FanFic.nl

Battlefield of love -Gerard Piqué-

~12. I'm damaged, I'm sure you know

twee weken later

Het was ondertussen avond. Morgen zou de opening van het wk beginnen. Na een lange en vermoeiende dag bij ‘mijn’ team zou een avondje rustig thuis deugd doen. Of dat is wat het zou moeten zijn.
“Uhu.”� Dat was het enige wat ik uit mijn mond geperst kreeg. “Ja.”� Mijn keel branden pijnlijk en de greep om mijn telefoon voelde ik verslappen. Ik zat aan de keukentafel met tegenover mij Marcell die me bezorgde blikken bleef toewerpen. Sophia stond nonchalant en duidelijk geïrriteerd tegen het keukenblok aangeleund.
“Oké, dag.”� Een traan gleed geluidloos langs mijn wang naar beneden. Mijn telefoon liet ik uit mijn handen glijden en kwam onzacht op de tafel neer. Marcell kwam meteen naar me toe om me zonder enige uitleg vast te nemen. Hij trok me uit mijn stoel en klemde me stevig in zijn armen. Ik kon de schijn niet langer ophouden en barste in tranen uit. Ik kon me de laatste keer niet herinneren dat ik zo tekeer gegaan was. Mijn haren plakte aan mijn gezicht en Marcells T-shirt was zowat doorweekt. Ik moest moeite toen om het ongecontroleerd snikken onder controle te houden zodat ik toch nog lucht naar binnen kreeg. Mijn handen lagen op zijn rug en waren vastgeklemd in zijn T-shirt.
Ik voelde hoe hij nadat ik wat gekalmeerd was mijn handen vast nam en me mee naar de woonkamer nam. Zonder dat ik me verzette, zette hij me op de bank en kwam naast me zitten. Sophia stond nog steeds in de keuken en keek alleen arrogant mee binnen in de woonkamer. Marcell haalde zijn duim over mijn rood aangelopen wang om de laatste tranen weg te vegen.
“Was het je moeder?”� Ik merkte nu pas dat hij mijn handen nog steeds vast had tussen zijn handen. Ik knikte even kort. Pijnlijk beet ik op mijn lip om niet weer in tranen uit te barsten.
“Het. Het.”� Ik hapte nog steeds naar adem en het duurde weer een minuutje voordat ik een normaal woord kon uitbrengen.
“Mijn broertje. Hij, hij ligt in het ziekenhuis.”� Tranen liepen al weer over mijn wangen. Marcell zette zich verbaast wat rechter.
“Hoe-.”� Hij keek me vreemd aan. “Wat heeft hij dan?”�
“Hij heeft kanker, leukemie.”� Ik voelde mijn hart in duizenden stukjes breken bij het uitspreken van dat woord. Ik zag Marcell zelf wit wegtrekken.
“Hij is nog maar vier.”� Mompelde hij terwijl hij mijn handen weer steviger vast nam. “Ik weet niet wat ik moet zeggen, Em.”�
“Het geeft niet.”� Ik probeerde een glimlachje op mijn gezicht te forceren. “Ik zou graag even alleen zijn.”� Ik maakte mijn handen los van hem en drukte een kus op zijn voorhoofd terwijl ik rechtstond. “Bedankt.”� Mompelde ik en hij schonk me weer zijn brede glimlach.

Ik schrok op van Sophia die ineens in mijn kamer stond en de deur met een klap achter haar dichtsloeg. Ik had de kracht en moed niet om te vragen wat ze kwam doen. Ze sloeg haar armen over elkaar en ging pal voor de deur staan.
“Jij vindt jezelf wel heel wat hè.”� Snauwde ze me toe zonder enige aanleiding. Ik keek haar verbaasd aan.
“Een beetje met mijn vriend aan lopen pappen en terwijl heb je die Spanjaard van je op nog geen twee kilometer hiervandaan zitten.”� Ze snoof diep en stak haar neus arrogant de lucht in.
“Marcell en ik zijn gewoon vrienden en ik heb niet met Gerard.”� Er kwam bijna geen geluid uit mijn keel. Wat ik zei klopte deels, ik voelde niets meer voor Marcell, Gerard daarentegen. De laatste weken waren we steeds dichter naar elkaar toegegroeid maar ik durfde niet. Of misschien wilde ik gewoon niet.
“Zal wel, stomme snol. Wat doe je hier eigenlijk nog?”� Ze deed dreigend een paar stappen richting mijn bed.
“Moet je niet naar dat kankerbroertje van je of heb je dat ook al weer verzonnen zoals je altijd alles verzint. Jezelf een beetje lopen aanstellen .”� Ze lachte honend en rechte haar rug nog wat meer.
Mijn hoofd hing voorover gebogen tussen mijn schouders en mijn handen bolden zicht tot vuisten terwijl ik de lakens ertussen klemde. Mijn tanden waren zo op elkaar geklemd dat het pijn deed. Mijn hart ging als een gek tekeer en ik moest even tot tien tellen voordat ik kon antwoorden.
“Sophia.”� Ik briesde het zowat uit. Ik hief mijn hoofd op en keek haar dodelijk aan. “Maak dat je nu onmiddellijk mijn kamer uit bent.”� Ik sprak elk woord nadrukkelijk uit en probeerde zo rustig mogelijk te blijven.
Ze trok een wenkbrauw op en keek me nog steeds met dezelfde rotkop aan. “De enige die hier al lang opgerot zou moeten zijn, ben jij. Terug naar je fucked-up familie. Het moet best wel hard zijn, niet? Te weten dat je je broertje toch niet kan helpen, gedoemd om de grond in te gaan.”�
Ik had moeite met me onder controle te houden. Ik ging zo beheerst mogelijk rechtstaan. “Nog één keer Sophia. Rot op en zwijg godverdomme over Owen!”� Mijn stem sloeg over van woede.
“Wat ga je doen, hè? Straatrat. Ik moet maar in mijn vingers knippen en je kan bij onder de grond gaan liggen.”� Ik zag hoe het puntje van haar tong over haar lip gleed. Voordat ik het zelf besefte zat ik bovenop haar.
“Kutwijf dat je bent!”� Ik krabde en sloeg waar ik haar kon raken. Ik hoorde haar pijnlijk kreunen toen ik haar neus raakte en een straaltje bloed eruit liep. Een grote kras liep over haar voorhoofd maar mijn triomf duurde niet lang. Ik kreeg een pijnlijke stomp in mijn maag en ze kroop onder me vandaan. Ik stond zo snel als mogelijk recht. Ik stond nu naast de deur en besloot om naar beneden te gaan, ik had mijn slag geslagen. Ze lag op de grond naast mijn bed. Haar gezicht zag rood van het bloed net zoals haar dure designertop.
Toen ik nogal hysterisch ademend aan de trap stond om weg te gaan uit dit gekkenhuis werd ik aan mijn haren vastgegrepen. Een pijnlijke kreet verliet mijn mond en toen ik me wilde omdraaien voelde ik haar nagels over mijn wang heen krassen.
“Godverdomme.”� Ik gaf haar een trap tegen haar heup waarop ze even in elkaar kromp. Ze had nog steeds mijn haren vast waarop ik maar weinig bewegingsruimte had. Ik nam haar arm vast en zette mijn nagels erin in de hoop dat ik mezelf los kon krijgen. Te druk bezig met me mezelf de vrijheid terug te geven zag ik haar vuist niet aankomen. Hij raakte pijnlijk de plaats net onder mijn oog. Ik greep uit reflex naar mijn gezicht en op hetzelfde moment werd ik losgelaten. Ik rolde mezelf tot een bolletje om de steeds wederkerende klappen van de treden op te vangen. Tranen vermengde zich met bloed op mijn wangen. Ik zat verslagen onderaan de trap. Alles deed pijn.
“Gestoord, maar serieus ziek, gestoord wijf!”� Ik perste alle lucht uit mijn longen wat een schel geluid veroorzaakte. Mijn borstkas deed pijn van de inspanning.
Ze stond nog steeds te lachen boven aan de trap totdat Marcell de hal in kwam snellen. “What the-. Wat is er gebeurt?”� Hij stond een beetje in paniek het slagveld te aanschouwen.
“Schat.”� Een dramatisch gesnik kwam ineens van boven en Sophia liep zo snel mogelijk naar beneden en stortte zich in Marcells armen.
“Ze is gek geworden, ze viel me gewoon aan. Gewoon omdat ze niet kan hebben dat wij samen zijn.”� Ze snikte eindeloos en Marcell wreef even over haar haren. Hij wierp me een kwade blik toe. “Em, dit is wel het laatste wat ik van jou verwacht had.”�
“Maar, ik.”� Ik kreeg niets uitgesproken voordat Sophia het weer onderbrak met haar dramascene. Ik kon me niet langer in haar interesseren alleen de manier waarop Marcell tegen haar deed en mij aankeek zei genoeg.
“Je gelooft me niet.”� Het was geen vraag, het was een vaststelling. Ik sprak het verontwaardigd uit.
“Emily, ik-”�
“Nee, nee, nee!”� Ik krabbelde recht en hield mijn handen voor mijn oren. “Ik wil het godverdomme niet horen!”� krijste ik. Tranen liepen als een geluidloze waterval over mijn wangen toen ik de voordeur achter me dichttrok.
Ik slenterde een straat verder en ging daar op een bankje zitten en rolde mezelf helemaal op. Alles deed zo verschrikkelijk veel pijn maar het was niet vergeleken met de ravage die vanbinnen veroorzaakt was. Ik wist niet meer wat te doen. Verwoed grabbelde ik in mijn zak naar mijn telefoon. Met trillende handen hield ik hem aan mijn oor.
“Alsjeblief, alsjeblief, neem op Gerard.”� Piepte ik tegen de wachttoon die mijn telefoon liet horen. Het leek een eeuwigheid te duren voordat er werd opgenomen.
“Met Sergio.”�
“Sergio.”� Piepte ik en het was even stil aan de andere kant.
“Huh? Emily?”� ik hoorde zijn verbazing.
“Serg, ik wil niet meer.”� Ik probeerde mezelf verstaanbaar te maken tussen het ongecontroleerd snikken.
“Emily wat is er? Waar ben je nu?”� Hij was een beetje in paniek en ik hoorde op de achtergrond dat hij ondertussen aan het rommelen was.
“Aan het park.”� Snikte ik.
“Blijf daar, alsjeblieft. Ik ben zo bij je, beloofd!”�
Voordat ik kon antwoorden werd de verbinding verbroken. Ik legde mijn telefoon voor mijn voeten op de bank neer en rolde mezelf weer tot een bolletje.
“Ik wil niet meer.”� Piepte ik nog steeds snikkend tegen mezelf en liet mijn hoofd op mijn knieën rusten.

Reacties: