FanFic.nl

Bad boys for life.

Hoofdstuk 55

Ik heb in 't totaal bijna zes jaar opgesloten gezeten en jij klaagt over drie maandjes voorarrest.' Bill draait zich om. Zijn ogen staan leef als gij Tom aankijkt. 'Drie jaar, man, drie jaar heeft het uiteindelijk geduurd.' Hij haalt diep adem, alsof hij probeert zichzelf te kalmeren. 'Weet je, Tom, weet je wel wat je hebt aangericht? Door die zogenaamde getuigenverklaringen van jou en je slaafjes in Oosterdel, die inderdaad deden wat jij wilde, namelijk mij zwart maken, heb ik gedwongen behandeling gekregen. Moest ik uiteindelijk tweeënhalf jaar behandeld worden voor mijn zogenaamde impulsdoorbraken en mijn slecht ontwikkelde seksualiteit. Ik kreeg uitspraak bij de rechtbank en mijn moeder begon te huilen. Mijn zus had namelijk net aangegeven dat ik nou wel genoeg straf had gehad voor al mijn getreiter en dat ik wel weer thuis mocht komen. Mijn advocaat heeft dat ook nog op de rechtszitting gezegd, maar de officier van justitie zei dat mijn zusje dat onder druk van mij had gezegd. En de rechter geloofde dat, ook vanwege die toestand met Miriam. Door jouw getuigenverklaring en jouw slaafjes die allemaal zeiden dat het zo was gebeurd is mijn hele leven naar de kloten gegaan. Ik moest terug naar Oosterdel waar iedereen het idee had dat ik een of andere vieze pedo was. Ik was mijn leven daar gewoon niet zeker man. Hoe vaak ik er niet op mijn bek geslagen ben. Gewoon, als ik naar school liep. Klabats! Een klap op mijn bek. ''Vieze pedo'', zeiden ze dan en liepen gewoon door. Twee maanden nadat ik veroordeeld was hebben ze bij het voetballen mijn enkels zo verrot geschopt dat ik niet eens meer normaal kan lopen. Ik kan nooit meer voetballen. Weet je nog, spits in de B1 van RoodWit? Vlak voordat ik werd opgepakt, bleek later, was ik gescout door Feyenoord. Was dit allemaal niet gebeurd, dan was ik nu misschien spits bij Feyenoord. Zes maanden na de uitspraak van de rechter hebben ze me op school met veertien man volledig in elkaar geslagen. Echt zo erg dat ik twee weken in het ziekenhuis heb gelegen. Tanden eruit, schedel kapot, been gebroken, hand verbrijzeld. Ze hadden me bijna doodgeslagen. en weet je waarom, Tom, weet je waarom? Omdat een gore pedo als ik het niet verdiende om te leven. Het is een rel van jewelste geworden omdat ze mij niet konden beschermen en al die gasten zijn overgeplaatst, maar sindsdien ben ik dood.

Ik ben echt verrot. Ik kan niet meer nadenken, ik kan me niet concentreren. Elke dag sta ik op met pijn in m'n kop en elke dag ga ik naar bed met pijn in m'n kop. Ik kan net een baantje aan als koffiebezorger hier. En zelfs dat gaat maar net. Niet alleen omdat ik gehandicapt ben, maar vooral omdat ik gebrandmerkt ben. Ik ben die pedo die in een jeugdgevangenis heeft gezeten en die veroordeeld is. En altijd, altijd komt iemand erachter. Waar ik ook zit, waar ik ook ben. Nooit ben ik veilig. Toen ik ongeveer een jaar zat, zijn mijn ouders gestopt met komen. Dat heb ik zelf veroorzaakt, hoor. Ik de eerste instantie kwamen ze braaf elke week keurig op bezoek. Namen ze een spelletje mee, wilden ze het zogenaamd toch een beetje gezellig maken. Maar ik kon niet meer tegen de twijfel in hun ogen. Ik kon niet meer tegen het gedraai van de leugens wanneer ze zeiden mij te geloven, terwijl ik achter in hun ogen de twijfel zag. Tijdens m'n behandeling in Oosterdel is mijn oma overleden. Dat was niet het ergste, want ze was wel oud. En een lief omaatje. Zo eentje waarvan je altijd een chocolaatje bij je thee krijgt. Ze was lang ziek geweest. dus het was niet zo heel erg dat ze doodging. Ik wilde graag naar haar begrafenis. In de eerste instantie mocht ik niet, omdat ze bang waren dat ik me zou onttrekken aan de behandeling. Ze dachten dat ik naar het buitenland zou vluchten, maar na een hoop gezeur van mijn advocaat mocht ik dan uiteindelijk onder begeleiding van twee man naar de begrafenis. Alsof ik een of andere levensgevaarlijke crimineel was. Maar dat was nog niet het ergste. Ik ben keurig naar de begrafenis geweest. Niks aan de hand. Na de begrafenis koffie en cake in zo'n zaaltje. Heel de familie zat om de tafels toch min of meer gezellig met elkaar te praten. Tot ik binnenkwam, toen werd het in een keer doodstil. Iedereen keek naar mij. Ik ging aan tafel zitten bij m'n vader en moeder, nam een plakje cake en een kopje koffie en keek naar de grond. Ik durfde echt niet rond te kijken. Stond ineens mijn kleine nichtje op wie ik altijd gek ben geweest voor mijn neus. ''He, hallo, neeffie Bill,'' zei ze, ''jou heb ik lang niet meer gezien'' en ze sloeg haar armen om me heen en gaf me zomaar een zoen. ''Mag ik op je schoot zitten?'' vroeg ze. ''Tuurlijk'', zei ik en tilde haar op schoot. Als door een slang gebeten schoot mijn tante, die drie tafels verder zat, uit haar stoel omhoog, rende min of meer naar onze tafel en trok m'n nichtje van mijn schoot.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.