FanFic.nl

Battlefield of love -Gerard Piqué-

~8. Better start running

Ik werd wakker van een straaltje zonlicht dat door de gordijnen was gesnapt en precies op mijn gezicht scheen. Ik trapte de deken een stukje van mijn lijf en rok me tevreden uit. Gisteren was beter verlopen dan verwacht. De mannen waren aardig en de coach viel ook goed mee. Ik was een beetje bang dat ik met mijn actie meteen een slechte indruk gemaakt zou hebben maar hij kon er wel mee lachen. Hij was waarschijnlijk wel meer gewend.
De persconferentie zelf was gewoonweg saai. Ik wist de helft van de tijd niet eens waar ze over spraken, al die voetbaltermen.
Ik voelde mijn maag samentrekken waarna een gerommel klonk.
“Etenstijd”� grijnsde ik en sprong zowat uit mijn bed. Ik nam de moeite niet om me aan te kleden en ging in mijn slaapoutfit naar beneden.
Er kwamen stemmen uit de keuken, Barbie en Ken waren dus ook al wakker.
Ja inderdaad, gisteren avond is Barbie blijven slapen.
Nachtelijk lawaai? Check.
"Goedemorgen." zei ik vrolijk terwijl ik de keuken in liep. Marcell en Sophia stonden aan het aanrecht te praten.
"Goedemorgen." glimlachte Marcell toen ik aan tafel ging zitten. "Goed geslapen?" Ik wilde antwoorden toen Sophia me onderbrak.
"Toch niet te veel last van ons gehad?" vroeg ze honend waarop ze een poeslieve blik op Marcell wierp en hem overdreven een kus op zijn mond drukte. Ik pakte een boterham en smeerde er boter op.
"Hoe kom je daar bij." glimlachte ik naar Sophia, "Ik heb geslapen als een roosje." Ik zag Sophia me geïrriteerd aankijken. Ongestoord nam ik de hagelslag en belegde mijn boterham.
“Moeten jullie niet eten?" vroeg ik verbaast waarna ik een hap brood in mijn mond propte.
"Ik eet niet 's ochtends." snauwde Barbie me toe, "Zeker niet zo'n caloriebom." waarop ze chagrijnig naar het pak hagelslag wees.
"Ontbijten is nochtans gezond. Zorgt ervoor dat stofwisseling op gang komt, en eerlijk gezegd zien jullie er wel uit alsof jullie wat extra energie kunnen gebruiken." grijnsde ik en stak het laatste stukje brood in mijn mond.
“En nu ga ik er maar snel vandoor voordat ik te laat kom." Ik had nog wel even tijd maar ik had geen zin om nog een minuut langer met Sophia in de keuken door te brengen. Mijn overmaatse vrolijkheid irriteerde haar duidelijk en ik wilde er vandoor voordat de bom zou barsten. Ik stond op en zag Marcell met een grote grijns achter een chagrijnige Sophia staan.
"Tot straks." zwaaide hij waarna Sophia zich net een ruk naar hem omdraaide. Wegwezen, dacht ik bij mezelf en liep snel de trap op om me om te kleden. Het gebekvecht en gesnauw, van Sophia's kant dan, was tot boven te horen. Snel borstelde ik mijn haren, deed wat mascara op en trok daarna kleren uit de kast. Een vrolijk bloemenrokje en een zwart T-shirt met pofmouwtjes. Als schoenen trok ik weer snel mijn zwarte ballerina’s aan.

De weg naar het trainingscomplex leek korter dan gisteren maar dat kwam waarschijnlijk door mijn goed humeur en de zon die volop zijn werk deed.
Behoedzaam duwde ik de zware deur van het complex open. De frisse lucht binnen in het complex zorgde ervoor dat ik vrij wel meteen kippenvel op mijn blote armen kreeg. Ik wandelde de inkomhal door waar het verdacht stil was. Alleen aan de balie zat de vrouw van gisteren. Om problemen te vermijden zocht ik mijn toegangspasje in mijn tas en liep richting de vrouw.
“Ik ken je nog wel.”� Zei ze ineens vrolijk, “loop maar door.”� Ik schrok een beetje van haar vriendelijkheid wat het totale tegenovergestelde van gisteren was.
“Bedankt.”� Glimlachte ik en liep richting de geblindeerde deur die toegang gaf tot de trainingsvelden.
Ik werd meteen verblind door de zon toen ik naar buiten stapte.
“hè chica.”� Riep er iemand mij toe en het duurde even voor ik kon zien wie er op me af kwam lopen.
“Hè Xaav.”� Grijnsde ik en stond er een beetje ongemakkelijk bij. Voor mij was het dood normaal dat als ik bekende tegen kwam dat ik hem of haar een kus op de wang gaf of een knuffel.
“Oké. Dit is vreemd. Ik ken je nog maar net maar toch.”� Grijnsde Xavi die ook een beetje ongemakkelijk stond te draaien. Ik had gisteren een tijdje met Xavi zitten praten wat me goed bevallen was. Hij was eigenlijk een van de weinige waar ik al diepgaandere gesprekken mee had gehad.
“Dan ben ik toch niet de enige die er zo over denkt.”� Lachte ik en ik gaf hem een knuffel. Hij moest lachen.
“Het hoort echt niet dat je zo groot bent, Emily. Ik ga me helemaal klein voelen zo.”� Grijnsde hij terwijl ik naar achter stapte. Ik gaf hem een stomp tegen zijn schouder en we liepen samen verder naar het veld.
“Wie we daar hebben.”� Hoorde ik David Villa me toe roepen en zwaaide richting het groepje mannen dat al op het veld stond.
“Dat jij nog durft te komen.”� Grijnsde Iker die naar me toe kwam lopen. “Mij gisteren zo laten staan.”�
“Moet ik dan bang zijn?”� Vroeg ik sarcastisch wat hem blijkbaar niet aanstond.
“Misschien wel.”� En hij wenkte naar de rest die achter hem stonden. “Groepsknuffel!”� Riep hij met een grote lach op zijn gezicht en ik zag een stuk of tien mannen op me afstormen.
“Oh god.”� Zei ik met open mond toen ik de kudde gekken op me af zag stormen.
Ik gooide snel mijn tas weg en zette het zelf op een lopen. Ik liep dwars het veld over toen ik Iker zielig hoorde roepen: “hè dat is niet eerlijk!”�
Toen ik omkeek merkte ik dat al meer dan de helft gestopt was en dat er nu nog maar twee achter me aan liepen waaronder een door het dolle henen David, die steeds dichter bij kwam en Fernando Torres die op een iets grotere afstand volgde. Ik voelde een lachstuip opkomen. “Help Xaav!”� Gilde ik over het veld waarop hij schaapachtig naar me zwaaide.
Toen ik aan de andere kant van het veld kwam besloot ik om te stoppen want ik kon het lachen niet mee binnenhouden. Ik draaide me om en zag David met een oerkreet op me afkomen. Droogjes stapte ik opzij waardoor hij naast me op de grond belanden. Een gedempte ‘oef’ kwam uit zijn mond waarop ik mijn lach onmogelijk nog kon inhouden. Ik liet me in het gras vallen en stikte zowat in mijn lach. Vijf meter verder zag ik Fernando ook helemaal neergaan en het lachsalvo van de anderen was ook duidelijk tot hier te horen.
“David toch.”� Lachte ik nog steeds terwijl ik me naar hem toe boog en hem een klopje op zijn rug gaf. Hij moest lachen met zichzelf.
“Je bent verdomd snel.”� Grijnsde hij.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.