FanFic.nl

Battlefield of love -Gerard Piqué-

~5. Thought you would have a better taste

“Speel jij eigenlijk in het Duitse elftal?”� De autorit duurde te lang naar mijn zin en ik probeerde de ellendige stilte te verbreken met een stomme vraag waar ik het antwoord al lang op wist.
“Ja, ik zit in ieder geval in de selectie. Maar ben nog jong en heb dus nog alle tijd om te groeien.”� Zijn handen lagen losjes om het stuur en ik bestudeerde zijn gezicht. Zijn gezicht vertrok altijd in een glimlach als hij praatte. Lachen en praten, ik wist niet eens dat het tegelijk kon.
“Dan ben je vast wel goed.”� Een poging tot lachgeluidje bleef in mijn keel hangen waardoor het een vreemd, vervormd geluidje werd. Ongeïnteresseerd -zoals ik de laatste dagen altijd al was- staarde ik uit het raampje. Ik probeerde me te concentreren op de gebouwen waar we voorbij reden, maar eerlijk gezegd begon ik zenuwachtig te worden voor vanavond.
“Volgens mij was jij niet zo blij met je opdracht hè?”� Hij had me door.
“huh?”� Weer het truckje van ‘ik-hoor-je-wel-maar-doe-net-alsof-ik-aan-het-dromen-ben’.
“Dat je er niet echt gelukkig uit ziet, zenuwachtig?”� Hij keek me geamuseerd aan.
“Beetje misschien.”� Ik had geen zin om de schijn op te houden, mezelf zijn was al moeilijk genoeg. “Maar ik heb in ieder geval al een beroemd persoon ontmoet.”� Probeerde ik het gesprek een andere wending te geven.
Hij lachte. “Beroemd is veel gezegd. Ik zal blij zijn als ik het team haal. Bankwarmer spelen heb ik wel genoeg van gehad.”�
“Je staat in ieder geval verder dan mij.”� Ik grijnsde naar hem. “We zijn even oud en jij staat in het nationale elftal wat ons land moet verdedigen en ik ben een zielig studentje wat haar eindwerk over een voetbalploeg moet maken terwijl ik weinig van ken.”�
“En daarom ben ik er toch?”� Hij hief zijn hand op en maakte een gebaar naar zichzelf.
“True, maar ik val niet graag iemand lastig.”�
“Je moet het zelf weten.”� Hij haalde zijn schouders op.


Vermoeid liet ik me achterover op bed vallen.
“Kom op Emily, nu geen tijd om te rusten. Er is werk aan de winkel.”� Sprak ik mezelf moed in. Ik hees me terug recht en bleef voor een minuutje op de rand van het bed zitten. Ik had net half Berlijn doorgereden met Marcell om bij zijn huis te komen. Daarna zijn we even naar het trainingscomplex gewandeld waar we een vriend van hem tegen kwamen. Eerlijk gezegd weet ik zijn naam al niet meer, het is in ieder geval ook een Duitse voetballer. Aanvaller denk ik.
Ik zuchtte. Dat gaat nog wat worden met al die namen.
“Emily?”� Ik schrok op toen er op de door werd geklopt. Voordat hij kon binnen komen had ik de deur al open getrokken.
“Hè.”� Hij glimlachte vrolijk, “Ik heb hier wat handdoeken voor het geval dat je nog wil douchen.”� Hij liep langs me heen richting mijn bed waar hij de handdoeken weglegde.
“Of was je echt van plan zo naar de persconferentie te gaan?”� Hij wierp een blik op de open kast waar ik mijn kleren in had opgehangen.
“Bij nader inzien heb ik me toch maar bedacht. Maar bedankt voor de handdoeken.”� Ik ging weer op het uiteinde van mijn bed zitten.
“Ga je vanavond mee? Ik bedoel, ik weet niet of ik ’s avonds hier de weg alleen terug vind.”� Ik voelde me een beetje ongemakkelijk om me zo afhankelijk op te stellen ten opzichte van een bijna vreemde.
“Ja, ik kom ook en je kan wel mee rijden met ons hoor. Ik ga je niet te voet dat stuk laten lopen in het donker.”� Hij leunde nonchalant tegen de deurstijl.
“uhm. Ons?”� Vroeg ik verbaasd, “Wie rijd er nog mee?”�
“Mijn vriendin Sophia gaat ook mee.”�
Ik reageerde er eigenlijk niet echt op, een hoofdknikje misschien. Wat moet je er anders op zeggen.
Hij ging terug goed recht staan en maakte aanstalten om de deur uit te gaan.
“Half zeven rijden we door. Zo heb jij ook nog tijd om even met de bondscoach van Spanje te praten.”� Hij trok de deur achter zich dicht en ik hoorde voetstappen de trap af gaan.

Ik besloot om snel van deze kleren af te geraken en dumpte ze in de wasmand. Om zo naar een persconferentie te gaan zou ongehoord zijn. Misschien zou ik iets ongenaakbaarder lijken als ik me chique genoeg zou opkleden. Dan durft misschien gewoon niemand bij me in de buurt te komen.
Ik bekeek mezelf even in de spiegel. “Waar ben je toch mee bezig.”� Zuchtte ik tegen mijn evenbeeld, “Wees gewoon jezelf.”�
Snel besloot ik een berichtje naar Britt te sturen. Misschien dat zij mij een beetje gerust kon stellen.
Nadat dat gebeurd was sprong ik snel in de douche waar ik zorgvuldig mijn haren waste. Tot mijn schrik zag ik dat het al zes uur was toen ik me wilde afdrogen. Ik moest echt eens aan mijn tempo gaan werken want ik werd met de dag slomer.
Snel trok de lingerie aan die had klaar gelegd. Toen ik mijn haren wilde föhnen hoorde ik het berichtgeluidje van mijn telefoon.
‘You go girl! Je moet niet zenuwachtig zijn je gaat het geweldig doen! Ik moet morgen naar een trainingscomplex hier in München. (Ik mag op zijn minst nog dicht bij huis blijven.) Ik moet het Braziliaanse team begeleiden. Mijn Portugees was blijkbaar ook niet goed genoeg, haha. Laat je weten hoe het gegaan is? Love!’
Met een grote grijns begon ik mijn haren zorgvuldig uit te föhnen. Ik had me voor genomen om niet te overdrijven met make-up en kleding want dat hoort gewoon niet bij mij. Nadat mijn haar droog was nam ik twee plukken haar van voor en maakte ze samen vanachter vast met een klemmetje. Het zag er in ieder geval toch elegant uit. Make-up hield ik simpel, wat oogpotlood, mascara en lipgloss. Tevreden bekeek ik mezelf in de spiegel.
Ik liep de kamer terug in en mijn blik viel op de wekkerradio, nog vijf minuten.
Snel wurmde ik me in mijn zwarte strapless jurkje. Ik had hem hiervoor ooit één keer gedragen maar ik was totaal verliefd op dit stukje prachtwerk. Er zat een grote zwarte strik net onder mijn borsten en de rok bolde een beetje wat het een speelse aanblik gaf. Ik wilde mijn zwarte pumps nemen toen ik me op het laatste moment bedacht. Vandaag ga ik toch voor comfort en nam een paar elegante, zwarte ballerina die er perfect onder paste.
In zeven haasten trok ik mijn kamerdeur achter me dicht en hupte de trap af. Beneden hoorde ik Marcell met een vrouwen praten. Zijn vriendin was er blijkbaar al.
Ik liep het hoekje om en Marcell keek gelijk op. “Dit ziet er al een heel stuk beter uit, het staat je leuk.”� Zijn ogen gleden in een flits over me heen.
“Bedankt.”� Glimlachte ik vrolijk. Toen ik naar hem glimlachte viel me pas de persoon op die naast hem stond. Ze keek me vernietigend aan en maar twee woorden flitsten door mijn hoofd. Mislukte Barbie en kutwijf. Ja, het was haar ongetwijfeld.
Arrogant stak ze haar hand naar me uit, “Sophia.”� Ik nam haar hand net iets te bruut vast. “Emily. Of te wel het straatkind, zo noemen mensen me ook wel eens.”� Ik glimlachte breed, sarcastisch. Ik zag haar even verschrikt opkijken toen ze besefte dat ik het was. Ik schonk er geen aandacht aan.
“Kunnen we gaan?”� Ik draaide me naar Marcell die ons niet-begrijpend aankeek. Zonder op antwoord te wachten draaide ik me om en liep richting zijn auto.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.