FanFic.nl

Battlefield of love -Gerard Piqué-

~10. Bad dreams

“Fuck.”�
Met tranen in mijn ogen steunde ik tegen de gevel van een huis. Ik moest nog de hoek om en dan was ik thuis.
Ik rechte mijn rug weer en probeerde al mankend de laatste honderd meter te overbruggen. Ik proefde bloed in mijn mond. Ik beet te hard op mijn lip bijten om niet aan de pijn te moeten denken.
Toen ik de voordeur opende zag ik Marcell de trap afkomen. Hij was druk bezig met zijn haar droog te wrijven.
“Hè, ben je al terug.”� Zei hij vrolijk totdat hij mijn verbeten gezicht zag.
Ik ging snel op twee benen staan.
“Auw.”� Siste ik en liet mijn gewicht op mijn linkerbeen steunen. “Ja, de training was wat vroeger gedaan vandaag.”� Probeerde ik verder te praten alsof er niet aan de hand was.
“Wat heb je gedaan?”� Hij trok een wenkbrauw op.
“Niets.”� Zei ik snel. Ik liep zo normaal mogelijk naar de keuken maar bij elke stap voelde ik meer tranen in mijn ogen springen.
“Dat ziet er niet uit als niets.”� Hij liep achter me aan en ging fronsend tegenover me zitten.
Ik negeerde zijn opmerking. Ik besloot om naar mijn kamer te gaan. Als ik hier nog lang voor hem zou blijven zitten dan zou ik ongetwijfeld de pijn niet meer kunnen verbijten.
“Ik ga maar even naar boven. Ik ben toch nog wat moe en ik moet vanavond terug naar het complex.”� Ik klemde mijn tanden op elkaar en liep naar de koelkast. Ik nam een flesje water en ongezien, of in ieder geval dat hoopte ik, een ijszak. Die propte ik in de zak van de trainingsvest van Gerard die ik was vergeten terug te geven.
Ik draaide me om en glimlachte nog even naar Marcell, die nog steeds aan de tafel zat, voordat ik richting de trap liep. Hij keek me nog steeds met dezelfde frons aan.
Toen ik aan de trap kwam leunde ik met mijn beide armen op de trapleuning. Mijn hoofd liet ik geslagen tussen mijn schouders hangen terwijl dat een eerste traan zijn weg over mijn wang vond.
Ik schrok op toen ik een arm in mijn knieholte voelde. Voor ik het wist werd ik van de grond getild en als in een reflex greep ik me vast.
Ik keek Marcell verbaasd met traanogen aan. Hij zei helemaal niets, hij glimlachte alleen en knikte alleen even.
Alsof hij wilde zeggen ‘Het is al goed.’
Hij deed een beetje onhandig de deur van mijn kamer open en zette me neer op mijn bed. Ik keek hem nog steeds met grote ogen van verbazing aan.
“Slaaplekker.”� Zijn lippen vertrokken zich in een klein glimlachje. “Vergeet het ijs niet.”� Hij wees naar de natte plek die zich ondertussen gevormd had op het vestje.
Ik wilde wat antwoorden maar hij was al verdwenen.
Ik wreef even met mijn hand door mijn ogen toen ik besefte dat heel mijn gezicht nat was.
Gefrustreerd trok ik mijn ballerina’s uit en trok net iets te hard aan mijn zere voet waarop er nog meer tranen in mijn ogen sprongen. Ik gooide de schoenen met een rotvaart tegen mijn klerenkast en drukte de ijszak op mijn enkel.
Ik wilde dit niet nog een keer. Om dit alles één keer door te moeten maken was al meer dan genoeg geweest.
Één verkeerde beweging had me een jaar geleden een deel van mijn leven gekost.
Ik was mijn grootste liefde en passie verloren door een zwakke enkel.
Vermoeid liet ik me achterover vallen en sloot mijn ogen.
Ik voelde nog steeds tranen langs mijn ogenhoeken naar de buitenkant van mijn gezicht glijden.

“Emily, tenen strekken.”�
Verwoed probeerde ik mezelf nog verder uit te rekken.
“Goed. Je bent er klaar voor, je kan het podium op.”�
Ik stond recht en sprong een paar keer om mijn spieren warm te houden. Met lange halen huppelde ik richten de coulissen.
“Volgende kandidate voor de nationale titel. Emily reavers, the Royal academy of dance in Londen.”�
Met een grote glimlach liep ik het podium op.
Bij het ingaan van de eerste klanken van de muziek bewoog ik geleidelijk mee. Mijn lichaam wist perfect wat het moest doen.
Een applaus weerklonk uit de zaal bij het perfect beëindigen van mijn eerste sprong. Ik voelde de glimlach op mijn gezicht steeds groter worden.
Ik voelde me gelukkig.
Ik stond aan de ene kant van het podium en maakte me klaar voor mijn laatste en meest indrukwekkende sprong.
De afzet was goed en het voelde alsof ik zweefde. Mijn rechterbeen maakte zicht klaar om mijn sprong op te vangen maar bij de aanraking met de grond voelde ik een pijnscheut door heel mijn lichaam schieten.
Met een knal kwam ik op de grond. Mijn enkel lag op een onnatuurlijke manier gebogen maar dat interesseerde me niet. Het enige wat mijn aandacht trok waren de lachende gezichten in de zaal. Mijn ouders, broertje en zusje op de eerste rij.
De weerklank van het honende gelach was het verschrikkelijkste geluid wat ik ooit gehoord had.
Tranen liepen over mijn wangen en ik hinkelde zo snel als ik kon het podium af, recht in de armen van iemand die alles langs de zijlijn had bekeken.
Verschrikt keek ik omhoog.
“Gerard?”� vroeg ik verbaasd.
Hij zei niets, hij keek me alleen maar aan.
“Wat is er?”� piepte ik terwijl er nog steeds tranen mijn ogen verlieten.
“Je hebt gefaalt.”� Zijn stem klonk kil. Koude rillingen liepen over mijn rug.
“Maar-”� ik wilde mezelf verdedigen maar werd bruut weggeduwd en belande een meter verder op de grond.
“Je bent een verliezer, Emily. Een nietsnut. Hoe heb je ooit kunnen denken dat je wat zou kunnen bereiken. Bekijk jezelf nu eens.”�
Hij kwam woest op me aflopen, verwoed schuifelde ik achteruit en botste met mijn hoofd tegen iets aan.

Naar ademhappend schrok ik wakker. Mijn kussen was drijfnat.
Mijn enkel nog steeds blauw.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.