FanFic.nl

Battlefield of love -Gerard Piqué-

~7. Being a gentlemen

Zelfzeker ging ik achter Vicente de kamer binnen. Fier stapte ik naast hem en liet snel mijn blik over de zaal glijden zonder eigenlijk echt te beseffen wie of wat er allemaal stond. Tot mijn verbazing was het immense lawaai, dat in de inkomhal zelfs te horen was, zo snel verdwenen dat ik er van schrok.
Oh, wat haatte ik dit.
Ik liet mijn ogen op Vicente rusten, die zelfvoldaan stond te grijnzen. Ik wist dat er nu vierentwintig paar ogen nieuwsgierig aan het gluren waren, maar uit voorzorgsmaatregelen bleef ik alleen naar Vicente kijken. Nog steeds niet wetend wie er in de zaal stond.
“Mannen, kunnen jullie allemaal even gaan zitten. Er moet nog wat besproken worden voordat de persconferentie begint.”� Een gerommel steeg op uit het zaaltje en hier en daar hoorde ik weer een lachje, mijn ogen nog steeds op een punt gefixeerd.
“Iker, kom even naar voor wil je.”� Vicentes stem verbrak het gerommel en schuifel van de stoelen. Een niet onknappe man van rond de vijfentwintig wurmde zich door de eerste rij stoelen. Geïnteresseerd bekeek ik hem, hoe hij in gracieuze passen richting ons liep en aan de andere kant van Vicente ging staan.
“Mannen kan het wat rustiger.”� Ik schrok op van zijn strenge stem die een drukpratend tweetal tot de orde riep. De twee mannen keken meteen allebei schaapachtig op. De eerste had schouderlang haar en een grijns op zijn gezicht die ik waarschijnlijk nooit zou kunnen vergeten. Het was me meteen duidelijk dat je beter met hem uitkijkt voordat je het doelwit van een grap wordt. De andere jongen had een kinderlijke aanblik, hij was de definitie van een babyface. De jongens hadden allebei al vrij snel door dat ik hen aankeek en lachte allebei breed. Vriendelijk, maar bescheiden glimlachte ik terug. Ik was niet van plan me hier te laten inpakken door de eerste de beste.
“Oké, eerst en vooral wil ik jullie voorstellen aan Emily Reavers.”� Ik zag dat binnen de halve seconde alle ogen in de zaal op mij gericht waren. Stressmomentje! Zelfzeker stak ik mijn hand omhoog als ‘hallo’ en glimlachte.
“Zij gaat de komende twee maanden veel bij ons in de buurt zijn en daarom wil ik ook van jullie allemaal-”� Vicente wierp zijn blik op een groepje mannen dat breed zat te grijnzen, waaronder ook de twee mannen van net. “En ik herhaal, van jullie allemaal een goede medewerking en geen tegenwerking.”�
De preek werd onderbroken door een klopje op de deur. Een nogal gestrest lijkende man stak zijn hoofd achter de deur uit.
“Meneer Del Bosque, het is tijd om te gaan.”� Waarop hij ook weer gelijk verdween.
“Oké, iedereen naar de zaal.”� Vicente klapte in zijn handen waarop er weer met stoelen werd schoven en iedereen richting de deur naast ons liep.
Een beetje onhandig bleef ik naast Vicente staan.
“Zenuwachtig zijn is nergens voor nodig hoor.”� Ik schrok op van de stem die vlak achter me vandaan kwam.
“Ik ben niet zenuwachtig.”� Glimlachte ik naar de man die de kapitein van het team moest zijn.
“Als jij het zegt.”� Met een grote grijns ging hij voor me staan.
“Iker.”� Glimlachte hij en stak galant zijn hand uit. “Zal ik u naar de zaal begeleiden.”� Ik zag hem op zijn lip bijten om zijn lach in te houden. Oké, het was meteen duidelijk dat ik op de proef gesteld zou worden.
“Graag.”� Grijnsde ik en haakte mijn arm in de zijne.
“Waaraan hebben we jou komst eigenlijk te danken?”� Vroeg hij terwijl we naar de perszaal liepen.
“Opdracht voor school, jammer genoeg.”� Mompelde ik. Hij lachte, “Vast niet hetgeen wat je gewild had.”�
“Je kent me al goed, meneer ‘ik-ken-je-achternaam-niet’”� Grijnsde ik en gaf en een stomp met mijn heup.
“Jufrouw Reavers, ik ben zwaar teleurgesteld in u onwetendheid. Casillas is de naam.”� Hij keek me verbaasd aan en gaf me daarna met een grote grijns een duw terug met zijn heup.
“hè!”� Gilde ik verontwaardigd. Ik zag een paar mannen nieuwsgierig omkijken.
“Watch the clothes!”� grijnsde ik waarop ik met een arrogant, opgeheven hoofd verder liep naar het groepje mannen dat daar ons tafereel stond te bekijken. Ik herkende de babyface van net, hij lachte breed toen hij merkte dat ik naar hun kwam lopen. Vlak toen ik voor hem was sloeg ik af naar de persoon die naast hem stond.
“Beste heer, zou u zo vriendelijk willen zijn om de taak van u ploegmaat over te willen nemen zodat ik mij veilig richting de persconferentie kan begeven.”� Vroeg ik hem met een bekakte stem terwijl hij me vreemd, met grote ogen aankeek.
Een dramatische ‘nee’ kwam van achter me en ik moest lachen toen Iker achter me op zijn knieën neerviel.
“Alsjeblieft Emily laat mij je begeleiden. Ik ben veel beter dan die kneus van een David.”� Smeekte Iker waarop een verontwaardigde ‘hè’ uit de mond van de man voor mij klonk. “Ik ben geen kneus.”� Klonk het ineens heel zielig en ik kon niet anders dan lachen.
“Oké, weetje wat. Ik loop wel zelf.”� Lachte ik nog steeds en zette een paar stappen achteruit, zonder er bij na te denken dat Iker nog steeds op zijn knieën achter mij zat.
Voordat ik het besefte duikelde ik achterover maar tot mijn verwondering raakte ik de grond niet. Ik had mijn ogen strak dichtgeknepen als reactie op mijn val. Ik voelde twee handen die me terug recht trokken. Voorzichtig deed ik één oog open.
“Leef ik nog?”� piepte ik over-dramatisch. Er klonk gelach rond me. Dat is het enige wat ik hoorde want mijn ogen waren vastgezogen aan een paar helder blauwe ogen. “hè.”� Mompelde de eigenaar van de ogen en handen. Ik voelde een warme gloed over me heen gaan. “hè.”� Mompelde ik verlegen terug. Zijn gezicht was zo dicht bij. Zijn neus raakte bijna de mijne.
“mannen alsjeblieft! Hoe staan jullie er nu weer bij. Opschieten zei ik toch, of was ik misschien niet duidelijk!”� Ik schrok op van de strenge stem van Vicente.
“Sorry coach.”� Mompelde Iker die weer recht krabbelde.
De jongen die mij vast had -je kon hem nog niet echt een man noemen, hij zou zeker niet veel ouder zijn als mij- liet mij terug los en ik wankelde even. Voorzichtig trok ik mijn jurkje recht.
“Bedankt”� mompelde ik zonder hem aan te kijken.
“Gerard, hoe zit het? Ben jij ook nog van plan om te komen?”� Vicente stond in de deuropening en hield de deur open.
“Emily?”� Hij keek mij ook vragend aan.
“Coming.”� Antwoordde ik een beetje gegeneerd en liep de zaal in, achter de rest aan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.