FanFic.nl

Battlefield of love -Gerard Piqué-

~4. There are short-cuts to happiness, and dancing is one of them.

Verveeld drukte ik in een willekeurig tempo op verder knopje van mijn iPod. Angela zat naast me. Ze keek al even geïrriteerd als ik. Haar donkerbruine haren waren in een rommelige staart samen gebonden. Ze bladerde wat in een tijdschrift terwijl ze haar wijsvinger keer op keer rond een verloren pluk haar draaide. Haar outfit zag er al niet veel beter uit dan die van mij. Een zwarte trainingsbroek met daarop een rood vestje. Mevrouw Schmitt kon deze morgen ook duidelijk niet lachen met onze vertoning. Al even min als wij hadden kunnen lachen met onze snelle reis naar Berlijn.
Maar mijn naam was geen Emily Grace Reavers geweest als ik mezelf niet erger had toegetakeld dan mogelijk enkel om mevrouw Schmitt de kast op te jagen. Ik had mijn altijd frivole rokjes en topjes ingeruild voor een jaren oude outfit uit ex-danscarrière. Ik had een paar Nike sneakers aan waarin wat rood was verwerkt, een brede grijze sportbroek en een zwarte sweater die des ondanks een sweater te zijn toch mijn vrouwelijke vormen benadrukte. Mijn haren had ik net als Angela in een warrige staart opgeknoopt. Om mijn afscheid van München te bezegelen, mevrouw Schmitt te stangen en om mijn ‘overloperij’ naar het Spaanse elftal toch wat te verzachten had ik vlak voor het vertrek in de winkelstraat nog een pet met 'i love Germany' gekocht. Hoe het gezicht van mevrouw Schmitt stond toen ze mijn ‘finishing touch’ zag bespaar ik liever iedere gevoelige ziel.
“Angy?”� Mijn stem klonk harder dan ik gewild had en ik zag mensen die een bank verder zaten ook op kijken. Ik beantwoorde hun blik met een opgetrokken wenkbrauw waardoor ze niet wisten waar kijken.
“uh?”� Angela keek verdwaast van haar tijdschrift.
“Ken jij eigenlijk wat van voetbal?”� Ik ging op de bank tegenover haar zitten met een been opgevouwen onder me. Mijn rug liet ik tegen het raam steunen.
“Wil je dat echt weten?”� Een glimlach van oor tot oor verscheen op haar gezicht en ze liet haar tijdschrift zakken. “Ik ken er niets van. Mijn broertje voetbalde toen hij klein was en ik ben toen wel eens gaan kijken. Tot zover mijn kennis.”�
Een giechel ontsnapte uit mijn keel. “Al even erg als mij er aan toe dus. Alleen ik ken de spelregels nog wel een beetje dus dat is al een meevaller.”�
De trein stopte bij de volgende halte en ik hielt me even vast aan het tafeltje om niet uit mijn vreemde zithouding te vallen.
“En het Spaanse team?”� vroeg Angela nadat de trein terug vertrok.
“Tja, dat is wat anders.”� Met een zucht liet ik mijn been onder me uitglijden. “Ik ken er eigenlijk niet veel van. Gisterenavond heb ik een beetje opgezocht over de spelers maar eerlijk gezegd, ben nu alles al terug vergeten. Ik moet ze ook niet kennen. Ik hoop gewoon dat ik snel van ze af ben.”�
“Totdat blijkt dat er wat lekkere mannen tussen lopen dan bedenkt mevrouw Reavers zich vast snel.”� Een grijns verscheen op Angela’s gezicht en ze gooide haar tijdschrift naar me toe dat ik uit te lucht plukte zonder enige moeite.
“Shut up, Wagner!”� Met een rotvaart gooide ik het tijdschrift met een nog grotere grijns richting haar hoofd waarop ze het giechelend wegsloeg en het voor de voeten van een andere passagier kwam. De man wierp ons een boze blik toe die we allebei negeerde.
“We zullen eens zien wie er eerst verkocht is.”� Ik stak mijn hand naar haar uit, over het tafeltjes heen, en ze nam hem en aan als teken dat de deal bezegeld was.
“Geloof me, als dat stelletje testosteronbommen me zo ziet aankomen, blijven ze voortaan liefst zover mogelijk bij me uit de buurt.”� Geamuseerd zag ik de gezichten van de jongens voor me als ik in deze outfit zou aankomen op hun persconferentie deze avond.
“Zo slecht staat het je niet hoor.”� Angela haar stem klonk ineens serieus alsof ze het meende.
“Doe normaal.”� Lachte ik het weg. “Deze outfit is jí¡-ren oud.”�
“Dan nog staat hij je goed.”� Zelfingenomen stak ze haar neus in de lucht waarbij ze moeite moest doen om haar lach in te houden. “Is het nog meegekomen uit Engeland? Ik bedoel, ik heb gehoord dat je daar aan een vrij prestigieuze dansschool danste.”� Het laatste kwam er onzeker uit.
Ik probeerde haar blik zo lang mogelijk te ontwijken maar ik voelde dat ze op antwoord wachtte.
“Het is inderdaad nog van toen ik in Engeland danste.”� Ik probeerde het zo nonchalant mogelijk te zeggen terwijl ik verder ging met voor me uit staren. Mijn benen had ik over de bank heen gelegd zodat mijn voeten er op het einde afbungelde. Mijn rug steunde nog steeds tegen het raam.
“Was je goed?”� Nog steeds voelde ik haar blik.
“huh? Wat zeg je?”� Ik deed net alsof ik aan het dromen was en niet gehoord had wat ze vroeg.
“Ik vroeg of je-”� Snel onderbrak ik haar toen ik voelde dat de trein stopte.
“We zijn er!”� sprong ik overdreven vrolijk recht en baande me een weg naar de deuren. Angela liep me een beetje verbaast achterna. Mijn danscarrière was het enige wat ik in Engeland achter had gelaten -buiten mijn familie- wat me echt dierbaar was. Vanaf het moment dat ik het Engels kampioenschap was misgelopen door een blessure aan mijn enkel was mijn beslissing om naar Duitsland te gaan snel genomen. Ik heb me voorgenomen om nooit meer te dansen. Misschien wel de moeilijkste keuze die ik tot hiertoe heb moeten maken. Elke keer bij het uitgaan moet ik me inhouden om zo niet te veel aandacht op me te richten en bij nog maar de minste melodie moet ik al moeite doen om mijn voet stil te houden.
Ik schrok op toen ik uit de trein stapte en tegen iemand aanbotste.
“Wat-?!”� Een paar arrogante, zwaar opgemaakte ogen keken me aan, “Watch the clothes, straatkind.”� Siste ze me toe en liep in een gemaakte tred verder op haar mijlenhoge hakken.
Ik voelde het bloed koken in mijn aderen en stond klaar om die mislukte Barbie achterna te benen toen Angela mijn arm stevig beetnam.
“Laat haar, Em.”� Suste Angela me terwijl ze me uit de mensenmassa mee wegtrok.
Ik liet een geluid uit mijn keel ontsnappen wat veel op een dierlijk gegrom klonk, “Kutwijf dat ze is.”�
“uhm, Emily volgens mij is jouw vervoer er al.”� Ze tikte me zonder ophouden op mijn schouder terwijl ik me omdraaide naar de plek waar ze naar wees.
Een niet onknappe jongen kwam op mij opgelopen.
“Ja, dat is hem.”� En ik draaide me naar Angela om. “Ik zie je straks bij het trainerscomplex na de persconferentie.”� Ze knikte als bevestiging en ik gaf haar een vluchtige knuffel.
“Emily?”� Zijn stem klonk vriendelijk. Toen ik me naar hem omdraaide schrok ik van zijn enorme lengte. Volgens mij hield het bij één meter negentig niet op. Plots voelde ik me heel nietig naast zijn impostante gestalte.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.