FanFic.nl

Battlefield of love -Gerard Piqué-

~9. Jealous Feelings

Lachend bekeek ik met Cesc het tafereel van een hysterische David die achter een giechelende Emily aanliep en Fernando die wat achterop hobbelde.
“Ze is echt snel.”� Grijnsde ik terwijl ik me achteruit liet zakken in een stoeltje op de tribune.
“Inderdaad, als David haar bijna niet kan bijhouden. Wat moet het dan wel niet met jou zijn met je lompe, grote lijf.”� Grijnsde Cesc en ik gaf hem een duw zodat hij bijna van het stoeltje viel.
“Ik loop toch niet als een idioot achter haar aan?”� Ik keek op toen ik gelach van beneden op het veld hoorde komen.
“David waagt tenminste zijn kans.”� Zei Cesc duidelijk met een bijbedoeling terwijl hij opstond om naar de rest toe te lopen.
“David heeft Olaya.”� Zei ik wat nors terwijl ik achter hem aan de trappen af liep.
“Je moet toegeven, ze is niet mis.”� Cesc draaide zich met een brede grijns om.
“En jij hebt Anna.”� Grijnsde ik terug. Ik nam hem bij zijn schouders, draaide hem om en duwde hem verder de trap af. Hij huppelde een paar trappen sneller naar beneden dan mij. Met voorbedachten rade.
“En jij dan, redder in nood. Waag je kans.”� Riep hij net iets te hard achterom. Ik trapte hem lachend achterna terwijl hij sneller de trappen af huppelde, overdreven huppelde. Ik zag een paar mensen van beneden een blik op mij werpen en toen op het drietal dat van de andere kant terug kwam lopen.
Sergio keek me met pretoogjes aan en wiebelde een keer met zijn wenkbrauwen.
Ik keek hem met samengeknepen ogen aan en haalde mijn vinger over mijn keel, als teken dat hij zijn mond moest houden of hij eraan ging.
Hij grijnsde breed en stak zijn handen onschuldig de lucht in.

De training ging er rustig aan toe. Het was duidelijk dat niet iedereen al helemaal terug hersteld was van de lange vlucht en van de alcohol op de afterparty gisteren.
Ik had problemen om me te concentreren. Ik was benieuwd wat Emily op de tribune aan het doen was. De ene keer was ze druk aan het schrijven, daarna lachte ze met Iker die haar een handkus toewierp, ze beet weer op het topje van haar pen, weer schrijven, ze zwaaide met een grote glimlach naar David die overdreven vrolijk naar haar zwaaide. Een pijnlijke steek schoot door mijn borst. Was ik jaloers?
Sergio en Cesc wierpen me heel de tijd schuine blikken toe en maakte niet-veelzeggende gebaren. Stelletje idioten.

Het fluitsignaal van Vicente weerklonk over het veld. Iedereen liep afgepeigerd richting de tribune om hun spullen te pakken. Sommige gingen meteen naar hun kamer, andere gingen douchen in de kleedkamer.
Net toen ik samen met Cesc aanstalten wilde maken om naar onze kamers te gaan werden we terug geroepen door Vicente. “Jongens, kunnen jullie even blijven.”�
Ik wierp een blik op Cesc die zijn schouders ophaalde.
“Emily heeft wat hulp nodig met haar werk.”� In mijn ooghoeken zag ik Cesc met een veelbelovende grijns naar mij kijken, maar ik kon mijn ogen niet van Emily houden. Ze stond verlegen te lachen achter Vicente.
“Geen probleem. Wij helpen wel. Toch, Gery?”� Zei Cesc vrolijk waarop hij mij een elleboogstoot gaf.
Ik knikte met een glimlach maar hield mijn lippen stijf op elkaar waarna ik weer met samengeknepen ogen op Cesc neer keek. Hij stond er schaapachtig bij.
“Jij kunt haar nu wel even helpen, hè Gerard. Ik had aan Anna beloofd dat ze langs kon komen en als ik dat zou afzeggen.”� Hij zwaaide mijn zijn hand langs zijn oor en vetrok zijn gezicht. “Je kent haar.”�
Ik had geen tijd om te antwoorden want meneer Fabregas liep al weg samen met Vicente. Ik keek hem vies achterna.
“Sorry.”� Mompelde Emily die duidelijk mijn reactie opmerkte. “Ik wil je niet tot last zijn. Ik kan wel kijken of ik het zelf op kan lossen.”�
Voor het tot me doordrong liep ze me voorbij.
“hè, wacht.”� Als in een reflex nam ik haar arm vast. “Ik wil je graag helpen.”� Het kwam er wat onhandig uit.
“Zeker? Ik bedoel-”�
“Heel zeker.”� Glimlachte ik waardoor ze zich leek te ontspannen.
Ik trok voorzichtig mijn hand terug toen ik besefte dat ik haar arm nog vast had.
“Je hebt het koud.”� Constateerde ik droogjes. Ze keek me met een opgetrokken wenkbrauw aan.
“Uh, ik bedoel, je arm is koud.”� En ik wees naar het kippenvel op haar arm.
“Ja, vest vergeten. Naja, niet vergeten ik dacht gewoon dat het niet nodig was maar ik was vergeten dat een voetbalstadion ook een schaduwkant heeft.”� Lachte ze en ging op het stoeltje naast haar boeken zitten.
“Dat is inderdaad niet slim.”� Grijnsde ik. Ik ritste mijn tas open en haalde mijn trainingsvest eruit.
“Hier. Hij is vast wel te groot maar hij is schoon gewassen.”� Ik zag haar wangen wat verkleuren toen ik haar mijn vest toewiep. Oké, dit is misschien een beetje vreemd maar ze heeft het gewoon koud. Ik kan haar toch geen kou laten lijden.
Dankbaar hing ze de vest rond haar schouders.
“Veel beter.”� Lachte ze. Ze sloeg haar benen over elkaar en klemde haar armen er rond.
Ik liet me naast haar in een stoeltje zakken.
“Is het veel wat je moet doen?”� Vroeg ik om maar terug op het oorspronkelijke doel van dit gesprek te komen.
“Best wel. Ik voel me echt zo dom dat ik het niet zelf kan en dat ik jullie hulp moet vragen.”� Zuchtte ze.
“Is dat niet een beetje het doel van de opdracht?”�
“Ja oké, je hebt gelijk maar dan nog wil ik zoveel mogelijk alleen doen. Ik ben graag zelfstandig.”� Grijnsde ze.
“Dan weten we dat ook weer. Want ja jij kan mij googelen maar ik weet nu nog niets van je.”� Ik wist dat ik me op glad ijs begaf maar ik was nieuwsgierig naar haar antwoord.
“Ik heb je nog niet opzocht.”� Lachte ze, “Ik hou niet zo van vooroordelen.”�
Ik moest lachen met de zelfzekerheid waarmee ze haar standpunt duidelijk maakte.
“Maar als het zo veel is stel ik voor dat we een andere keer afspreken?”� Vroeg ik voorzichtig. “Ik bedoel, ik stink waarschijnlijk uur in de wind van de training en jij hebt het koud.”�
“De koude is al veel beter hoor en van de stank heb ik nog niet zoveel gemerkt maar ik snap dat je wilt gaan douche.”� Grijnsde ze. “Misschien kan ik vanavond terug komen?”�
Ik hoorde maar half meer wat ze zei. Ik bestudeerde haar enkel van haar rechtervoet die wat blauw leek te worden.
“Je enkel wordt blauw.”� Zei ik zonder antwoord te geven op haar vraag van net.
Ik zag haar meteen verschrikt opkijken.
“Ow, dat zal wel van de koude zijn.”� Zei ze wat ongemakkelijk en zette haar beide benen weer op de grond.
“Nee serieus, hij is ook wat dikker dan de andere.”� Ging ik verder terwijl ik recht ging staan om het beter te kunnen zien. “Heb je je daarstraks zeer gedaan tijdens dat lopen met David?”�
“Nee, er is niet gebeurt en het doet niet eens pijn.”� Ik zag dat ze een glimlach op haar gezicht probeerde te krijgen. “Ik ben gewoon niet mee gewend om te sporten.”�
Ze ging rechtstaan zodat ik wel naar haar gezicht moest kijken in plaats van haar enkel. Ik zweer dat ik voor een seconde een pijnscheut over haar gezicht zag gaan toen ze rechtstond.
“Ik ga maar eens.”� Zei ze snel terwijl ze al richting de deur van het complex liep.
“vanavond acht uur!”� Riep ik haar achterna, “tot straks.”�
Ze zwaaide nog even voordat ze door de deur ging.
Ik liet me weer op een stoeltje zakken.
“Vreemde situatie.”� Mompelde ik bij mezelf. Waarom deed ze zo vreemd over haar enkel? Een klein kind zou gezien hebben dat het er echt niet gezond uit zag.
Hoofdschuddend nam ik mijn tas en zwierde hem over mijn schouder.
Een douche zou deugd doen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.