FanFic.nl

Battlefield of love -Gerard Piqué-

~11. Je vis pour elle

De twee dagen daarop bracht ik in bed door. Ik was diezelfde avond was ik met koorts wakker geworden en sindsdien ging het niet veel beter. Marcell had me tegen mijn zin terug verplicht om bed in te gaan. Ik weet dat hij het goed bedoelde allemaal, maar ik voelde me bemoederd. Hij had een bericht, met de boodschap dat ik ziek was, voor de coach achtergelaten aan de balie van het complex.
Deze avond ging ik voor het eerst terug naar de jongens. Ze hadden samen met de Italianen en Portugezen die ook in het complex sliepen een feestje ter plaatse georganiseerd.
Het vreemde was dat nu, na twee dagen, ik terug even zenuwachtig was als eerst. De jongens hebben me elke dag wel een paar keek gebeld, wat mijn dag opvrolijkte. Maar toch kon ik me hun gezicht niet meer voor ogen halen en was ik nerveus om ze in levende lijven terug te zien.
Diezelfde avond had Gerard nog gebeld om te vragen hoe het ging. We hebben een uur lopen praten over de meest onzinnige dingen. Op de achtergrond werd er me af en toe wat toegeschreeuwd door de rest. De ochtend erop was Cesc aan de beurt die zo nodig moest melden dat ze looptraining gingen doen. Lekker interessant? Het is dat je me daarvoor moet wakker bellen.
Fernando, Iker en David hadden ook nog gebeld. David had ik moeten onderbreken omdat mijn maaginhoud daar anders overdacht. Gíªnant.
Maar meest van al was ik blij toen Gerard deze ochtend weer belde. Mijn hart had ongewild een slag overgeslagen toen zijn naam op het schermpje was verschenen.

Lachend liep ik met Marcell over straat richting het trainingscomplex. Sophia was -gelukkig- ook ziek geworden waardoor ze niet mee kon. Ik had Marcell eindelijk eens voor mezelf zodat we elkaar beter konden leren kennen.
Wie liepen elkaar wat te koeioneren en om niet meer gepord te worden door hem liep achterwaarts voor hem uit. Voor zolang ik niet zou vallen.
“Geel is echt zo passé.”� Hij maakte een gayhandje en gebaarde naar mijn jurkje. Ik keek hem met grote ogen aan.
“Waar the hell kwam dat vandaan?”� lachte ik maar hij negeerde mijn opmerking.
“Hmm, nou ja ik moet eerlijk zijn. In combinatie met alles wat je aan heb gaat het wel.”� Hij keek me keurend aan.
“Het gaat wel?”� Ik ging beledigd, met mijn handen in mijn zij, voor hem staan.
Zonder enig ongemak bekeek hij mij nog eens van kop tot teen.
Ik had een geel strapless jurkje aan wat net boven mijn knieën kwam. Mijn haren had ik netjes opgestoken. Als schoenen had ik mijn bruine laarsjes aan. Normaal gezien zou ik hakken aangedaan hebben maar ik had mijn steunverband aan en ik wilde niet dat iemand het zou merken. Ik had geluk dat ik thuis nog snel die spullen, waaronder het verband en zalf, in mijn koffer had gegooid.
Marcell stond me nog steeds met een vreemde blik aan te kijken zonder te verblikken of te verblozen.
“Rotzak.”� Grijnsde ik en gaf hem een duw tegen zijn schouder.

“Jongens! Emily is terug!”� David kwam met grof geweld op me aflopen en voordat ik wat kon doen werd ik over zijn schouder gegooid.
“Da-avid!”� lachte ik en klopte op zijn rug dat hij me neer moest zetten. “Ik draag een jurk hoor!”�
“Jammer dan.”� Grijnsde hij en liep met mij over zijn schouder naar de rest terug.
“David zet haar neer.”� Ik hief mijn hoofd wat op om te kijken wie dat het zei.
“hè Fernando.”� Grijnsde ik. “Kan je misschien even helpen? Dit is alles behalve galant.”� Voordat ik uitgesproken was voelde ik handen rond mijn middel en gleed terug over Davids schouder.
“Gerard.”� Lachte ik en gaf hem een knuffel zonder er maar bij na te denken.
“hey.”� Hij glimlachte en legde zijn vingers onder mijn kin om me beter te kunnen bekijken. “Helemaal terug beter?”�
Voordat ik kon antwoorden sloeg Cesc Gerards hand weg.
“Geen tijd voor flauw gedoe, het is feest!”� Hij liep tussen ons door en hobbelde met nodige slalommen de dansende menigte in.
“Dat ziet eruit of hij al genoeg opheeft.”� Grijnsde ik en vleide me tussen David en Gerard in. Ik sloeg bij ieders een arm rond hun middel.
“Hij kan gewoon niets hebben die jongen.”� lachte David met een dubbele tong. Ik keek hem even met een opgetrokken wenkbrauw aan waarna ik mijn blik omhoog naar Gerard wierp. Hij maakte een gebaar alsof hij dronk en ik wist genoeg.
Het viel van te voren wel te voorspellen, profvoetballer en alcohol. Dat kon nooit goed komen.
Ikzelf voelde me echt extreem euforisch om tussen al deze Spaanse vreugde te staan. Ik voelde me sinds lange tijd weer mijn oude zelf.
Fernando kwam weer naar ons toelopen met rood aangelopen wangen. “Wat staan jullie hier nou eigenlijk nog. Bang dat ik jullie allemaal versla met mijn danskunsten.”� Hij maakte een zwaar mislukte pirouette waarbij hij bijna over zijn eigen voeten struikelde. Voordat hij goed en wel rechtstond had ik zijn hand al vast, om hem deels recht te houden, en trok hem mee de menigte in. Mijn andere hand had het hemd van Gerard vast die ook gedwongen was om mee te gaan als hij niet zou willen dat ik straks alleen zijn hemd nog vast had.

De uren en de alcohol vlogen voorbij. Zelf besloot ik om zoveel mogelijk van de geestrijke dranken af te blijven. Ik was bang dat door mijn ziek zijn straks mijn maaginhoud hier misschien de vloer zou sieren.
Na een tijdje had heel de dansvloer al gezien en heel het elftal al met een dansje vereerd.
Net buiten de drukte zag ik Gerard staan die me wenkte. Al dansend wurmde ik tussen de bezopen voetballers door.
Half struikelend kwam ik lachend de dansvloer af. Hij stak zijn arm uit zodat ik mezelf tegen kon houden.
“Rustig aan hé. Je moet nog langer mee dan vandaag.”� Hij nam mijn hand en liet me een pirouette draaien.
“Je ziet er leuk uit.”� Ik dacht dat ik zijn wangen, die al rood waren van de warmte, net iets meer kleur zag krijgen.
“Bedankt.”� Ik durfde hem niet in zijn ogen te kijken.
“Ik wilde vragen of je even mee naar buiten gaat. Ik sterf hier van de warmte en jij ziet eruit alsof je ook wel wat frisse lucht kan gebruiken.”�
Ik had geen zin om boven de muziek uit te roepen dus nam zijn hand vast en sleurde hem mee naar buiten.
Buiten liet ik mij languit in het gras van een trainingsveld vallen. De frisse wind streelde mijn oververhitte huid en ik voelde en rilling over mijn lijf gaan.
Met een bonk liet Gerard zich ook vallen en ik moest lachen omdat hij het zo lomp deed.
“Lach me niet uit.”� Grijnsde hij en gaf me een por in mijn zij.
“Sorry.”� Glimlachte ik poeslief en draaide me op zijn zij naar hem toe.
“Oké vooruit dan.”� Hij glimlachte maar zijn gezicht werd al snel serieus. Hij haalde een pluk haar van mijn wang die de wind in mijn gezicht had geblazen. Zonder succes, hij vloog binnen de halve minuut weer in mijn gezicht.
“Heeft je mama je nooit geleerd dat het hopeloos is om te concurreren met elementen van de aarde.”� Ik grijnsde en blies zelf met nog minder succes de pluk weer uit mijn ogen.
“Ik laat me niet zo makkelijk kennen.”� Glimlachte hij en nam de pluk weer tussen zijn vingers. “Ik houd hem wel gewoon vast.”� Ik hief mijn hoofd op zodat hij hem weer achter mijn oor kon stoppen. Hij liet zijn hand onder mijn hoofd liggen. Ik voelde tintelingen op de plaats waar zijn hand lag die zich door heel mijn lichaam verspreidden om samen te komen in mijn buik.
Ik nam de pols van dat hand vast en zag hem even verschrikt en betrapt opkijken. Ik liet mijn vingers over de binnenkant van zijn onderarm glijden en glimlachte even naar hem. De paniek leek gelijk weer weg te trekken en ik kreeg een oogverblindende glimlach terug.
Ik sloot even mijn ogen en probeerde dit moment van innig geluk zo goed mogelijk in mijn geheugen weg te stoppen.
“Gerard?”� Ik opende mijn ogen even en zag dat die van hem gesloten waren. Zijn lippen krulde in een glimlachje.
“Hmm.”� Mompelde hij.
Ik beet even op mijn lip. “Nee laat maar.”�
“Oké.”� Ik sloot mijn ogen weer totdat ik bekende tonen van binnen naar buiten hoorde dwarrelen.
“Oh.”� Ik schoot meteen recht.
“Huh? Wat is er?”� Gerard zat ook meteen recht een keek me vragend aan.
“Dit liedje. Veel herinneringen maar ik krijg er nog steeds kippenvel van.”� Ik wreef even over mijn blote armen.
“Ik ken het niet denk ik.”� Ik hoorde het hem twijfelend uitbrengen. “Wat is het?”�
“Vivo per lei van Andrea Bocelli en een Franse zangeres.”� Ik keek hem even aan. “Toch wel eens van Andrea Bocelli gehoord?”�
“Wel eens van gehoord, ja. Maar meer ook niet, sorry.”� Hij keek me verontschuldigend aan.
“Is wel normaal denk ik. Het is niet het soort muziek dat een doordeweekse jongere luistert en het is bovendien Italiaans”� Ik liet de tonen en het gezang mijn oren vullen terwijl ik naar binnen staarde.
Het was een tijdje stil.
“Waar zingen ze over?”� Ik zag dat Gerard mee naar binnen, in het niets, zat te staren.
“Hij zingt over een meisje wat hij ooit ontmoet heeft. Vanaf het eerste moment dat hij haar zag was hij helemaal weg van haar. Hij zweert aan zichzelf dat hij voor altijd voor haar gaat zorgen, ook al gaat dit ten koste van zijn geluk. Zij is diegene die hem de zin van het leven heeft laten gezien. Ze was zijn muse.”� Ik keek hem even aan, hij leek diep in gedachten verzonken.
“Heftig.”� Mompelde hij. “Maar mooi.”�
“Inderdaad.”� Ik richtte mijn blik weer in het niets. “Het is zo speciaal voor mij omdat mijn opa het voor mijn oma heeft gezongen ooit, het beeldde perfect hun leven uit. Mijn opa was Italiaans, mijn oma Frans. Het was een soort van onmogelijke liefde. Het was voor mijn oma ongehoord om met een buitenlander te trouwen. Maar mijn opa hield vol en wijde zijn leven aan haar. Zij was zijn muse.”� Ik voelde hoe tranen in mijn ogen prikte. Mijn grootouders waren altijd speciaal geweest voor mij. Mijn grote voorbeeld van het ultieme geluk. Het bewijs dat je gelukkig kan worden door er zelf voor te vechten. Mijn grootvader had zich helemaal geïnfiltreerd in het Franse bestaan. Dat is ook de rede waarom mijn Italiaans maar zeer beperkt was. Ze spraken altijd Frans.
Ik voelde en arm rond mijn schouder en werd dichter tegen hem aangetrokken.
“Dat is het meest liefdevolle verhaal wat ik ooit gehoord heb.”� Zijn stem klonk breekbaar. “Romeo en Julia zijn niets in vergelijking met dit, dit is echt gebeurt.”�
Ik knikte. “Ik mis ze.”�
Hij antwoordde niet, ik wilde niet dat hij zou antwoorden. Zijn hand gleed liefkozend over mijn rug.
“Heb je muse al gevonden?”� Ik richtte mijn hoofd naar boven en keek hem aan.
“Dat zijn dingen waar ik alleen maar van kan dromen, denk ik.”� Zij hand gleed naar mijn wang en pikte daar een verdwaalde traan op.
“Maar wie weet kom ik haar ooit nog tegen.”� Ik glimlachte en nam zijn hand vast waarmee hij de traan had weggeveegd.
“Vast wel.-”�
Voordat ik verder kon praten duikelde Sergio, Fernando, David en Cesc door de deur naar buiten.
“Feestje!”� giechelde Cesc die over David heen was geduikeld en nu een paar meter voor onze voeten lag.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.