexamens. Ik moest serieus mijn best gaan doen voor mijn taalvakken. Duits was natuurlijk geen probleem, Frans was ook niet echt een struikel blok, Engels al evenmin. Maar Portugees en Spaans waren andere koek. En mensen maar zeuren: ‘Frans en Spaans hebben de zelfde grammatica, blablabla.’
Ik ben zowat opgegroeid met Frans? Logisch dat het dan beter gaat?
Ik schrok op toen ik een tikje op hat raam hoorde. Aan de andere kant van het raam stond Britt overdreven te zwaaien en gekke bekken te trekken. Ik hees me uit mijn stoel en draaide het raam open.
“Juffrouw Mertens. Wat denkt u wel niet dat u hier aan het doen bent?”� ik plaatste mijn handen overdreven in mijn zij. Ik wist zeker dat er een gelijkenis met mevrouw Schmitt te zien was. Ik moest moeite doen om de grijns van mijn gezicht te houden.
“Dit gedrag dulden wij hier niet. Als u het niet eens bent met onze regeltjes gaat u maar een andere school zoeken.”� Ik liet mijn handen uit mijn zij vallen en moest lachen om het serieuze gezicht van Britt. Toen er na enkele seconden nog geen spoortje van vermaak op haar gezicht te bekennen was keek ik haar met een opgetrokken wenkbrauw aan.
“Wat? Was maar een grapje hoor. Sorry dat ik mijn humor hier begin te verliezen in dit muffige lokaal.”� Reageerde ik nogal geïrriteerd. Als antwoord kreeg ik een hoofdknik die over mijn schouder wees.
Ik wist hoe laat het was. Met grote ogen en scheef getrokken mond keek ik Britt aan. Een knikje bevestigde mijn vermoeden.
Een ‘oeps’ verliet mijn mond. Met een schijnheilig glimlachje draaide ik me om naar mevrouw Schmitt die me met een strenge blik aan keek.
“Mevrouw.”� Zei ik op een té vrolijk, slijmerig toontje, “Ik dacht dat u mij vergeten was. Ik begon me al zorgen te maken dat ik de opdracht voor mijn eindwerk niet tijdig van u zou vernemen.”� Ik plooide mijn handen netjes voor mijn buik en keek haar onschuldig aan.
“Spaar je praatjes voor iemand anders, Emily.”� Haar stem klonk gelukkig net iets minder streng dan ik verwacht had. “Ga maar terug zitten.”�
Ik zette me deze keer terug recht op mijn stoel met mijn benen netjes onder mijn bank. Ik zou me nu even koest moeten houden.
“En we kunnen inderdaad maar snel beginnen met de uitleg van je opdracht. Want, en uh-”� Ze stak haar wijsvinger dwingend de hoogte in. “Ik duld hier geen tegen spraak op, Je vertrekt morgenavond al naar Berlijn. Je examens zullen hierdoor ook wegvallen en de opdracht komt in de plaats.”� Ik dacht dat mijn ogen uit hun kassen zouden springen. En als mijn mond letterlijk net zo groot zou zijn als hij figuurlijk was, zou mijn onderkaak nu op de bank liggen.
“Wat?”� Mijn stem klonk hard in het kale lokaaltje “Morgenavond? En helemaal naar Berlijn? Dat is zeshonderd kilometer van hier, München, vandaan!”�
“Emily als je me nu even laat uitspreken graag.”� Haar stem klonk rustig alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat ik morgenmiddag al klaar zou staan met mijn koffertjes om naar fucking Berlijn te gaan. Nog meer verrassingen en mijn bijna negentienjarige hartje zou het gaan begeven.
“Dus ik herhaal, jij vertrekt morgen al naar Berlijn om je te kunnen voorbereiden op je opdracht. En nee, je bent niet de enige die morgen al vertrekt. Angelina gaat met je mee omdat haar voetbalploeg ook in Berlijn verblijft.”�
Haar ongestoorde toont irriteerde me mateloos.
“Haar voetbalploeg?”� Ik voelde mijn wenkbrauw weer de hoogte in schieten.
“Inderdaad. Jullie twee krijgen een voetbalploeg toegewezen. Er zullen trouwens meer klasgenoten zijn, maar die verblijven niet in Berlijn. Dit alles doen we om jullie taal te verbeteren en zodat jullie, jullie vaardigheiden voor toerisme en management kunnen ontwikkelen.”�
Oké, dit stond niet in mijn planning toen ik Berlijn hoorde. Berlijn is winkelen en uitgaan. Niet voetballen?
“Zeg alstublieft dat ik de Duitse nationale ploeg krijg.”� Ik vouwde mijn handen smekend. Duits is tenminste makkelijk en ze waren in hun eigen land. Weinig werk aan dus.
“Zo gemakkelijk kom je er niet vanaf.”� Een lachje verscheen rond haar mond en ik irriteerde me er dood aan. Heel grappig.
“Je zal een land krijgen waarvan je de taal nog niet zo vloeiend beheerst als de andere.”�
Door mijn hoofd flitste maar twee opties: Portugal en Spanje. Een van de weinige voetballers die ik kende, omdat zijn hoofd wel eens in de boekjes verscheen, was Christiano Ronaldo. En je moet toegeven, ieder hetromeisje laat haar blik op zijn minst toch even op zijn torso hangen als hij met ontbloot bovenlijf in een tijdschrift staat. Bij Spanje kon ik me niemand voor mijn ogen halen.
Oké, beslissing gemaakt. Portugal, you can count me in!
“Dus na overleg met de andere leerkrachten is er unaniem besloten dat Angela het Portugese team zal bijstaan en jij het Spaanse Elftal.”�
Fijn, echt waar ik op hoopte.
“En waar verblijven we?”� Ik wist dat mijn stem nors klonk, maar dat was haar schuld. Waarom kreeg ik de rotte opdrachten altijd?
“Jullie verblijven allebei ter plaatse bij een gastgezin. Even kijken.”� Ze bladerde door de papieren die voor haar lagen. Ik kneep mijn ogen dicht toen ik moest gaan aanhoren waar ik terecht kwam. Een oud koppel van in de tachtig jaar? Ja natuurlijk. Voer maar aan, kan er wel bij.
“Ah, hier staat het. Jij verblijft op een paar straten verwijderd van het trainingscomplex van de ploegen. Bij de familie Jansen. Ze hebben een zoon van jouw leeftijd. Hij is reserve bij de Duitse ploeg dus hij gaat je ook begeleiden op je eerste dagen tot je je draai hebt gevonden in Berlijn.”� Ze klapte de bundel papieren met een tevreden glimlach dicht. Dacht ze nou dat ik dit leuker ging vinden omdat er een jongen van mijn leeftijd woonde? Misschien vind ik dat helemaal niet leuk? Jongens lopen jaren achter. Dus mentaal gezien was ik ouder.
“En zo zie je maar, nu heb je ook nog een beetje je zin. Je krijgt toch nog een speler van het Duitse elftal. Al behoort hij nog niet tot de echte kern.”�
“Leuke informatie.”� Mompelde ik bij mezelf. Ik schonk geen aandacht meer aan mevrouw Schmitt.
Mijn blik ging naar buiten waar Britt aan de andere kant van het plein onder de eikenboom stond. De gekke momenten met Britt die me altijd opvrolijkte lijken nu als een kaartenhuis in elkaar te storten. Ik kon Britt achter gaan laten. Weer alleen op de wereld.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.